Γράφει η Σοφία Τσίπα
«Μπορείτε να με κάνετε πρωθυπουργό για μια μέρα…; Μια μόνο μέρα.. Να δείτε πως θα αλλάξω τη χώρα… Να δείτε πως θα… θα… θα..»
Μη μου πεις πως κι εσύ δεν έχεις πει ποτέ αυτή τη φράση; Ή πως δεν την σκέφτηκες ή ονειρεύτηκες έστω για μια μικρή στιγμούλα… έστω για πλάκα… Όχι; Τότε μάλλον θα πρέπει να κάνεις μια μικρή έρευνα στο DNA σου, γιατί κατά πάσα πιθανότητα δεν είσαι Έλληνας…
Ως λαός ορεγόμαστε, λιγουρευόμαστε, νιώθουμε σφοδρή επιθυμία για εξουσία, «πρωθυπουργιλίκι», «προεδριλίκι» αλλά και για ωραία λόγια … ερεθιζόμαστε τόσο να τα ακούμε όσο και να τα λέμε εμείς οι ίδιοι κραδαίνοντας το δάχτυλο… Η πρωτιά μας, άλλωστε, ως χώρα με τους περισσότερους προέδρους διόλου τυχαία…
Και να. λοιπόν, που ξημέρωσαν οι ημέρες που περνάς τυχαία έξω απ τη Βουλή, κι αν κάνεις γι άλλοθι μπορεί να σε τσιμπήσουν απροόπτως και να γίνεις βουλευτής, υπουργός, ακόμα και πρωθυπουργός ή πρόεδρος Δημοκρατίας γιατί όχι; Σύγκορμο το πολιτικό σύστημα περνάει τη μεγαλύτερη φάση «YOLO» στην ιστορία του… Βουλευτές, πρωθυπουργοί μιας χρήσης υπογράφουν το παρόν, διαπραγματεύονται αδιαπραγμάτευτα το μέλλον μιας χώρας… Υποθηκεύοντας ψυχές, όνειρα, ζωές, νιάτα, συναισθήματα, τη δύναμη και την περιουσία μας…
Το πρόβλημα με τον Έλληνα είναι ότι είναι προσαρμοστικό ον… Μπορεί να δυσκολεύεται λίγο στην αρχή αλλά προσαρμόζεται στις «καταστάσεις».. Αν δεν είχε υπομονή, άλλωστε, τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς πως θα άντεχε;
Και η συγκυρία της στιγμής, ο κραδασμός της ιστορίας, για άλλη μια φορά μας σπρώχνει πίσω από το παραβάν. Καλώντας μας να σταυρώσουμε τον «εκλεκτό» και να αναδείξουμε έναν ακόμα μεσσία που θα είναι ικανός να σώσει τη χώρα… Έξι εκλογικές αναμετρήσεις μέσα σε πέντε χρόνια… Και αυτοκρατορία να είσαι δεν κάνεις έτσι προκοπή… Και, βέβαια, το πρόβλημα ξεκινά ακριβώς από εκεί, από το ότι αναζητούμε μεσσίες για να βγάλουμε το καρότσι από τη λάσπη, αλλά αυτό που χρειαζόμαστε είναι «εργάτες»… που θα ιδρώσουν για να το σύρουν ξανά στην επιφάνεια…
Οι έννοιες αριστερός, δεξιός, κεντρώος, φασίστας, εθνικιστής, σοσιαλιστής χάσαν την ουσία και τον προσανατολισμό τους… Όλα φύρδην μίγδην… Σαλάτα λίγο απ΄ όλα.. Η πυξίδα τρελάθηκε… Έπαψε να δείχνει κατευθύνσεις… Και μαζί κι ο λαός… Αριστερός ή δεξιός χασαν το στίγμα τους, το λόγο διαφωνίας, την αισθητική. Οι θέσεις έγιναν καπνός, ο κόσμος σαν βάρκα που κάθε ώρα μπαλατζάρει… Οι προσδιορισμοί άλλαξαν και οι αρχηγοί αυτοπροσδιορίστηκαν καρικατούρες που οι ίδιοι επινόησαν. Ρόλοι που ερμηνεύουν για να γίνουν συμπαθείς μιας και το έργο δε μιλά, τα επιχειρήματα στερέψαν, τα ψέματα τερμάτισαν και ξαναγύρισαν πάλι πίσω…
