Παρά την κόπωση που δείχνει το κοινό κι ενώ διανύουμε εκλογική και εξεταστική περίοδο, οι εταιρίες διανομής συνεχίζουν να μας βομβαρδίζουν με νέες ταινίες, ακόμη επτά κι αυτή την εβδομάδα. Είναι χαρακτηριστικό ότι το υπερηρωικό «X-Men: Ο Μαύρος Φοίνικας» πήγε σχεδόν άπατο, ειδικά σε σχέση με τις προηγούμενες εκδόσεις, καθώς σε 142 αίθουσες έκοψε μόλις 20.000 εισιτήρια το πρώτο τριήμερο, ενώ αναλόγως πήγε και το «Γκοτζίλα» την προηγούμενη εβδομάδα. Από τις νέες αφίξεις ξεχωρίζει η γαλλική κωμωδία «Κολύμπα ή Αλλιώς Βυθίσου», μία παραλλαγή του «Άνδρες Έτοιμοι για Όλα», ενώ μάλλον θα φύγουν ανικανοποίητοι όσοι προτιμήσουν το «Νουρέγιεφ: Το Λευκό Κοράκι» ή τη συνέχεια των γνωστών ταινιών «Οι Άνδρες με τα Μαύρα». Επίσης, προβάλλεται και η επανέκδοση της κλασικής ταινίας του Μπίλι Γουάιλντερ «Μάρτυρας Κατηγορίας», ένα πραγματικό αριστούργημα, με Τσαρλς Λότον, Μάρλεν Ντίντριχ και Τάιρον Πάουερ.
«Κολύμπα ή Αλλιώς Βυθίσου»
(«Le Grand Bain») Κωμωδία, γαλλικής παραγωγής του 2018, σε σκηνοθεσία Ζιλ Λελούς, με τους Γκιγιόμ Κανέ, Ματιέ Αμαλρίκ, Ζαν-Χιου Ανγκλάντ, Φιλίπ Κατρίν, Μπενουά Πελβούρντ, Βιρζινί Εφιρά, Μαρίνα Φόις κα.
Στη βρετανική ταινία, μια παρέα άνεργων ανδρών παίρνει την τολμηρή απόφαση να κάνει ένα στριπτίζ σόου για να ξεφύγει από το οικονομικό αδιέξοδο που έχει περιέλθει, ενώ στο γαλλικό φιλμ μια ετερόκλητη παρέα ανδρών θέλει να ξεφύγει από τα ψυχολογικά, οικογενειακά, αλλά και οικονομικά προβλήματα μέσα από τη συμμετοχή της σε μια ερασιτεχνική ομάδα συγχρονισμένης κολύμβησης..
Μπορεί η ταινία του Λελούς (καμία σχέση με τον διάσημο σκηνοθέτη Κλοντ Λελούς) να μην είναι κάτι το ιδιαίτερα ξεχωριστό, αλλά επιτέλους είναι μία ευχάριστη, αισιόδοξη – ίσως περισσότερο απ’ όσο πρέπει – αυθεντική κωμωδία, με τις απαραίτητες μικρές δραματικές στιγμές της, που έρχονται και μετατρέπουν τα χάχανα σε ένα λυτρωτικό χαμόγελο. Παράλληλα, η ταινία αποφεύγει τον διδακτισμό ή τους εύκολους μελοδραματισμούς, ενώ τις περισσότερες φορές προχωρά ως το μεδούλι της ψυχοσύνθεσης των ηρώων. Μιας παρέας που τα μέλη της, ξεχωριστά, βιώνουν την κατάθλιψη, την ερωτική απόρριψη, την οικονομική χρεωκοπία, τα οικογενειακά προβλήματα, την κρίση της μέσης ηλικίας, την επαγγελματική αποτυχία, αλλά και με τη νεαρά προπονήτριά τους να έχει πρόβλημα αλκοολισμού, ενώ έχουν να αντιμετωπίσουν και τη σκληρότητα του περίγυρου, την κοινωνική αποξένωση, τη λοιδορία γιατί ασχολούνται με ένα κοριτσίστικο άθλημα.
