Solo: Α Star Wars Story***
Περιπέτεια φαντασίας (2018)
Σκηνοθεσία: Ρον Χάουαρντ
Ερμηνείες: Αλντεν Ερενραϊχ, Εμίλια Κλαρκ, Γούντι Χάρελσον
Μετά το «Rogue One» οι παράλληλες αφηγήσεις (spinoff) στον βασικό μύθο του «Πολέμου των Άστρων» συνεχίζονται, αυτή τη φορά με την ιστορία ενός από τους πιο αγαπητούς χαρακτήρες που δημιούργησε ο Τζορτζ Λούκας. Ο ξακουστός διαστημικός λαθρέμπορος Χαν Σόλο, τον οποίο ενσάρκωσε ο Χάρισον Φορντ, επιστρέφει αυτή τη φορά σε νεαρή ηλικία καθώς κάνει τα πρώτα του βήματα στον γαλαξία. Στο νέο φιλμ του Ρον Χάουαρντ μαθαίνουμε πολλά για το παρελθόν του ήρωα, την πρώτη του συνάντηση με τον πιστό φίλο του Τσουμπάκα, καθώς και τον τρόπο με τον οποίο απέκτησε το Μιλένιουμ Φάλκον.
Ο Άλντεν Ερενραϊχ ερμηνεύει τον Σόλο με το απαραίτητο νεύρο, έχοντας δίπλα του και αρκετούς ακόμα καλογραμμένους χαρακτήρες, που βοηθούν όταν η δράση κατεβάζει ταχύτητες. Πάνω από όλα, όμως, έχει τον τριχωτό «Τσούι», με την ταινία να εξελίσσεται ανά διαστήματα σε απολαυστικό bromance, σε αντιπαραβολή με το κάπως σκοτεινό και μελαγχoλικό γενικότερο προφίλ της. Ένα άλλο στοιχείο που κάνει τον συγκεκριμένο ήρωα ξεχωριστό είναι η «θνητότητά» του. Ο Χαν Σόλο δεν χειρίζεται φωτόσπαθο ούτε μετακινεί βράχους με το μυαλό του, όπως οι Τζεντάι. Είναι ένας κανονικός άνθρωπος, που απλά πιλοτάρει εξαιρετικά έχοντας και μπόλικη τύχη. Ακριβώς εκεί, άλλωστε, πέφτει και το σεναριακό βάρος της ταινίας. Με μοναδική ένσταση το κάπως φτωχό χιούμορ, ο νέος αυτός κλάδος του «Πολέμου των Αστρων» αξίζει –και μάλλον θα λάβει– σίγουρα και σίκουελ.
Ταξίδι αναψυχής ***½
Κωμωδία (2017)
Σκηνοθεσία: Πάολο Βίρτζι
Ερμηνείες: Ντόναλντ Σάδερλαντ, Ελεν Μίρεν, Κρίστιαν Μακέι
Ένα συμπαθητικό σενάριο, δύο σπουδαίοι ηθοποιοί και ένα… τροχόσπιτο: πολλές φορές η τέχνη του (καλού) σινεμά μπορεί να αποδειχθεί εξαιρετικά απλή και να χαρίσει σπάνια συγκίνηση. Μια τέτοια τρυφερή ταινία είναι το «Ταξίδι αναψυχής», στο οποίο πρωταγωνιστεί ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που το σκάει από το σπίτι αναζητώντας μια τελευταία περιπέτεια. Ο Τζον (Ντόναλντ Σάδερλαντ) έχει μερική άνοια και τα παιδιά του ετοιμάζονται να τον μεταφέρουν σε κάποιο ειδικό κέντρο φροντίδας. Αντί για αυτό, η γυναίκα του Ελα (Ελεν Μίρεν) τον βάζει πίσω από το τιμόνι του παλιού τους τροχόσπιτου και οι δυο τους ξεκινούν ένα μεγάλο ταξίδι προς τον αμερικανικό Νότο, ακριβώς όπως έκαναν και στα νιάτα τους. Και μάλιστα εν μέσω προεκλογικής εκστρατείας του Ντόναλντ Τραμπ.
Το φιλμ του Πάολο Βίρτζι υιοθετεί έξυπνα την ταυτότητα του κλασικού road movie, βγάζοντας στο δρόμο δύο οσκαρικού επιπέδου ηθοποιούς, οι οποίοι αναπτύσσουν αβίαστη χημεία μεταξύ τους. Το ταξίδι θα φέρει, αναπόφευκτα, περιπέτειες, αναπάντεχες συναντήσεις αλλά και αποκαλύψεις, τα πάντα ωστόσο επικαλύπτονται από το γλυκό πέπλο της συντροφικότητας και της αληθινής αγάπης που αφήνουν πίσω τους τα χρόνια. Καθώς η σφαίρα της αφήγησης πηγαινοέρχεται μεταξύ δραματικού και κωμικού –με μερικές σεκάνς πραγματικά απολαυστικές– η ταινία αποκαλύπτει την απλότητα αλλά και την ουσία των ανθρώπινων σχέσεων. Παράλληλα, το φιλμ ασχολείται με ευαισθησία και με το δράμα της άνοιας. Ο Τζον, συνταξιούχος φιλόλογος και λάτρης του Χέμινγουεϊ, βρίσκεται σε μια φάση συνεχών διαλείψεων· πότε θυμάται απίθανες λεπτομέρειες δεκαετίες πίσω και πότε δεν ξέρει ούτε το όνομα της γυναίκας του. Πρόκειται για την καλύτερη ίσως κινηματογραφική απεικόνιση της συγκεκριμένης κατάστασης που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια.
