Γράφει ο Χρήστος Ζαμπούνης
Από τους εβδομήντα επτά, μαζευτήκαμε σαράντα επτά. Έξι είχαν αποδημήσει, δέκα είχαν μεταναστεύσει εντός και εκτός της Ελλάδος (Ρωσία, Γαλλία, Γερμανία κ.α.) και οι υπόλοιποι ή είχαν υποχρεώσεις ή δεν είχαν την διάθεση να παρευρεθούν στην συνάντηση των αποφοίτων του 1ου Λυκείου Βεροίας, τάξη του 1978.
Τόπος της συνευρέσεώς μας ήτο το ιστορικό «Ελληνικό Γυμνάσιον Ελληνικής Κοινότητος Βεροίας», που ενεκαινιάσθη το 1908 επί Τουρκοκρατίας. Στον αγώνα της απελευθερώσεως της Μακεδονίας (1912-13) λειτούργησε ως Στρατιωτικό Νοσοκομείο και στρατώνας Ευζώνων, ενώ στον επακολουθήσαντα Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (1914-1918) εχρησιμοποιήθη από τον γαλλικό στρατό. Όταν έληξαν οι πολεμικές περιπέτειες, επανήλθε στην αρχική του χρήση, δηλαδή του σχολείου, έως το 2001 που μετετράπη σε Δημαρχείο.
Στην άδεια τσιμεντένια αυλή, εκεί όπου άλλοτε εκατοντάδες έφηβοι προαυλίζοντο στο διάλειμμα, ξαναβρήκα τους συμμαθητές μου, τους περισσότερους από τους οποίους είχα χρόνια να τους δω.
– Γεια σου, είμαι ο Αγγελίνας, με θυμάσαι;, με πλησίασε με θέρμη και ευθυτενής ένας συμμαθητής μου αγροτικής καταγωγής.
– Ασφαλώς, παίζαμε πινγκ-πονγκ στην Χριστιανική Ένωση.
Λίγο πιο πέρα, ο Χατζηγιάννης, προϊστάμενος του Δήμου και διοργανωτής του ”reunion”, μία λέξη που δεν ακούσθηκε ούτε μία φορά όλο το βράδυ, τοποθέτησε το πανό, φόντο για την αναμνηστική φωτογραφία. Είναι ο ίδιος που πήρε πρώτος τον λόγο στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου, ο οποίος μας καλωσόρισε, ευχαρίστησε τους παρόντες καθηγητές, ανέφερε ονομαστικώς όλους όσους «μας έμαθαν γράμματα», και κατέληξε ζητώντας να κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή για τους αποδημήσαντες συμμαθητές μας.
Πήραν και άλλοι τον λόγο στην φορτισμένη από αναμνήσεις εκδήλωση. Ο Τσορμπατζίδης έδωσε τον τόνο λέγοντας ότι «σήμερα είμαστε εδώ με την ιδιότητα του συμμαθητή». Ο Ασλάνογλου ανεφέρθη στο υψηλό επίπεδο της Παιδείας που υπήρχε τότε συγκριτικώς με σήμερα, ο Χατζηκώστας επισήμανε ότι η τάξη έβγαλε τρεις συγγραφείς και ο γράφων τόνισε ότι είμαστε ακόμη στο μέσον της ζωής μας, ”Nel mezzo del cammin di nostra vita” που λέει ο Δάντης, οπότε να προετοιμάσουμε το επόμενο αντάμωμα, αυτήν την φορά με το Θηλέων.
Με το πέρας των ομιλιών, ανηφορίσαμε στο εξοχικό κέντρο «Φλαμουριές», όπου είχαμε την ευκαιρία να θυμηθούμε ιστορίες και αταξίες από τα σχολικά μας χρόνια. Κάποιοι εξ ημών από κεκτημένη ταχύτητα πήγαμε να ανοίξουμε θέματα συζητήσεως γύρω από την επικαιρότητα π.χ., το Σκοπιανό, γρήγορα όμως επανήλθαμε στον σκοπό του ανταμώματος, που δεν ήταν άλλος από την αναβάπτιση στην κολυμβήθρα της νιότης μας.
