Κουρνιάζοντας στη μετριότητα

6037

Γράφει ο Χρήστος Χωμενίδης

“… Η επιλογή της εξόδου από το ευρώ και η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, που σε κάποιους ακούγονταν εξόχως επαναστατική και αριστερή επιλογή, ήταν στην πραγματικότητα η επιλογή της ολικής καταστροφής των λαϊκών στρωμάτων και της μεσαίας τάξης, προς όφελος της ελίτ. Μια βίαιη αναδιανομή πλούτου από κάτω προς τα πάνω. Βιαιότερη από αυτή των μνημονίων της λιτότητας. Προτιμήσαμε λοιπόν τον δύσκολο συμβιβασμό…”
Χθες, με τριάμισι χρόνια καθυστέρηση, ο κύριος Αλέξης Τσίπρας ασπάστηκε μέχρι κεραίας την επιχειρηματολογία των υποστηρικτών του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα του 2015.
Χθες παρουσίασε τους κήρυκες του ΟΧΙ, του “Γκόου Μπακ Μαντάμ Μέρκελ!”, της ρήξης με την Ευρωπαϊκή Ένωση, ως στην καλύτερη περίπτωση δονκιχώτες και στη χειρότερη μοχλούς της εντόπιας λούμπεν ελίτ. Η οποία απεργαζόταν την επιστροφή στη δραχμή ώστε -με τα ευρώ που είχε βγάλει στο εξωτερικό- να αγοράσει “μπιρ παρά” ολόκληρη τη χώρα.
Ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι όσων είχαν υποστηρίξει το “Μένουμε Ευρώπη” και είχαν υποστεί τον βρώμικο πόλεμο της “πάνω” και της “κάτω πλατείας”, του κινήματος του “Ψόφα!”. Όσων είχαν κατασυκοφαντηθεί, διασυρθεί σαν ναιναίκοι, προσκυνημένοι, γερμανοτσολιάδες.
Δεν θα ίδρωσε αντιθέτως το αυτί των περισσότερων από τους οπαδούς του ΟΧΙ. Εκείνοι μιά χαρά ακολούθησαν τον Αλέξη Τσίπρα στις κωλοτούμπες του. Τον ξαναψήφισαν αθρόα τον Σεπτέμβριο του 2015, αμέσως μετά την επιβολή του τρίτου και σκαιότερου μνημονίου. Άφησαν δίχως τύψεις εκτός κοινοβουλίου τούς συνεπείς στη γραμμή της “επαναστατικής ρήξης”, τον Λαφαζάνη και την Κωνσταντοπούλου.
Αυτό που έχει εξ’απαλών ονύχων συνειδητοποιήσει ο κύριος πρωθυπουργός ενώ εμείς αρνούμαστε πεισματικά να το αποδεχθούμε είναι το βραχύτατο της συλλογικής μνήμης. Το πόσο εύκολα ξεχνάει ο κόσμος.
Εάν κατηγορούσαμε τον κύριο Τσίπρα πως γλείφει εκεί όπου έφτυνε, θα σήκωνε ειρωνικά το φρύδι. Εάν του κουνούσαμε το δάχτυλο επειδή εξαπάτησε ωμά τους Έλληνες, θα ξεκαρδιζόταν. “Μην ηθικολογείτε…” θα μας έλεγε δίχως να δείξει στο ελάχιστο προσβεβλημένος ή μετανιωμένος. “Κανείς στη ζωή δεν εξαπατά κανέναν. Οι περισσότεροι άνθρωποι προτιμούν απλώς τα γλυκά ψέμματα. Εγώ -αφού τους χρύσωσα το χάπι της σκληρής δημοσιονομικής προσαρμογής και πέρασα δίχως να ανοίξει μύτη ό,τι προέβλεπε το τρίτο μνημόνιο- τους έχω βγάλει πιά στο ξέφωτο.”