Ο Πρόεδρος του δεκαπενταμελούς, ο Μόρτης, ο Νομισματοκοπιάς, ο Φασίστας, ο Εκπομπάρχης, ο Ψεκασμένος, η Θεία, ο Γεροπροφήτης και το ΚΚΕ. Όλο αυτό τα παραπολιτικό χιούμορ από τη μια δίνει ένα κάποιο νόημα, σασπένς στην βαριεστημένη μας καθημερινότητα και όπως πάντα το χιούμορ μπορεί κι αποφορτίζει… Μόνο που τα όρια ανάμεσα στο αστείο και το γελοίο δεν είναι από όλους διακριτά… κι όταν ξεφεύγει η μπάλα και φτάνει στο γκρεμό, το «στόρι» γίνεται επικίνδυνο. Όταν κατασκευάζεις ο ίδιος ευθαρσώς «το ρόλο» την ώρα που η βάρκα γεμίζει νερά είναι τουλάχιστον θλιβερή η όλη διαδικασία…
Πρέπει να είσαι αυθάδης, ποτισμένος με ανοσία ή πλεονάζων ανοησίας για να τρολάρεις επικινδύνως τον εαυτό σου δήθεν ακομπλεξάριστα, παίζοντας με το λαϊκό αίσθημα και την ανοχή του κόσμου…
Καλούμαστε για άλλη μια φορά να ορίσουμε νέο καπετάνιο σε μια βάρκα που επιεικώς βουλιάζει κι αντί να πάρουμε κουβάδες να πετάξουμε έξω το νερό, κοιτάμε τα σωσίβια που θα βάλουμε και διαλέγουμε νοσηρά και βλακωδώς το χρώμα… «Το ροζ ή το φούξια με βούλες;;» Αυτό θυμίζει όλη η ιστορία με τα προεκλογικά σποτ, το αλληλοτρολάρισμα, τον μικρό Αλέξη με το σπασμένο χέρι, το ρεμπέτη Βαγγέλα με το κομπολόι, τη Ζωίτσα που αλλάζει λάστιχο σε ρυθμούς «τι είπατε» και τον…πάμε νομισματοκοπείο…
Δεν βρισκόμαστε σε ευμάρεια για να παραφιλολογούμε και να «χιουμοριζόμαστε»… Είναι άρρωστο όλο αυτό το παραλήρημα από την πλευρά των πολιτικών και θλιβερό το γεγονός ότι παρασύρονται και οι δημοσιογράφοι στο τρυπάκι της παραπολιτικής σκοπιμότητας εν ώρα εθνικού μαρτυρίου… Ποιος πληρώνει για όλα αυτά σε μια χώρα στην οποία αυξάνεται καθημερινά το ποσοστό των πολιτών που ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας και καθημερινά υποβαθμίζεται η ζωή της μεσαίας τάξης; Οι ρόλοι είναι ευδιάκριτοι πια και το μεγαλύτερο υποκριτικό ταλέντο δεν παίρνει Όσκαρ αλλά το τιμόνι της χώρας για ένα μικρό διάστημα…
Οι πολιτικοί ανταγωνίζονται ευθαρσώς και απροκαλύπτως τους ηθοποιούς στην προσπάθειά τους να φανούν λίγο πιο ανθρώπινοι και αγαπητοί και οι καλλιτέχνες, τηλεαστέρες, τραγουδιστές και «κλωτσομπαλτσίδες» αναζητούν μια θέση στη Βουλή χωρίς να έχουν στόχο και πολιτικά ερείσματα.. Φλερτάρουν ή κερδίζουν υπουργεία γιατί ακόμη είναι αγαπητοί και διαχειρισίμοι, αποσπώντας ψήφους αποκλειστικά επειδή είναι αναγνωρίσιμοι….
Κι επειδή η κατάσταση έχει αρχίσει να γίνεται ανεξέλεγκτη και ο «νόμος περί ευθύνης ψηφοφόρων» θεσπίζεται μόνο σε ηθικό επίπεδο, στη συνείδηση του καθενός, ας αναλογιστούμε καλά τι θα ρίξουμε αυτή τη φορά στην κάλπη… Διότι όσο κι αν μας ψυχαγωγούν τα «ταρατατζούμ» και οι «πολιτικοί-ζογκλέρ» είναι προτιμότερο να τους επισκεπτόμαστε στο χώρο τους… Δηλαδή στο τσίρκο… Με την ψήφο μας, καλό θα ήταν αυτή τη φορά, να προστατεύσουμε την ελληνική Βουλή, την αξιοπρέπεια και την χώρα μας από τα θηρία και τους κλόουν…
Πρὠτη δημοσίευση: aixmi.gr