Η ταινία, διαθέτει και πολύ αστείες ατάκες (πατέρας σε γιο: «Τι κάνεις;». Απάντηση: «Σε μισώ») και γκαγκς (ένας ευτραφής της ομάδας ξεκινά τις προπονήσεις με σωσίβιο!) και την τραβηχτική ροή που πρέπει να έχει μια κωμωδία. Εκεί που χάνει είναι όταν μπαίνει στην επεξήγηση των προσωπικών ιστοριών του κάθε ήρωα, καθώς πολλές φορές γίνεται σαν ένα ξεχωριστό σκετσάκι, που δεν ενσωματώνεται αρμονικά με τον κορμό της ιστορίας.
Σίγουρα μια ταινία που βρίσκεται μέσα στο κλίμα του γαλλικού σινεμά, αποφεύγει τους βερμπαλισμούς, δεν θέλει να σώσει τον κόσμο, αλλά να ξεθάψει τις μικρές όμορφες στιγμές της ζωής, που μπορεί να μαλακώσουν και να γλυκάνουν τη σκληρή πραγματικότητα.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ.. Μία παρέα σαραντάρηδων και πενηντάρηδων ανδρών, όλοι στο χείλος μίας ηλικιακής κρίσης αποφασίζουν να ιδρύσουν την πρώτη ανδρική ομάδα συγχρονισμένης κολύμβησης στην δημόσια πισίνα της περιοχής τους. Αψηφούν την ειρωνεία και τον εξευτελισμό που τους υποβάλλουν οι γύρω τους και προπονούνται από μία ξεπεσμένη πρωταθλήτρια που προσπαθεί και η ίδια να ξεπεράσει τα προσωπικά της προβλήματα. Όλοι μαζί ξεκινούν μια απίθανη περιπέτεια που στην διαδρομή της ανακαλύπτουν λίγη αυτοεκτίμηση, και πολλά για τους εαυτούς και για τους άλλους.
«Νουρέγιεφ: Το Λευκό Κοράκι»
(«The White Crow») Δραματική βιογραφική ταινία, βρετανικής (γαλλικής και σερβικής) παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Ρέιφ Φάινς, με τους Όλεγκ Ιβένκο, Αντέλ Εξαρχόπουλος, Τσουλπάν Κχαμάτοβα, Ρέιφ Φάινς κα.
Ο Ρούντολφ Νουρέγιεφ (1938-1993) είναι για πολλούς ο σημαντικότερος χορευτής του 20ου αιώνα, ακόμη και από τον Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ. Και οι δύο θρυλικοί χορευτές – ο Μπαρίσνικοφ ακόμη χορεύει – έχουν κοινό την αυτομόλησή τους στη Δύση από την τότε Σοβιετική Ένωση. Ο Μπαρίσνικοφ έπαιξε ο ίδιος σε μια ταινία, περιορισμένου ενδιαφέροντος, με θέμα τη διαφυγή ενός χορευτή στη Δύση («Λευκές Νύχτες»), ενώ εδώ στην ταινία του διάσημου ηθοποιού Ρέιφ Φάινς, ένας άλλος χορευτής, ο Ουκρανός Όλεγκ Ιβένκο, υποδύεται την ιστορία που έχει ως βάση την αυτομόληση του Νουρέγιεφ. Να μην ξεχνάμε βεβαίως ότι ο κλασικός χορός είναι από τις τέχνες που μένει μακριά από την πολιτική. Γιατί όλος αυτός ο πρόλογος; Μα γιατί δύο ιερά τέρατα του κλασικού χορού τελικά εμπλέκονται παραδόξως σε ταινίες που μιλούν για πολιτική. Κυρίως όμως γιατί τελικά οι λάτρεις του κλασικού χορού – άρα και του Νουρέγιεφ – θα μείνουν με την όρεξη, ενώ και οι φίλοι ενός δραματικού πολιτικού θρίλερ θα μείνουν ανικανοποίητοι σε μεγάλο βαθμό, καθώς η ταινία ξαναζωντανεύει με καθυστέρηση ετών και κάπως μπαγιάτικα το σινεμά του ψυχροπολεμικού κλίματος, ενός είδους που παρά τις όποιες αντιρρήσεις, έχει δώσει ορισμένες αρκετά πετυχημένες ταινίες. Επίσης, δεν διαθέτει ούτε τον απαιτούμενο ρυθμό και χάνει κατά πολύ στα αλλεπάλληλα φλας μπακ (παιδική ηλικία, τα πρώτα του χρόνια στο μπαλέτο και στα χρόνια που διαφεύγει στο Παρίσι).
