Γράφει η Κατερίνα Μαθιουδάκη
Είναι ελπιδοφόρο να βλέπεις «φτασμένους» τραγουδιστές να αντιστέκονται στην ταχύτητα των εξελίξεων της σημερινής εποχής, η οποία τους επιτάσσει να αντιμετωπίζουν την δουλειά τους σαν αναλώσιμο “fast-food”.
Στην περίπτωση του Αντώνη Ρέμου, ο αγαπημένος ερμηνευτής είναι από τους ελάχιστους που επιμένουν να βγάζουν ολοκληρωμένη δουλειά, όσο και αν θωρείται πλέον ασύμφορη για μια δισκογραφική εταιρεία που προσπαθεί να «χτίσει» καριέρες καλλιτεχνών με μεμονωμένα single. O ίδιος εξήγησε σε πρόσφατη συνέντευξή του τον λόγο που επιμένει σθεναρά να αντιστέκεται στους καινούργιους κανόνες.
«Όσοι μπορούν ακόμη να κυκλοφορούν δίσκους καλό είναι να προσπαθήσουν να είναι εκείνοι που θα πέσουν τελευταίοι. Μαχόμενοι. Νιώθω ότι είμαι από τους τελευταίους και λίγους που ακόμη επιμένουμε να λειτουργούμε κανονικά. Η κανονικότητα ενός καλλιτέχνη είναι να επιλέγει τα τραγούδια που θα ερμηνεύσει, να πηγαίνει σε ένα στούντιο, να γράφει, να πληρώνονται κάποιοι άνθρωποι και μετά να επικοινωνεί με την εταιρεία του τον δίσκο. Αυτό έμαθα όταν έκανα τον πρώτο μου δίσκο το 1996. Ήταν ο τελευταίος δίσκος της Sony που κυκλοφόρησε σε βινύλιο.»
Δυστυχώς, η ελληνική δισκογραφία όπως την γνωρίζαμε πριν μερικές δεκαετίες έχει σβήσει. Τότε υπήρχαν πραγματικές πωλήσεις δίσκων που μεταφράζονταν σε αριθμούς (και όχι σε «χτυπήματα» στο διαδίκτυο) και οι οποίες, όταν εκτοξεύονταν στα ύψη, αποτελούσαν μεγάλο γεγονός, τιμή και επιβράβευση για έναν καλλιτέχνη.
«Χαίρομαι που έχω ένα πλατινένιο βινύλιο. Μην κοιτάς που τώρα η δισκογραφία έχει γίνει ταχυφαγείο. Καθένας βρίσκει έναν χορηγό, βγάζει ένα τραγούδι και θεωρούν ότι έτσι θα κάνουν επιτυχία. Δεν κοιτάνε να βελτιώσουν το πρωτογενές υλικό. Και νομίζουν ότι έτσι κάνουν καριέρες. Εγώ λειτουργώ με τον παλιό τρόπο και θα συνεχίσω να το παλεύω. Όρθιος. Με οποιοδήποτε κόστος.»
Μετά από είκοσι χρόνια καριέρας, επιτυχιών και αμέτρητων συνεργασιών… φυσικά δικαιούται να το απαιτεί αλλά και να το κάνει πράξη!
