Δύο σπουδαίες ταινίες σε επανέκδοση βλέπουμε αυτή την εβδομάδα, ό,τι πρέπει για εξόρμηση σε θερινό σινεμά, την “Αλίκη στις πόλεις” και το “Λιμάνι της αγωνίας”
«Αλίκη στις πόλεις» (1974) του Βιμ Βέντερς
Κανονικό σεμινάριο για το είδος της ταινίας δρόμου, το φιλμ του σπουδαίου auter έχει για πρωταγωνιστή του τον Φιλ Βίντερ (Ρούντιγκερ Φόγκλερ), έναν Γερμανό δημοσιογράφο, ο οποίος τριγυρνά άσκοπα στις ΗΠΑ, βγάζοντας φωτογραφίες με την Polaroid του.
Στη Νέα Υόρκη ο Φιλ θα γνωρίσει τη νεαρή Λίσα και την εννιάχρονη κόρη της Αλις, με τους τρεις τους να αποφασίζουν να συνταξιδέψουν προς την Ευρώπη. Λίγο πριν από την πτήση, ωστόσο, η Λίσα εξαφανίζεται και ο Φιλ αποφασίζει να πάρει τη μικρή μαζί του, σε αναζήτηση της γιαγιάς της. Οι δυο τους ξεκινούν από το Άμστερνταμ και συνεχίζουν να περιπλανιούνται στις πόλεις της Γερμανίας, αναπτύσσοντας στην πορεία έναν πολύ ιδιαίτερο δεσμό. Ο Βέντερς καταφέρνει να αιχμαλωτίσει σε ασπρόμαυρο φιλμ μια απίθανη εικονοποιία με φόντο αυτά τα κάδρα, παρακολουθούμε το ταξίδι του Φιλ, ενός ανθρώπου χαμένου που «δεν ξέρει πώς να ζει» και «φοβάται τον φόβο». Είναι η μικρή Αλις που με την αθωότητα και τη σπιρτάδα της θα του δείξει τον δρόμο πίσω σε όσα αληθινά αξίζουν.
Οι δυο τους κάνουν αστεία, στήνουν τρέλες, τσακώνονται και φιλιώνουν, σε ένα μποέμ ταξίδι που παίρνει ακόμα κοινωνικές και φιλοσοφικές προεκτάσεις. Συνοδεύεται δε από ένα υπέροχα μελαγχολικό μουσικό σκορ ανακατεμένο με ροκ εν ρολ ύμνους, που ακούγονται αμυδρά από το «βραχνιασμένο» ραδιόφωνο του αυτοκινήτου.
“Λιμάνι της αγωνίας” του Ελία Καζάν
Ο πρώην μποξέρ Τέρι Μαλόι (Μάρλον Μπράντο), εργάζεται ως φορτοεκφορτωτής στο λιμάνι της Νέας Υόρκης, όπου κάνει θελήματα για λογαριασμό των επικεφαλής των συνδικάτων. Οταν συνειδητοποιεί ότι αυτοί οι τελευταίοι έχουν αλλοτριωθεί από το οργανωμένο έγκλημα, αποφασίζει να στραφεί εναντίον τους, με μια γενναία αλλά και αμφιλεγόμενη κίνηση. Ανεξάρτητα από το αν ο Καζάν έκανε τη συγκεκριμένη ταινία (και) ως απάντηση σε όσους τον κατηγορούσαν για τη «συμβολή» του στη λίστα Μακάρθι, εδώ έχουμε να κάνουμε αναμφισβήτητα με ένα κινηματογραφικό αριστούργημα.
Πέρα από την εκπληκτική σκηνοθεσία, το σενάριο, τη φωτογραφία κ.ο.κ., που άλλωστε χάρισαν στην ταινία οκτώ Όσκαρ, υπάρχει η ερμηνεία του Μάρλον Μπράντο. Ο Αμερικανός ηθοποιός παραδίδει ένα άψογο δείγμα της περίφημης «μεθόδου», σύμφωνα με την οποία ο ερμηνευτής γίνεται ένα με τον ρόλο, μέσω των προσωπικών του εμπειριών. Ο Μπράντο προσθέτει στο μείγμα και μια δόση ιδιοφυούς αυτοσχεδιασμού (βλ. σκηνή με το γάντι) που το κάνει πραγματικά ακαταμάχητο.
πηγή: Η Καθημερινή