Πάντως, η τρίτη ταινία του Φάινς («Κοριολάνος», «Αόρατη Γυναίκα»), που βασίζεται στη νουβέλα της Τζούλι Καβάνο «Ρούντολφ Νουρέγιεφ: Η Ζωή», μπορεί είναι μια φροντισμένη και πλούσια παραγωγή, με προσεγμένα κοστούμια και σκηνικά, μένει, όμως, μακριά από τη μοναδική χορευτική ιδιοφυία του Νουρέγιεφ (όσοι τον έχουν δει ζωντανά μπορούν εύκολα να καταλάβουν), αλλά και την πολύκροτη προσωπική ζωή του, που εν τέλει του κόστισε και τον πρόωρο χαμό του.
Ο Φάινς, που κρατά για τον εαυτό του τον ρόλο του δασκάλου και μέντορα του Νουρέγιεφ στο Λένινγκραντ, Αλεξάντρ Πούσκιν (καμία σχέση με τον φημισμένο Ρώσο συγγραφέα) μάλλον αφήνει ακάλυπτο τον νεαρό ταλαντούχο χορευτή Ιβένκο.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ.. Ο Ρώσος χορευτής Ρούντολφ Νουρέγιεφ, κατά την κορύφωση του Ψυχρού Πολέμου κατέφυγε στη Γαλλία και εξέπληξε όλο τον κόσμο με το ταλέντο του. Με τη μοναδική του παρουσία, ο Νουρέγιεφ έλαμψε ως το πιο διάσημο αστέρι του μπαλέτου, ένας αδάμαστος και όμορφος χορευτής που ένιωσε περιορισμένος από τη ζωή της δεκαετίας του 1950 στο Λένινγκραντ και άνοιξε τα φτερά του για τη Δύση. Το φλερτάρισμά του με δυτικούς καλλιτέχνες και ιδέες τον οδήγησε σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι κυνηγητού με την KGB.
«Οι Άνδρες με τα Μαύρα: Παγκόσμια Απειλή»
(«Men in Black: International») Περιπέτεια φαντασίας, αμερικάνικης παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Φ. Γκάρι Γκρέι, με τους Κρις Χέμσγουορθ, Τέσα Τόμσον, Λίαμ Νίσον, Ρεμπέκα Φέργκιουσον, Ρέιφ Σπαλ κα.
Η γνωστή και τεράστια εμπορική επιτυχία «Οι Άνδρες με τα Μαύρα», που ξεκίνησε τη διαδρομή της το 1997, με πρωταγωνιστικό δίδυμο τους Γουίλ Σμιθ και Τόμι Λι Τζόουνς, επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη, έχοντας αυτή τη φορά για πρωταγωνιστικό ζευγάρι τον Κρις Χέμσγουορθ, αλλά και τη νεαρή ηθοποιό, Τέσα Τόμσον, στην εποχή της πολιτικής ορθότητας έναντι των γυναικών στο Χόλυγουντ.
