Γράφει ο Κώστας Λάσκαρης
- 31 Ιανουαρίου του 1949
Η μέρα όπου ο μεγάλος “μουσουργός” Μάνος Χατζιδάκις δίνει την περίφημη & μεγαλοπρεπή διάλεξή του αφιερωμένη στο Ρεμπέτικο… στο «Θέατρο Τέχνης» του Κάρολου Κουν.
Με τη διάλεξή του ο Μάνος Χατζιδάκις επιχειρεί να αποκαταστήσει τη θέση του ρεμπέτικου & να αναδείξει τη αξία, την τιμή & σημαντικότητα του. Ο ίδιος μιλάει για: «το θησαυρό που κλείνουν οι ρυθμοί του ζεϊμπέκικου & του χασάπικου.»
Εκείνη την περίοδο, ήχοι – μελωδίες – ακούσματα από ρεμπέτικο πλημμύριζαν τις λαϊκές γειτονιές συντρόφευε την καθημερινότητα των απλών ανθρώπων του μόχθου & του μεροκάματου… της προσέδιδε μια αρχοντική φινέτσα, την έκανε πιο πλούσια σε ουσία, σε νοήματα, σε περιεχόμενο. Η εξουσία & οι αρχές δεν είχα το ρεμπέτικο περί πολλού. Το κυνηγούσαν λυσσαλέα. Οι αστοί & οι διανοούμενοι το περιφρονούσαν.
Σε αυτό το πλαίσιο, ο Μάνος Χατζιδάκις _νεαρός τότε συνθέτης _ τόλμησε να δώσει μια διάλεξη για να αποκαταστήσει την τιμή του ρεμπέτικου ακούσματος και να βάλλει…το λιθαράκι του στην ανάδειξη του ρεμπέτικου ως – ακρογωνιαίου λίθου – της σύγχρονης ελληνικής λαϊκής μουσικής. Η διάλεξη προκαλεί αίσθηση αλλά δεν έλειψαν & τα δυσμενή (κακεντρεχή θα λέγαμε…) σχόλια!
- Κάπου στο τέλος ο Μάνος…
«Eπιτρέψατέ μου τώρα να σάς παρουσιάσω δυό από τους πιο γνήσιους και πιο δημοφιλείς εκπροσώπους της σύγχρονης έλληνικης λαϊκής μουσικής Μάρκο Βαμβακάρη & τη Σωτηρία Μπέλλου…
Λίγα λόγια απ’ τον Μάνο…
Λοιπόν δεν νομίζω, πως… ο σνομπισμός αυτός γύρω από το ρεμπέτικο τραγούδι είναι δυνατό να μας σταθεί εμπόδιο, για να κοιτάξουμε προσεκτικά την αξία του και ν΄αγαπήσουμε την αλήθεια και τη δύναμη που περιέχει. Αυτά τα τραγούδια είναι τόσο κοντινά σε μας και σε τέτοιο σημείο δικά μας, που δεν έχoμε νομίζω σήμερα τίποτ΄ άλλο για να ισχυριστούμε το ίδιο. Ο ζεϊμπέκικος είναι ο πιο καθαρός, συγχρόνως ελληνικός ρυθμός. Ο δε χασάπικος έχει αφομοιώσει μιά καθαρή ελληνική ιδιομορφία. Το ρεμπέτικο τραγούδι είναι γνήσια ελληνικό, μοναδικά ελληνικό.