Ξυπόλητοι στο Παρίσι **½
Σκηνοθεσία: Φιόνα Γκόρντον, Ντομινίκ Αμπέλ
Ερμηνείες: Φιόνα Γκόρντον, Ντομινίκ Αμπέλ, Εμανουέλ Ριβά
Μεγάλες και μικρές καταστροφές
Εναλλακτική κωμωδία διά χειρός του εκκεντρικού διδύμου Φιόνα Γκόρντον και Ντομινίκ Αμπέλ, με πρωταγωνιστές του ίδιους αλλά και τη σπουδαία Εμανουέλ Ριβά στην τελευταία της κινηματογραφική εμφάνιση. Η Φιόνα, μια νεαρή Καναδέζα, φθάνει στον Παρίσι προκειμένου να συναντήσει την αγαπημένη της θεία που την ειδοποίησε ότι χρειάζεται βοήθεια. Εκεί, ανάμεσα στις αναζητήσεις και τις περιπέτειές της, θα συναντήσει τον Ντομ, έναν απερίγραπτο άστεγο, ο οποίος θα «κολλήσει» μαζί της. Η ταινία βρίθει από στοιχεία κλασικής κωμωδίας και μπουρλέσκ, γεμάτη γκαγκς –άλλα πετυχημένα και άλλα όχι– τα οποία της δίνουν μια αλλόκοτη αλλά όχι δυσάρεστη αίσθηση. Στο επίκεντρο των μικρών και μεγαλύτερων καταστροφών, η Φιόνα Γκόρντον, πολύχρωμη και λεπτή σαν κλαράκι που πηγαίνει όπου την παρασέρνει ο άνεμος.
Τερματικός σταθμός **½
Σκηνοθεσία: Βον Στάιν
Ερμηνείες: Μάργκο Ρόμπι, Σάιμον Πεγκ, Μάικ Μάγερς
Στυλιζαρισμένοι φόνοι
Ο πρωτάρης στη σκηνοθεσία μεγάλου μήκους Βον Στάιν κατασκευάζει ένα ατμοσφαιρικό φιλμ, κινηματογραφώντας, σχεδόν με λατρεία, την πανέμορφη Μάργκο Ρόμπι. Η Αννι δουλεύει σε ένα μπαρ, κοντά στον κεντρικό σταθμό τρένων, μιας μυστηριώδους σκοτεινής πόλης. Σταδιακά από εκεί θα περάσουν δύο πληρωμένοι εκτελεστές, ένας ετοιμοθάνατος καθηγητής αλλά και ο αινιγματικός καθαριστής του σταθμού – πριν αρχίσουν τα φονικά. Το στυλιζάρισμα, τόσο σε επίπεδο εικόνας όσο και σεναρίου, χτυπάει κόκκινο, σε ένα νεονουάρ που ποντάρει περισσότερο στην ατμόσφαιρα παρά στην πραγματική δράση. Αν και την περισσότερη ώρα, πέρα από υπέρμετρα εξυπνακίστικους διαλόγους, ελάχιστα συμβαίνουν, οι σκηνογραφικές λεπτομέρειες είναι συνήθως τόσο καλά στημένες, που κρατούν το βλέμμα καρφωμένο πάνω τους.
Αληθινή Ιστορία **½
Σκηνοθεσία: Ρομάν Πολάνσκι
Ερμηνείες: Εμανουέλ Σενιέ, Εύα Γκριν, Βενσάν Περέζ
Συγγραφέας σε κρίση
Ο σπουδαίος Ρομάν Πολάνσκι επιστρέφει με ένα φιλμ που κινείται γύρω από τη συγγραφική δημιουργικότητα, βασισμένο σε ένα επιτυχημένο βιβλίο της Ντελφίν ντε Βιγκάν. Πρωταγωνίστρια είναι μια τρομερά δημοφιλής συγγραφέας, η οποία βρίσκεται μεταξύ εξαντλητικών εκδηλώσεων και της αδυναμίας της να παραγάγει καινούργιο υλικό. Καθώς κάποια απειλητικά γράμματα αυξάνουν την ταραχή της, εκείνη θα γνωρίσει την Ελ, μια νέα και ευχάριστη θαυμάστρια, η οποία θα μπει δυναμικά στη ζωή της, αρπάζοντας σύντομα τα ηνία. Η ταινία ξεκινά εξαιρετικά, σαν ψυχολογικό θρίλερ με διάφορες προεκτάσεις, ωστόσο γρήγορα βυθίζεται στις κουραστικές επαναλήψεις και τις σεναριακές τρύπες που η ίδια δημιουργεί. Πέρα από μερικές λάμψεις ευφυΐας και τις αρκετά καλές ερμηνείες, η αφήγηση κυλάει δίχως εκπλήξεις έως το μάλλον άνευρο φινάλε.
Πηγή: Η Καθημερινή
