Η αυτοπεποίθηση της άγνοιας. Άρθρο του Χρήστου Ζαμπούνη

4669

Γράφει ο Χρήστος Ζαμπούνης

Τους τελευταίους μήνες παιδεύομαι με έναν οδηγό για το τάβλι. Λεω παιδεύομαι, γιατί πριν το ξεκίνημα δεν φανταζόμουν πόσο εκτενές και πολύπλοκο είναι το θέμα.          Εκεί ανάμεσα στις άλλες επιστημονικές διαπιστώσεις, όπως τις καταγράφω στο κεφάλαιο: «Τα 100 πράγματα που έμαθα για το τάβλι», σημειώνω:

«Ένας από τους λόγους που κάνει το τάβλι συναρπαστικό είναι ότι ένας υποδεέστερος αντίπαλος μπορεί να κερδίζει έναν κατά πολύ ικανότερό του. Στο σημείο αυτό, υπεισέρχεται η έννοια της διάρκειας. Ο καταρτισμένος παίχτης νομοτελειακώς κερδίζει σε βάθος χρόνου.»

Την εικόνα του ατζαμή, που παίζει με καθηγητή για να νοιώθει ισάξιός του, θυμήθηκα τις προάλλες ακούγοντας τον Αλέξη Τσίπρα να απευθύνεται στην αγγλική στο ακροατήριο εκδηλώσεως που έλαβε χώρα στο Ινστιτούτο Brookings της Ουάσιγκτον.

Επειδή υιοθετώ πλήρως τη φράση του Χείλωνος του Λακεδαιμονίου, ενός από τους επτά σοφούς τις Αρχαίας Ελλάδος, ο οποίος υποστήριζε ότι δεν πρέπει να περιγελάμε εκείνον που ατύχησε «Ατυχούντι μη επιγελά», θα αποφύγω τις ειρωνείες προς το πρόσωπο του Έλληνα πρωθυπουργού. Άλλωστε το άθλημα του επιγελάν, ασκείται με ιδιαίτερη επιτυχία από ετέρους διακόνους της γραφίδος, ικανότερους εμού. Εκείνο το οποίο θα αποτολμήσω, θεωρώντας το ως την πλέον ενδεδειγμένη προσέγγιση στο ζήτημα της εμφανούς αδυναμίας του Αλέξη Τσίπρα να ανταποκριθεί σε μια απαιτητική συζήτηση μιλώντας την γλώσσα του Σαίξπηρ, είναι να προτείνω δυο λύσεις. Η πρώτη είναι να ομιλεί εφεξής στην γλώσσα του, την ελληνική εν προκειμένω.

       Είναι μια επιλογή που υιοθετούν και άλλοι ηγέτες κρατών, οι οποίοι είτε είναι υπερήφανοι για την γλώσσα τους, είτε έχουν επίγνωση της ανεπάρκειάς τους στην αγγλική (π.χ. Μέρκελ, Πούτιν κ.α). Η δεύτερη λύση εμπνέεται από το παράδειγμα του Ξενοφώντος Ζολώτα ο οποίος εξεφώνησε δυο λόγους, το 1959 πάλι στην Ουάσιγκτον, στην αγγλική χρησιμοποιώντας μόνο ελληνικές λέξεις. Ενδεικτικό παράδειγμα:  It is not my idiosyncrasy to be ironic or sarcastic but my diagnosis would be that politicians are rather cryptoplethorists. Κρυπτοπληθωρικός ο πρωθυπουργός.