Γράφει ο Χρήστος Ζαμπούνης
Ανεκάλυψα τον «Κήπο» αργά, πριν από τρία χρόνια, όταν η ”ψυχή” του, ο Βασίλης Σταθάκης με προσεκάλεσε να παρουσιάσω εκεί το βιβλίο μου «Τάμα στην Μύκονο». Ο «Κήπος», για όσους δεν τον γνωρίζουν, δεν είναι μόνον η όασις πρασίνου στο κέντρο των Χανίων, ούτε και το ιστορικό καφέ που λειτουργεί εκεί από το 1870. Είναι ο παράδεισος των ταβλαδόρων υπό την έννοια ότι εις πείσμα των καιρών που έχουν εξοβελίσει από τις καφετέριες, την μετεξέλιξη των παραδοσιακών καφενείων, το δημοφιλέστερο επιτραπέζιο παιχνίδι στην χώρα μας, ο «Κήπος» το σέβεται δεόντως, αφιερώνοντας ειδικούς χώρους τόσο μέσα στην πανέμορφη αίθουσα, όσο και έξω στην βεράντα, για τους αθλητές, διότι περί αθλήματος πρόκειται.
Είναι αρκετοί οι διαγωνιζόμενοι οι οποίοι προσέρχονται για μία παρτίδα, με κορυφαίο τον πρύτανη, Μιχάλη Αεράκη. Ο Μιχάλης είναι ηθοποιός, με πολυσχιδή δραστηριότητα τα τελευταία χρόνια ως διευθυντής του Θεάτρου Κρήτης. Για έναν ακατανόητο λόγο, την τελευταία σαιζόν η θέσις του δεν έχει προκηρυχθεί, αλλά εκείνος δεν το βάζει κάτω, αφού εθελοντικώς πηγαίνει στις φυλακές αλλά και σε απομακρυσμένα χωριά για να διδάξει όσα η ζωή τού έμαθε.
Ο Μιχάλης διδάσκει και το τάβλι, με μία προσήλωση που θα την χαρακτήριζα ιερατική. Εγγονός παπά, ο ίδιος έχει στο DNA του όλα τα στοιχεία που ξεχωρίζουν τον καλό ιερωμένο από τους άλλους, γι’ αυτό και δημιουργούνται ουρές για να τον αντιμετωπίσουν. Χμ, είναι ελάχιστοι εκείνοι που το καταφέρνουν, και όταν αυτό συμβεί, γίνεται πρωτοσέλιδο στα «Χανιώτικα Νέα». Στην άκρως επιτυχημένη τοπική εφημερίδα, την πρώτη σε κυκλοφορία αναλόγως του πληθυσμού, διακονεί την γραφίδα ο Γιώργος Ουντράκης. Ο Γιώργος δεν παίζει τάβλι, αλλά είναι ο πνευματικός αδελφός του Μιχάλη. Μαζί έχουν πολύωρες φιλοσοφικές συζητήσεις, ακόμη και κατά την διάρκεια του της ”αθλήσεως” του Μιχάλη. Όπως αντιλαμβάνεται κανείς, ο Μιχάλης την ώρα που παίζει, δεν είναι δυνατόν να απαντήσει στα υπαρξιακά ερωτήματα του Γιώργου, περί ζωής και θανάτου, πλην όμως με μειλίχιο τρόπο και μονολεκτικώς διατηρεί τον διάλογο.
Άφησα για τελευταίο τον τέταρτο Χανιώτη της συντροφιάς, τον Μιχάλη Προυκάκη, πρώτο πρόεδρο της Ελληνικής Ομοσπονδίας Backgammon και νυν Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας του ιδίου αθλήματος. Παρεπιδημών στην Αθήνα με σημαντική επαγγελματική δραστηριότητα στα χρηματοοικονομικά, απογείωσε με την επιστημονική του προσέγγιση το νέο μου βιβλίο, «Τάβλι Τύχη; Τέχνη;». Δεν είναι τυχαίο ότι παρ’ ότι ανταλλάξαμε δεκάδες e-mails, συνομιλήσαμε άλλες τόσες φορές στο τηλέφωνο και κάναμε συσκέψεις επανειλημμένως στο γραφείο μου, με την υπόσχεση πάντοτε την επόμενη φορά να παίξουμε, η πρώτη αγωνιστική μας συνάντησις έγινε στον «Κήπο» – τον Παράδεισο των Ταβλαδόρων.
