Γράφει ο Χρήστος Ζαμπούνης
Δέχθηκα μετά χαράς την πρόσκληση δύο φίλων για να παραστώ στις πρεμιέρες των ταινιών τους κατά την διάρκεια του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Δεν ήταν σκηνοθέτες, ούτε ηθοποιοί, ούτε καν σεναριογράφοι, αλλά παραγωγοί, υπό την έννοια περισσότερο της χρηματοδοτήσεως και λιγότερο της οργανώσεως της παραγωγής.
Παρατήρηση πρώτη: Οι δύο αυτοί άνθρωποι, ας μου επιτραπεί να σεβασθώ την επιθυμία τους για ανωνυμία, από μόνοι τους αντιπροσωπεύουν το 15% περίπου της συνολικής ελληνικής κινηματογραφικής παραγωγής, εάν λάβουμε υπ’ όψιν μας ότι τούτη ανέρχεται στις 20-25 περίπου ετησίως ταινίες. Είναι νεοφώτιστοι στο «άθλημα» και καθ’ ομολογίαν τους το κάνουν περισσότερο ως χόμπυ παρά ως επαγγελματική δραστηριότητα.
Παρατήρηση δεύτερη: Υπάρχει ένας άλλος άνθρωπος, ο οποίος ασχολείται επαγγελματικά με την παραγωγή ταινιών και σε αυτόν προσφεύγουν όλοι ή σχεδόν όλοι οι Έλληνες που θέλουν να κάνουν ταινίες. Το όνομά του είναι Χρήστος Κωνσταντακόπουλος και αξίζει ειδική μνεία για πολλούς λόγους, ένας από τους οποίους, ο κυριώτερος, είναι ο οικονομικός. Εάν δεν υπήρχε ο γιος του καπετάν Βασίλη Κωνσταντακόπουλου, ίσως η ελληνική παραγωγή να είχε μειωθεί κατά το ήμισυ.
Παρατήρηση τρίτη: Εν μέσω σφοδρής κρίσεως, όπου δεν περισσεύουν λεφτά, όχι μόνο για τις τέχνες και τα γράμματα αλλά ούτε και για ένα ταξίδι, οι Έλληνες παραγωγοί κινηματογράφου αποτελούν είδος εν ανεπαρκεία, για να μην γίνω δυσοίωνος και χρησιμοποιήσω την έκφραση εν εξαφανίσει.
Παρατήρηση Τρίτη: Το 58ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (ιδρύθηκε το 1960) είναι ζωντανό, ολοζώντανο. Περπατώντας στους δρόμους γύρω από «Ολύμπιον», την ιστορική έδρα των προβολών, αλλά και την προβλήτα Α του Λιμένος Θεσσαλονίκης, αντικρίζει κανείς ένα μελίσσι ανθρώπων, με ένα ιδιαίτερο φως να εκπέμπεται από τα μάτι τους, το φως του σινεμά.
Παρατήρηση τέταρτη: Ο Ορέστης Ανδρεαδάκης, ο δραστήριος διευθυντής του φεστιβάλ, και οι συν αυτώ συνεργάτες του ομνύουν και αγαπούν την 7η Τέχνη. Το κάστινγκ των συν αυτώ είναι presque parfait.
Παρατήρηση πέμπτη: Οι δύο ταινίες που είδα έχουν τις αρετές τους και τις αδυναμίες τους. Δεν ανήκαν στον λεγόμενο «εμπορικό είδος», όμως είχαν το κοινό τους, εάν κρίνω από το θερμό χειροκρότημα που εισέπραξαν μετά το πέρας της προβολής τους. Το τι εισιτήρια θα κάνουν όταν φθάσουν στις αίθουσες αποτελεί ένα ερώτημα που δύσκολα μπορεί κανείς να απαντήσει, όπως και μόνιμο ερώτημα για κάθε ταινία είναι εάν θα βγάλει τα λεφτά της,
Τα παραδείγματα παθιασμένων με το σινεμά εγχώριων σκηνοθετών, που πούλησαν σπίτια και χωράφια για να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα, είναι πάμπολλα. Το ίδιο και χρεοκοπίες.
Ας μου επιτραπεί να κλείσω με ευθυμία. Στο δείπνο που μας παρέθεσε ο εις εκ των δύο φίλων παραγωγών ανεκοίνωσε ότι στις επόμενες ταινίες του δεν θα υπάρχουν γυναίκες ηθοποιοί. Πριν προλάβουμε να τον ρωτήσουμε γιατί, κορδώθηκε και με ύφος Γιάνη Βαρουφάκη είπε: «Δεν θέλω να πάθω ό,τι έπαθε ο συνάδελφος Χάρβεϋ».
