Γράφει ο Χρήστος Ζαμπούνης
Ο συνομιλητής μου ήταν και παραμένει συμπαθών του ΣΥΡΙΖΑ. Ανήκει σε μία πρωτότυπη κατηγορία που θα τη χαρακτήριζα «ενεργός άνεργος», αφού από τότε που έκλεισε την επιχείρηση που είχε με τον αδελφό του, βιοπορίζεται με διάφορες μη δηλωμένες δραστηριότητες, στις επίσημες πάντως στατιστικές ανήκει στην κατηγορία των ανέργων. Τις προάλλες με άκρατο ενθουσιασμό μας ανεκοίνωσε ότι υπεγράφη η έγκρισις ενός επιδόματος, όχι πολύ υψηλού, για την «ανημποριά του», δεν θυμάμαι για να πω την πάσα αλήθεια, την επίσημη ονομασία του επιδόματος.
Το ζήτημα είναι ότι ο φίλος μας επεδόθη εκείνο το βράδυ σε μία διαφήμιση της αποτελεσματικής πλέον λειτουργίας του κρατικού μηχανισμού, όπου φιλότιμοι δημόσιου υπάλληλοι εξυπηρετούν τους ταλαίπωρους πολίτες. Αφού τον συνεχάρην για την οικονομική ανάσα, επιπέσαμε όλοι επάνω του όπως τα σαρκοβόρα ζώα ζούγκλας επιπίπτουν στα θηράματά τους. Ο καθένας είχε μία ιστορία να πει, άλλος για την επιστροφή φόρου που δεν του έγινε ποτέ, άλλος για το πρόγραμμα ΕΣΠΑ που δεν εισέπραξε ποτέ, άλλος για τη Δ.Ε.Η. όπου περίμενε τρεις ώρες ώσπου να εξετασθεί το θέμα του (Σ.Σ. του κλέβει ο γείτων το ρεύμα). Όταν ήλθε η σειρά μου, ανέσυρα από τη μνήμη μία υπόθεση που την είχα ξεχάσει επί δεκαετίες, αλλά επανήλθε προσφάτως στο προσκήνιο, μετά την απόφασή μου να αρχίσω πάλι τις ξεναγήσεις.
Τα γεγονότα έχουν ως εξής: Το 1979 εισήχθην στη σχολή ξεναγών Αθήνας από την οποία απεφοίτησα το 1980. Αμέσως μετά γράφτηκα στο Σωματείο Ξεναγών και πήρα την πολυπόθητη άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος από τον Ε.Ο.Τ. Όργωσα, για να γίνω παραστατικός, την Ελλάδα καθ’ όλη τη διάρκεια των πανεπιστημιακών μου σπουδών –ήσαν πολυετείς–, αλλά και της στρατιωτικής θητείας που, επίσης, ήτο πολυετής, λόγω δόσεων. Ήταν από τις ωραιότερες στιγμές του διαμετακομιστικού βίου, αφού το θάμπος της αρχαιότητος φώτιζε όχι μόνον τη δική μου ύπαρξη, αλλά και αυτή των τουριστών. Όταν μετακόμισα μονίμως στη Γαλλία και άρχισα να εργάζομαι σε περιοδικά όπως το Point de Vue, το Figaro Magazine και το Paris Match, υπεχρεώθην να διακόψω την αγαπημένη καλοκαιρινή δραστηριότητα. Η ξεναγική περίοδος εισήλθε στη στρατόσφαιρα των αναμνήσεων, έως ότου για λόγους που δεν είναι του παρόντος να εξηγήσω, ήγγικεν η ώρα του come back.
Προς τεσσάρων μηνών τηλεφώνησα στο Υπουργείο Τουρισμού, όπου μία αντιπαθέστατη υπάλληλος, υπό την έννοια της ενοχλήσεως για τον κόπο που υφίστατο, με ενημέρωσε για τα δικαιολογητικά που εχρειάζοντο για την ανανέωση της αδείας. Μου έλειπε το πτυχίο. Ξανατηλεφώνησα στην ίδια υπάλληλο, για να τη ρωτήσω εάν θα αρκούσε η βεβαίωσις του Σωματείου Ξεναγών, του οποίου έγινα μέλος αφού υπέδειξα το πτυχίο μου, και μόνον που δεν με έστειλε στον Εωσφόρο. Απευθύνθηκα στη Σχολή Ξεναγών, η οποία μόλις επαναλειτούργησε μετά από διακοπή λόγω κρίσεως, και μετά από έρευνες εβδομάδων έμαθα ότι δεν έβρισκαν το πτυχίο μου, παρά μόνον ότι είχα μείνει μετεξεταστέος σε ένα μάθημα. «Τούτο ισχύει για τις εξετάσεις του Ιουνίου, αλλά πέρασα το μάθημα τον Σεπτέμβριο», ήταν η τελευταία μου αποστροφή.
Θα σταματήσω εδώ, διότι το θέμα είναι η αποτελεσματικότης του κρατικού μηχανισμού, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων.
