Γράφει η Νικόλ Φωτοπούλου
“Για μια καψούρα ζω” τραγουδάει ο Τσαλίκης, “Κάτω από την πόρτα σου θα ‘ρθω και θα σε πάρω μακριά του” ωρύεται ο Μενιδιάτης, “Πες του πως το κάνεις αυτό μόνο για να ζηλέψω, πες του κι αν τολμάει θα τον περιμένω απέξω” χτυπιέται και ο Ζαν Μπατίστ…
Από που αντλούν την έμπνευση οι σημερινοί αοιδοί για τόση καψούρα, είναι άξιο απορίας… Γιατί καψούρα ακούμε και καψούρα δε νιώθουμε!
Καλά, για αγάπη ούτε λόγος! Έχει πεθάνει, να ζήσουμε να τη θυμόμαστε… Αλλά… η καψούρα τι απέγινε;
Καταρχήν να ορίσουμε τι εννοούμε καψούρα: Όχι, δεν είναι έρωτας αν και προσομοιάζει με αρχικό στάδιο του έρωτα, με τη διαφορά ότι ο έρωτας έχει κάποιες προοπτικές να καταλήξει κάπου, ενώ η καψούρα συνήθως καταλήγει σε αδιέξοδο. Σαφέστερα, η καψούρα είναι αποτέλεσμα απλά της παραγωγής κάποιων ορμονών στο σώμα, κυρίως της ντοπαμίνης που είναι υπεύθυνη για το αίσθημα ευφορίας που αισθανόμαστε όταν αντικρίζουμε το αντικείμενο του πόθου μας και η οποία ενεργοποιεί τα ίδια συναισθηματικά κέντρα του εγκεφάλου, όπως η κοκαΐνη- εξού και η εθιστική έλξη που μας διακατέχει!
Όσο για τα υπόλοιπα συμπτώματα (πεταλούδες στο στομάχι, καρδιοχτύπια, νευρικότητα κλπ), αυτά οφείλονται στην παραγωγή νορεπινεφρίνης και αδρεναλίνης που αυξάνονται απότομα και σε κάνουν να χάνεις τον ύπνο σου ή να χάνεσαι στο κόσμο σου, κάνοντας σενάρια ρομαντικής ταινίας όταν τον / την ατενίζεις!
Το βασικό όμως πρόβλημα συνίσταται στην άτιμη ραγδαία πτώση της σεροτονίνης που σου στερεί την ηρεμία και σε κάνει εμμονικό!
Ωραία και η επιστημονική εξήγηση… Είναι μια παρηγοριά ότι δε χάνεις το μυαλό σου, αλλά στην πράξη …τι κάνεις οταν καψουρευτείς;
Αν ο αποδέκτης της καψούρας σου γουστάρει, τότε κάνεις πάρτυ! Αν όχι, τότε κάνεις κουράγιο και σφίγγεις τα δόντια μέχρι οι ορμόνες να επανέλθουν στα προγενέστερα φυσιολογικά επίπεδα και να ξανάρθεις στα ίσια σου – εδώ λειτουργεί το “μάτια που δε βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται” , οπότε μια καλή λύση θα ήταν να κρατήσεις αποστάσεις ασφαλείας ώστε να μην τον/την βλέπεις συνεχώς μπροστά σου και η εμμονή και ο πόθος να φουντώνει: συνήθως η καψούρα περνάει με νέα κάψουρα, οπότε απλά περιμένεις να τελειώσει αυτό το μαρτύριο μέχρι να αρχίσει το επόμενο και πάει λέγοντας…
Εξάλλου αν το δεις από την καλή πλευρά και η καψούρα έχει την πλάκα της, σου δημιουργεί ένταση και πάθος και σε κάνει να νιώθεις ζωντανός, ακόμα και αν τη ζεις μόνο μέσα στο κεφάλι σου και ο άλλος αγνοεί ακόμα και την ύπαρξή σου.
Πώς την καταλαβαίνεις; Πανεύκολα. Η μασούρα και η καψούρα φαίνονται στα μάτια!
Και τώρα το καίριο ερώτημα: Υφίσταται ακόμα η καψούρα ή εξαφανίστηκε και αυτή μαζί με το -υπό εξαφάνιση- πάθος και τη μακαρίτισσα αγάπη;
Ας με διορθώσει κάποιος αν απατώμαι, αλλά είμαι πεπεισμένη ότι πλέον έχουν εκλείψει όχι μόνο ουσιαστικά αισθήματα όπως ο έρωτας και η αγάπη αλλά ακόμη και επιφανειακά, όπως η καψούρα.
Σε μια κοινωνία γρήγορου και εύκολου σεξ και στο κυνήγι του χρήματος και εξουσίας, που χωράει η καψούρα;
Στο χρονοντούλαπο των 90’s μάλλον με τα αντίστοιχα καψουροτράγουδα του Καρρά, Γονίδη και λοιπών καψουροαοιδών μιας εποχής, που οι στίχοι φάνταζαν βγαλμένοι από τη ζωή… Τους ένιωθες και χτυπιόσουν από τη γλυκιά οδύνη της ματαίωσης ή του ανεκπλήρωτου.
Γιατί τώρα ο επόμενος/η γκόμενος/α είναι ένα like μακριά στο tinder ή το facebook ή τα λοιπά applications κοινωνικής δικτύωσης, οπότε γιατί να σκας με μια καψούρα;
Γιατί;
Επειδή όταν έχεις νιώσει τους παλμούς σου να εκτοξεύονται στο 160 όταν τον/την βλέπεις μπροστά σου, πώς να συμβιβαστείς μετά με τους 60 μιας απλής -χωρίς εξάρσεις, πάθη και λάθη- ζωής;