Μαζί, επιστρέφουν και ο χαβαλές, η φασαρία, τα σπέσιαλ εφέ, οι σκοτωμοί με τα εξωγήινα τερατάκια, οι αστείες στιγμές μεταξύ των δύο αταίριαστων χαρακτήρων και όλες τις δοκιμασμένες συνταγές του είδους, χωρίς, ωστόσο, να προσθέτει κάτι το άξιο λόγου στο στόρι, που συνεχώς φθίνει από την αρχική ταινία. Έτσι, το μόνο που μένει ως ανανέωση της ιστορίας είναι η μετατροπή του «Άνδρες με τα Μαύρα» σε «Ανδρόγυνο με τα Μαύρα», αλλά μάλλον αυτό δεν αρκεί για να τραβήξει το πλατύ κοινό, τουλάχιστον με τη δυναμική της πρώτης ταινίας ή άντε και της δεύτερης.
Όσον αφορά τις ερμηνείες του Χέμσγουορθ και της Τόμσον, απομακρύνονται ακόμη περισσότερο από το πνεύμα της αρχικής ταινίας, χάνουν το βλοσυρό ύφος τους και την αποτελεσματικότητά τους, ενώ δεν μεταδίδουν και την αίσθηση στο θεατή ότι διασκεδάζουν με τη συμμετοχή τους σε μία ταινία, βασισμένη σε ένα κόμικς.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ.. Οι Άνδρες με τα Μαύρα έχουν εξαπλώσει τη δράση τους στον πλανήτη, το ίδιο όμως έχουν κάνει και τα εξωγήινα αποβράσματα. Για να μας προστατεύσουν, ο παρασημοφορημένος Πράκτορας «H» και η αποφασισμένη νεοσύλλεκτη «M» ενώνουν τις δυνάμεις τους σε ένα απρόσμενο δίδυμο που μπορεί και να τα καταφέρει. Καθώς έρχονται αντιμέτωποι με μία νέα παγκόσμια απειλή που μπορεί να πάρει τη μορφή του οποιουδήποτε, ακόμα και ενός Άνδρα με τα Μαύρα, πρέπει να συνεργαστούν για να σώσουν την οργάνωση και τον ίδιο τον κόσμο.
«Booksmart»
(«Booksmart») Κωμωδία, αμερικάνικης παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Ολίβια Γουάιλντ, με τις Κάιτλιν Ντέβερ, Μπίνι Φελντστάιν, Τζέσικα Γουίλιαμς, Λίζα Κούντροου, Νταϊάνα Σίλβερ, Τζέισον Σούντε κα.
Κωμωδία ενηλικίωσης, που θέλει να ξεφύγει από το τετριμμένο πλαίσιο των αμερικανικών ταινιών του είδους, με τις δύο πρωταγωνίστριες να θέλουν να σπάσουν τη συμβατική τους συμπεριφορά, να ξεφύγουν έστω και την ύστατη στιγμή από την προσήλωσή τους στα διαβάσματα για το πανεπιστήμιο και να κάνουν ότι ήταν απαγορευμένο σε μία βραδιά. Εν ολίγοις υποκύπτουν στο γνωστό μότο «τα καλά κορίτσια πάνε στον παράδεισο, αλλά τα κακά παντού..»
Και όλα αυτά θα ήταν καλοδεχούμενα, αν τελικά δεν είχαμε να κάνουμε με μια ταινία που ξεπέφτει σε μεγάλο βαθμό στην αμερικανιά, με τα γνωστά κλισέ της δυνατότητας που έχουν τα «καλά» κορίτσια να μετατρέπονται και σε «κακά», την εύκολη γελοιοποίηση των «σπασίκλων» και την ανάδειξη της διαφορετικότητας ως κάτι ξεχωριστό. Συνταγές, που έχουν δοκιμαστεί και ξαναδοκιμαστεί, απευθύνονται στο εφηβικό και νεανικό κοινό της Αμερικής, αλλά μέχρις εκεί. Και αν υποθέτει κάποιος ότι τουλάχιστον θα γελάσει με αυτή την ταινία, της γνωστής ηθοποιού Ολίβια Γουάιλντ, γελιέται, αφού τα χείλη των θεατών θα κάνουν οποιοδήποτε μορφασμό, αλλά δεν θα σκάσουν ένα γελάκι.