Τι έχει αυτό το ξέφωτο; Ο κύριος Τσίπρας το περιγράφει γλαφυρά. Και είναι ασυνήθιστα ειλικρινής. Έχει επιδόματα, φιλοδωρήματα προς τα οικονομικά πιό αδύναμα τμήματα του πληθυσμού. Έχει διορισμούς, σε θέσεις του δημοσίου τομέα που δεν απαιτούν συνήθως ιδιαίτερα ουσιαστικά και τυπικά προσόντα. (Διότι εκείνος ο οποίος έχει ιδρώσει στα πανεπιστημιακά αναγνωστήρια και εργαστήρια, εκείνος που έχει εργαστεί σκληρά στον ιδιωτικό τομέα, δεν θα καταδεχθεί τον γλίσχρο μισθό του κρατικού υπαλλήλου, όσο κι αν έχει ανεπτυγμένο το αίσθημα της κοινωνικής προσφοράς. Εκτός και εάν είναι τόσο κυνικός, ώστε να προσβλέπει στα “φακελάκια”…) Έχει το ξέφωτο του Σύριζα βαρύτατη φορολόγηση της μεσαίας τάξης, όσων παράγουν πλούτο ως ελεύθεροι επαγγελματίες ή επιχειρηματίες, προκειμένου να πληρώνονται από το κράτος οι μισθοί και οι συντάξεις.
Και παρακάτω; Θέλετε και παρακάτω; Οι Έλληνες θα την κουτσοβγάζουν πίνοντας ρακόμελα και στρίβοντας τσιγάρα. Θα λιάζονται στον ελεύθερο χρόνο τους στα καφενεία και στις παραλίες. Θα συμπληρώνουν το εισόδημά τους με το χαρτζιλίκι του παππού ή με το νοίκι από τη γκαρσονιέρα ή το δυάρι που θα έχουν κάνει “airbnb”. Ο καιρός θα περνάει σχετικά ανέμελα, δίχως ιδιαίτερες έγνοιες, χωρίς -κυρίως- βασανιστικά διλήμματα. Μπορεί τα νοσοκομεία να πάσχουν από έλλειψη μέσων ή εξειδικευμένου προσωπικού, τι να κάνουμε όμως; – η γιαγιά θα πέθαινε έτσι κι αλλιώς… Μπορεί στα σχολεία και στα πανεπιστήμια να μην παρέχεται παιδεία υψηλής ποιότητας, σημασία έχει η νεολαία να περνάει καλά και να γιορτάζει κάθε χρόνο την επέτειο του Πολυτεχνείου. Όσοι δε είναι τόσο “ζήλοι”, τόσο “σπασίκλες”, τόσο αποφασισμένοι να διαπρέψουν, κάποιο τρόπο θα βρίσκουν…
Δεν ξέρω εάν έχετε διαβάσει ή ακούσει περιγραφές από τους “σοσιαλιστικούς παραδείσους”, τη Σοβιετική Ένωση και τους δορυφόρους της. Έτσι κάπως διήγε και εκεί η πλειονότητα του πληθυσμού, εξαιρουμένης ασφαλώς της νομενκλατούρας και των χαρισματικών επιστημόνων και καλλιτεχνών, οι οποίοι αναζητούσαν με αγωνία τρόπους να δραπετεύσουν στη Δύση. Τα πάντα σχεδόν λειτουργούσαν στο ρελαντί. Οι πολίτες υποδύονταν ότι δουλεύουν και το κράτος παρίστανε πως τους πληρώνει. Οι πνευματικές και καλλιτεχνικές αναζητήσεις περιορίζονταν στα τετριμμένα – αποστήθιζαν τα παιδιά ποιήματα του προπερασμένου αιώνα και επαναστατικά εμβατήρια. Διάβαζαν οι ενήλικες μυθιστορήματα “προοδευτικών” συγγραφέων γεμάτα γλυκερές περιγραφές, για το μπουμπούκιασμα του έρωτα, για τη μελαγχολία των γηρατειών… Οτιδήποτε ξέφευγε από την πεπατημένη κρινόταν ανατρεπτικό, πορνογραφικό, νοσηρό και απαγορευόταν. Οι κοινωνίες θύμιζαν απέραντα νηπιαγωγεία ή γηροκομεία. Τα βροντερά γέλια, τα γοερά κλάματα, οι άσεμνες χειρονομίες είχαν διά ροπάλου εξοριστεί από τη δημόσια σφαίρα.

Υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα -μην αμφιβάλλετε ποσώς- μια ισχυρή μερίδα πληθυσμού η οποία θέλγεται από τον παραπάνω τρόπο ζωής. Θέλει την ησυχία της, κουρνιάζει μες στη μετριότητα, βδελύσσεται οτιδήποτε απειλεί να την αναστατώσει ακόμα και για το καλό της.
Σε εκείνους ακριβώς απευθύνεται ο κύριος Τσίπρας. Εκείνοι επιμένουν να ταυτίζονται μαζί του και ας είναι ο ίδιος κάθε άλλο παρά μέτριος. Σε εκείνους πιάνουν τόπο οι απειλές ότι αν τυχόν κυβερνήσουν οι “νεοφιλελεύθεροι” (Κύριος οίδε τι σημαίνει ο όρος), θα γίνουν αξιολογήσεις και απολύσεις, θα επικρατήσει η ζούγκλα της ελεύθερης αγοράς και το ασφαλιστικό σύστημα του Πινοσέτ. Εκείνους πρέπει να ταρακουνήσει η σημερινή αντιπολίτευση, εάν πράγματι φιλοδοξεί να εφαρμόσει μετά τις προσεχείς εκλογές το πρόγραμμά της.
“Ακούστε” πρέπει να τους πει. “Στο παγκόσμιο χωριό του 2018, “σοσιαλιστικές” νησίδες δεν χωράνε. Κοινωνίες χαμηλών πτήσεων, ανεπαρκών επιδόσεων, χαλαρού και ανειδίκευτου παραγωγικού δυναμικού θα οδηγηθούν με μαθηματική ακρίβεια στη φτώχεια. Ακόμα και αν εσείς τα καταφέρετε για κάποια χρόνια ακόμα να ζείτε συμπαθητικά κολλημένοι σαν τις πεταλίδες στο πελατειακό σύστημα, τα παιδιά σας θα την πατήσουν. Η επόμενη γενιά -το ποσοστό της τουλάχιστον που επαναπαύθηκε στις υποσχέσεις τού Σύριζα- θα περιθωριοποιηθεί. Θα σούρνεται άχθος αρούρης απ’ το κακό στο χειρότερο.
Αντικειμενική συνέπεια των εξαγγελιών με τις οποίες σάς χαϊδεύει τα αυτιά ο κύριος Τσίπρας είναι μια κοινωνία βαθιά ταξική. Μία Ελλάδα δύο ταχυτήτων. Οι λίγοι θα είναι σπουδαγμένοι, ταξιδεμένοι, εκλεπτυσμένοι, θα κάνουν τα κουμάντα και θα απολαμβάνουν τις ομορφιές της πατρίδας μας. Οι πολλοί θα έχουν τη μοίρα του αμερικάνικου white trash, δίχως καν την κοινωνική κινητικότητα της Αμερικής: Θα βουλιάζουν σε καναπέδες αγορασμένους από αλυσίδες φτηνών επίπλων. Θα παχαίνουν καταβροχθίζοντας junk food. Θα αποβλακώνονται με talent shows στην τηλεόραση. Εάν ονειρεύεσθε ένα τέτοιο μέλλον, ψηφίστε για επιδόματα και για προσλήψεις στο δημόσιο.”
Αντί για αυτό, η σημερινή αντιπολίτευση εξανίσταται μην τυχόν καταργηθεί δήθεν ο δημόσιος εορτασμός των Χριστουγέννων. Και επιχαίρει επειδή ο Αλέξης Τσίπρας ήρθε επιτέλους στα λόγια της για το διακύβευμα του δημοψηφίσματος του 2015.
“Με κουταλάκια ο Λυκαβηττός δεν γκρεμίζεται” έλεγαν οι παλιοί.
*Ο κ. Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας

πηγή:capital.gr