Τότε ανοίγεις τα κιτάπια σου και ανατρέχεις στα αγαπημένα βιβλία της νιότης σου. Κι εκεί θυμάσαι ότι η αρχαία σοφία σου λέει ότι «οι πολλοί», όπως «ο λαός», δεν είναι θέμα ποσότητας, είναι θέμα ποιότητας. Είναι η βασική διαφορά ανάμεσα στα σοσιαλιστικά καθεστώτα και στη δημοκρατία. Η δεύτερη λειτουργεί με όρους «πολλοί» και «περισσότεροι». Τα πρώτα αναφέρονται στους «πολλούς» με όρους «ποιότητας», ως εκ τούτου δεν χρειάζονται καν εκλογές για να τους καταμετρήσουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε στο όνομα του «λαού», ακόμη κι όταν τα ποσοστά του ήσαν στο επίπεδο του Βελόπουλου ή του Βαρουφάκη. Οι πρόσφυγες του παλαιού φθαρμένου δικομματισμού που του επέτρεψαν να κυβερνήσει για τέσσερα χρόνια δεν άλλαξαν την αντίληψή του. Χρησιμοποίησε τους κοινοβουλευτικούς θεσμούς όπως το γκρουπούσκουλο της νιότης του. Η δε περίφημη πολιτική δεινότητα του Τσίπρα δεν ήταν παρά η αλαζονεία και ο ναρκισσισμός που εμπνέει το πλήθος στον ρήτορα, ο οποίος έχει συνηθίσει να μιλάει σε φοιτητικές συνελεύσεις.
Το χθεσινό αποτέλεσμα απέδειξε πως οι «περισσότεροι» θέλουν μια διαφορετική Ελλάδα απ’ αυτήν που θέλουν οι «πολλοί» του κ. Τσίπρα. Κι αυτήν την εκφράζουν ο Κ. Μητσοτάκης και η Ν.Δ., η μόνη παράταξη που βγήκε κερδισμένη και από τις τρεις εκλογικές αναμετρήσεις. Η πολιτική δεν είναι επιστήμη. Η πολιτική είναι τέχνη και στην τέχνη το αίσθημα μετράει εξίσου με την αλήθεια και τους λογαριασμούς. Ο κ. Τσίπρας, ως νεόπλουτος του κοινοβουλευτισμού, το καταχράστηκε. Περιφρόνησε τους αντιπάλους του μάλλον επειδή κανείς δεν του δίδαξε πως το αίσθημα δεν αντέχει ιδιοκτήτες και καταχραστές.
Πηγή:Η Καθημερινή