Το μόνο θετικό – αν και αυτό ίσως να μην το εκτιμήσουν οι θιασώτες του είδους – ότι οι δύο πρωταγωνίστριες δεν είναι καλλονές ή έστω χαριτωμένες, αλλά ανήκουν στον μέσο όρο των κοριτσόπουλων της Αμερικής.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ.. Κολλητές και αριστούχες φοιτήτριες, οι Έϊμι και Μόλι, πίστευαν ότι έχοντας τη μύτη τους χωμένη μονίμως στα βιβλία θα υπερτερούσαν των έξαλλων συμφοιτητών τους. Την παραμονή της αποφοίτησής τους, η πραγματικότητα τους χτυπάει την πόρτα καθώς συνειδητοποιούν ότι έχουν χάσει πολλά όσο ήταν βουτηγμένες στα βιβλία τους. Αποφασισμένες να κερδίσουν τον χαμένο χρόνο, προσπαθούν να χωρέσουν τέσσερα χρόνια διασκέδασης σε ένα μόνο βράδυ χαοτικής περιπέτειας που κανένα βιβλίο δεν θα μπορούσε να τις προετοιμάσει γι’ αυτό.
«Κορίτσια Κάποιας Ηλικίας»
(«Poms») Κωμωδία, αμερικάνικης παραγωγής του 2018, σε σκηνοθεσία Ζάρα Χέις, με τις Νταϊάν Κίτον, Τζάκι Γουίβερ, Παμ Γκρίερ, Ρέα Πέρλμαν, Φίλις Σόμερβιλ, Σίλια Γουέστον κα.
Ο τίτλος της αδιάφορης τούτης κωμωδίας θα μπορούσε να είναι «Γιαγιάδες Έτοιμες για Όλα», καθώς μια σειρά από ηλικιωμένες κυρίες του αμερικάνικου σινεμά (Ντάιαν Κίτον, Παμ Γκρίερ, Ρέα Πέλμαν κλπ – μόνο η Γκόλντι Χόουν λείπει) βρίσκονται σε έναν πολυτελή οίκο ευγηρίας και θέλουν να κάνουν το τέλος τους θεαματικό, δημιουργώντας μια ομάδα μαζορετών. Σε αντίθεση με το «Booksmart» βγαίνει κάποιο γέλιο και αυτό από τις ερμηνείες των καταξιωμένων ηθοποιών, αλλά και κάποιες χιουμοριστικές στιγμές, που μοιάζουν με κωμική συνταγογράφηση και που έχουμε δει πολλές φορές σε αμερικάνικες ταινίες, αλλά πάντα τα καταφέρνουν. Αστεία, όπως για το χαμένο ερωτισμό της τρίτης ηλικίας, το γυναικείο σώμα, τους άκαρδους άντρες, την επαφή με τη νεότητα και ούτω καθεξής, παρελαύνουν με ρυθμό, ενώ δεν λείπουν και οι συγκινητικές στιγμές, που είναι, ωστόσο, παραπάνω από αναμενόμενες και ίσως ξεπερασμένες.
Έτσι, λοιπόν οι γιαγιάδες μπορεί να έχουν τη θέληση για ένα θεαματικό φινάλε στη ζωή τους, αλλά σίγουρα δεν θα το λέγαμε αυτό και για τις σημαντικές πρωταγωνίστριες του φιλμ, που ίσως να έχουν και άλλες ευκαιρίες για ένα καλύτερο φινάλε στην καριέρα τους. Άλλωστε, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ.. Σε μια κοινότητα συνταξιούχων, δύο τολμηρές γυναίκες αποφασίζουν να δημιουργήσουν μια ομάδα μαζορετών, αποδεικνύοντας ότι δεν είναι ποτέ πολύ αργά για καινούργιες αρχές!
«Πόκεμον Ντετέκτιβ Πίκατσου»
(«Pokemon Detective Pikachu») Περιπέτεια φαντασίας και μυστηρίου, αμερικάνικης παραγωγής του 2018, σε σκηνοθεσία Ρομπ Λέτερμαν, με τους Ράιαν Ρέινολντς, Τζάστις Σμιθ, Κάθριν Νιούτον, Μπιλ Νάι, Σούκι Γουοτερχάουζ, Ομάρ Τσαπάρο, Κρις Γκιρ, Ρίτα Όρα, Κεν Γουατάναμπι κα.
