Ο αμερικανός εμβληματικός μουσικός έγραψε έναν μονόλογο μισής ώρας, τύπου πιάνο μπαρ, ο οποίος μεταδόθηκε στην Σουηδική Ακαδημία προκειμένου να παραλάβει το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.
Με αυτό τον τρόπο λήγει το σήριαλ του Μπόμπ Ντίλαν και του Νόμπελ του. Ο αμερικανός σταρ είχε διορία ως τις 10 Ιουνίου για να παραδώσει στην σουηδική ακαδημία την ομιλία αποδοχής του, αλλιώς θα έχανε την αμοιβή των 837.000 ευρώ. Η γραμματέας του θεσμού, Sara Danius, ανακοίνωσε στις 5 Ιουνίου, ότι ο νομπελίστας τελικά αποδέχτηκε τους όρους.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Μπομπ Ντίλαν κάνει νάζια για να αποδεχτεί ένα βραβείο. Το 1970 είχε γράψει ένα τραγούδι, το Days of The Locusts (« Η ημέρα των τριζονιών »), για να εκφράσει την αμηχανία και την δειλία του ενόψει της εκδήλωσης στο πανεπιστήμιο του Πρίνστον που τον είχε κάνει επίτιμο καθηγητή. «Δεν είμαι δυστυχισμένος που κατόρθωσα να βγω από εκεί ζωντανός», έλεγαν οι στίχοι του τραγουδιού.
Αυτή τη φορά, για το Νόμπελ Λογοτεχνίας, ο Μπομπ Ντίλαν, 76 ετών, έγραψε μια ομιλία μισής ώρας σε ένα στούντιο του Λος Αντζελες.
«Οταν έλαβα το Νόμπελ Λογοτεχνίας αναρωτήθηκα ποιά ήταν ακριβώς η σχέση ανάμεσα στα τραγούδια μου και την λογοτεχνία», λέει στον πρόλογο της ομιλίας του, με αργή φωνή.
«Θέλησα να σκεφτώ και να εξετάσω αν υπάρχει σχέση. Θα προσπαθήσω εδώ να εκφραστώ καθαρά. Γίνεται με έναν περίεργο τρόπο, αλλά ελπίζω ότι όσα πω θα είναι άξια προσοχής», προσθέτει.
Μεταξύ των άλλων ζητάει συγγνώμη γιατί άφησε την Ακαδημία να περιμένει. Προσθέτει στα λόγια του και μερικές νότες, δίνοντας στην απολογία του ένα στιλ πιάνο μπαρ.
Στη συνέχεια, ο Μπομπ Ντίλαν μιλάει για την μακρά πορεία του. Στην αρχή, για τον Ντίλαν, ήταν ο Buddy Holly, αυτός «ο μεγάλος αδελφός» με την μουσική του οποίου μεγάλωσε ο Robert Zimmerman (το αληθινό όνομα του Ντίλαν): country, rock’n’roll, rhythm’n’ blues. Θυμάται τη μοναδική συναυλία του στην οποία ήταν παρών, το 1959, λίγες ημέρες πριν τον θάνατο (σε ηλικία 22 ετών) αυτής της μεγάλης φιγούρας του ροκ. «Με κοίταξε ίσια στα μάτια και μου μετέδωσε κάτι», λέει ο Μπομπ Ντίλαν στο βίντεό του.
Και συνεχίζει με την ανακάλυψη του μπλουζ του Leadbelly, μετά με την κληρονομιά που άφησε το φολκ, τους μύθους της Αμερικής. Τα μεγάλα θέματα της λογοτεχνίας ποτέ δεν έπαψαν να θρέφουν τα τραγούδια του. Μιλάει και για τρία βιβλία, τα οποία διάβασε στο δημοτικό και του έμαθαν «μια όραση για την ύπαρξη» και «μια κατανόηση της ανθρώπινης φύσης»: το «Μόμπι Ντικ» του Χέρμαν Μέλβιλ, «Ουδέν νεώτερον από το δυτικό μέτωπο» του Ρεμάρκ και την Οδύσσεια του Ομήρου.
Ο Ντίλαν παραλλήλισε τις δυσκολίες του Οδυσσέα με του σύγχρονου ανθρώπου λέγοντας:
«Ο Οδυσσέας έφτασε να γίνει ένας άγνωστος. Και όταν όλα τελείωσαν, όταν γύρισε σπίτι, κάθισε με τη γυναίκα του και της διηγήθηκε τις ιστορίες. (…) Είναι ένας δρόμος δύσκολος να τον περπατήσεις. Από πολλές απόψεις, κάποιες από τις περιπέτειες του Οδυσσέα, έχουν συμβεί και σ’ εσένα. Και στο δικό σου ποτό έριξαν ναρκωτικό. Κι εσύ μοιράστηκες το κρεβάτι σου με τη λάθος γυναίκα. Κι εσένα σε συνεπήραν μαγευτικές φωνές, γλυκές φωνές, με παράξενες μελωδίες. Κι είχες επίσης δύσκολα διλήμματα. Κι ακόμα δεν είχε τελειώσει τίποτα. Όταν επιστρέφει σπίτι του οι απατεώνες έχουν εκμεταλλευτεί τη φιλοξενία της γυναίκας του. Η αλαζονεία τους τον εξεγείρει. Είναι εκατό και είναι ένας. Αλλά θα πέσουν όλοι ακόμα και οι ισχυρότεροι. Και όταν τελικά μπαίνει σπίτι του, κάθεται με τη γυναίκα του και της λέει τις ιστορίες του».
Στο τέλος της ομιλίας του αναφέρθηκε στη συνάντηση του Οδυσσέα με τον πολεμιστή Αχιλλέα στον Κάτω κόσμο.
«Στον κάτω κόσμο, ο Αχιλλέας που αντάλλαξε μια μεγάλη ζωή γεμάτη ειρήνη και ικανοποίηση για μια μικρή αλλά γεμάτη τιμή και δόξα λέει στον Οδυσσέα ότι ήταν όλα ένα λάθος. «Απλώς πέθανα αυτό ήταν όλο». Δεν υπάρχει τιμή. Δεν υπάρχει αθανασία. Αν μπορούσε να διαλέξει να γυρίσει πίσω και να είναι ένας ταπεινός σκλάβος σε αγρότη στη γη από αυτό που είναι τώρα- ένας βασιλιάς στη χώρα των νεκρών. Όποιες και αν είναι οι δυσκολίες στη ζωή είναι προτιμότερες από το να είσαι εδώ σε ένα νεκρό μέρος».
Και κλείνοντας αναφέρθηκε στα τραγούδια, λέγοντας ότι οι στίχοι του προορίζονται για να τραγουδηθούν και όχι για να διαβαστούν σε μια σελίδα χαρτί, κλείνοντας την ομιλία του με τα λόγια του Ομήρου:
«…τραγούδησε με τη φωνή μου, ω Μούσα, και μέσα από μένα, πες την ιστορία»….
Πηγή: iefimerida