Τα Πόκεμον και ο Πίκατσου επιστρέφουν σε ταινία ζωντανής δράσης, αφού συνδυάζονται ηθοποιοί με καρτούν σε μια ιστορία μυστηρίου, κάνοντας το αποτέλεσμα ακόμη χειρότερο σε σύγκριση με τα φιλμ κινουμένων σχεδίων που απευθύνονται αποκλειστικά σε παιδιά. Ένα άψυχο κατασκεύασμα που στοχεύει μονάχα στις εισπράξεις ενός κοινού που θα ακολουθεί τα Πόκεμον ακόμη και στην κόλαση. Αν τα συγκρίνεις μάλιστα με τα χαριτωμένα και ανατρεπτικά «Γκρέμλινς» των Ντάντε στη σκηνοθεσία και Σπίλμπεργκ στην παραγωγή, τότε συνειδητοποιείς πόσα βήματα έχει κάνει πίσω ο αμερικάνικος ψυχαγωγικός κινηματογράφος, αλλά και πόσο ταλέντο ή έμπνευση έχει σπαταληθεί προς χάριν των χολιγουντιανών μηχανών που απλώς κόβουν δολάρια.
Οι ηθοποιοί μπορεί να πρόσθεσαν κάποια χρήματα στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς, αλλά σίγουρα – τουλάχιστον οι γνωστοί – δεν θα συμπεριλάβουν την ταινία στο βιογραφικό τους. Μάλιστα, για τον, κάποτε πολλά υποσχόμενο, Κεν Γουατάναμπι εύκολα θα πίστευες ότι θα παίξει και σε ροζ βιντεοταινία του Αμερικάνου Όμηρου Ευστρατιάδη.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ.. O έμπειρος ντετέκτιβ Χάρι Γκούντμαν εξαφανίζεται μυστηριωδώς, ωθώντας έτσι τον 21χρονο γιο του Τιμ να ανακαλύψει τι συνέβη. Στην έρευνα τον βοηθά ο πρώην συνεργάτης του Χάρι, ο Ντετέκτιβ Πίκατσου: ένας ξεκαρδιστικός, αξιαγάπητος σούπερ μπελάς που μπορεί να μπερδέψει ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό. Συνειδητοποιώντας ότι έχουν την ικανότητα να επικοινωνούν μεταξύ τους, καθώς ο Τιμ είναι ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να μιλάει με τον Πίκατσου ενώνουν τις δυνάμεις τους σε μια συναρπαστική περιπέτεια για να ξεδιαλύνουν το μυστήριο…
«Το Άλογο που Είμαι»
Ντοκιμαντέρ, ελληνικής παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Μένιου Καραγιάννη.
Το νέο ντοκιμαντέρ του Μένιου Καραγιάννη διερευνά τη σχέση μας με το άφατο, το άλογο, το εκτός λογικής κομμάτι του εαυτού μας, που πάει ταμάμ με την εποχή μας. Στην ταινία εμφανίζονται διαφορετικές προσωπικότητες, που με τον τρόπο τους εκφράζουν κάτι που υπερβαίνει το άμεσα κατανοητό από τη λογική και τη σκέψη. Μοιράζονται τις εμπειρίες τους, εκμυστηρεύονται τον πόνο τους και αμφισβητούν τα δεδομένα, φωτίζοντας έτσι έναν κρυμμένο πυρήνα, αυτόν που κατά βάθος μας ενώνει. Στην ταινία συμμετέχει ο διδάκτωρ ψυχοπαθολογίας Φώτης Καγγελάρης, καθώς και η ποιήτρια Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ.
Το ντοκιμαντέρ θα προβληθεί το Σάββατο και Κυριακή 6 και 7 Απριλίου στις 16.00 στο Δαναό 2.
«Μάρτυρας Κατηγορίας»
(«Witness for the Prosecution») Δικαστικό δράμα μυστηρίου, αμερικάνικης παραγωγής του 1957, σε σκηνοθεσία Μπίλι Γουάιλντερ, με τους Τσαρλς Λότον, Τάιρον Πάουερ, Μαρλέν Ντίτριχ, Έλσα Λάντσεστερ κα.
Επανέκδοση ενός από τα καλύτερα δικαστικά δράματα, που συνδυάζει υπέροχα το μυστήριο με το ψυχολογικό θρίλερ, βασισμένου στο ομώνυμο θεατρικό έργο της Αγκάθα Κρίστι, που γύρισε ο τεράστιος Μπίλι Γουάιλντερ. Μια ταινία που πρέπει να δείτε, εκτός από την υπέροχη ιστορία της και την κλασική και πραγματικά αξεπέραστη σκηνοθεσία του Γουάλιντερ και για τους αθάνατους πρωταγωνιστές της, με πρώτο και καλύτερο τον ασύγκριτο – ειδικά εδώ – Τσαρλς Λότον, στο ρόλο του βετεράνου μεγαλοδικηγόρου, που είναι έτοιμος να αποσυρθεί από τη δράση, λόγω των προβλημάτων υγείας που του έχουν προξενήσει οι αγαπημένες του καταχρήσεις, του τσιγάρου, του ποτού και του καλού φαγητού. Δίπλα του η ντίβα, ο ορισμός της μοιραίας γυναίκας, Μάρλεν Ντίντριχ, ο έξοχος και αινιγματικός Τάιρον Πάουερ, αλλά και η εκπληκτική καρατερίστα Έλσα Λάντσεστερ, στο ρόλο της αυστηρής νοσοκόμας, η οποία επιβλέπει τον δικηγόρο, που αν δεν υπήρχε ο Λότον σίγουρα θα έκλεβε την παράσταση.
Ο Μπίλι Γουάιλντερ («Η Λεωφόρος της Δύσης», «Γκαρσονιέρα», «Μερικοί το Προτιμούν Καυτό» κα) καταφέρνει να πάρει ένα έργο της Αγκάθα Κρίστι, πραγματικά από τα καλύτερα, και να το μετατρέψει σε ψυχολογικό θρίλερ, καταφέρνοντας κάτι μοναδικά ξεχωριστό: Να αφήσει σε δεύτερη μοίρα το ερώτημα «ποιος έχει κάνει το έγκλημα;» και να επικεντρωθεί στους χαρακτήρες, στον ψυχισμό, των ηρώων του, αν και το τέλος είναι ιδιαιτέρως ευφάνταστο σε σχέση με τα συνήθη της Βρετανίδας συγγραφέως. Ο τρόπος που ο Γουάιλντερ έχει χτίσει τους χαρακτήρες, τα χιουμοριστικά διαλείμματα του διδύμου Λότον-Λάντσεστερ, τα καυστικά σχόλια για το ανήμπορο δικαστικό σύστημα να αποδώσει δικαιοσύνη, αλλά και η αφηγηματική του επιδεξιότητα, τον καθιστούν έναν από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες του Χόλυγουντ της Χρυσής Εποχής, προξενώντας ταυτόχρονα θλίψη για το σημερινό επίπεδο του αμερικάνικου σινεμά. Μια ταινία που δεν πρέπει να χάσετε με τίποτα.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ.. Μια πλούσια κι εκκεντρική γυναίκα, βρίσκεται δολοφονημένη κι όλα τα στοιχεία οδηγούν στον προστατευόμενο της, Λέοναρντ Βόουλ. Μόνη μάρτυρας για την υπεράσπισή του είναι η αινιγματική σύζυγός του. Ο έμπειρος δικηγόρος που αναλαμβάνει την υπεράσπιση του ωστόσο, δεν είναι τόσο σίγουρος για την απλότητα της υπόθεσης.
πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ, Χ. Αναγνωστάκης
