Επιμέλεια: Κώστας Λάσκαρης
Ένα εργαστήριο στα Μεσόγεια αποτελεί «Κιβωτό» πολιτισμού για 300 ραδιόφωνα από την δεκαετία του 1930, του 1940 μέχρι και τη δεκαετία του 1960 που περιμένουν καρτερικά να ξαναζωντανέψουν & να πλημμυρίσουν με μελωδίες, μουσικές και τραγούδια τον προσωπικό «παράδεισο» του ηλεκτρονικού & συλλέκτη παλιών ραδιοφώνων & αντικειμένων, Κώστα Λένη, ο οποίος στο Αθηναϊκό Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων εκμυστηρεύτηκε το πάθος του…
-
…«Από το 1978 ασχολούμαι με το ραδιόφωνο. Πάντοτε μου άρεσαν τα παλιά ραδιόφωνα. Είχα μεγάλη αγάπη», μας λέει ο Κώστας Λένης!
Να που το “πλήρωμα του χρόνου” ήρθε και το 1995 αποκτά το πρώτο «παλιό» ραδιόφωνο και έπειτα από μια παύση δεκατριών χρόνων, το 2008, αποφασίζει να ασχοληθεί εκ νέου με μεγαλύτερη έμφαση & ένταση με την συλλογή, αλλά κυρίως με την επιδιόρθωση και «ανάσταση» – όπως ο ίδιος λέει χαρακτηριστικά – των ραδιοφώνων μιας αλλοτινής εποχής…
«Τότε άρχισα να κατεβαίνω στα παζάρια, στις υπαίθριες αγορές (εξηγεί…) και να ψάχνω, να βλέπω τι μου αρέσει, να μαθαίνω τα μυστικά. Είναι ολόκληρη ιεροτελεστία όταν πας σε ένα παζάρι και ακολουθείς κάποιους κανόνες πριν αγοράσεις», μας λέει ο κ. Λένης εξηγώντας τα μυστικά του παθιασμένου & συνεπή συλλέκτη.
Από τότε έως σήμερα (κάθε Κυριακή πρωί) – περιγράφοντας την καθημερινή του “ιεροτελεστία” στο κυνήγι του σπάνιου, του όμορφου, του συλλεκτικού & παραπεταμένου παλιού ραδιοφώνου – μας εξηγεί ο ίδιος ότι το καθημερινό πέρασμα από το παζάρι είναι μια εκ των ων ουκ άνευ διαδικασία που περιλαμβάνει: διεξοδική έρευνα & αγορά έως και τεσσάρων κομματιών.
- Η «ανάσταση» μιας εποχής
Ο κ. Λένης δεν είναι απλά ένας «συλλέκτης», δεν μένει στην αγορά & συλλογή ενός ραδιοφώνου & μας λέει από καρδιάς «αυτό που πραγματικά με κάνει να ξεφεύγω, να περνάω καλά και να ξεχνιέμαι είναι όταν παίρνω ένα ραδιόφωνο και το ανοίγω ολόκληρο.
Το καθαρίζω, το επιδιορθώνω, επισκευάζω τυχόν βλάβες και με προσοχή το συναρμολογώ ξανά. Για τον ίδιο σκοπός είναι να ξαναγίνονται καινούργια. Όλα να παίζουν όπως πρώτα για να απηχούν αισθητική & τις αξίες άλλων εποχών...»
-
Ο ίδιος μας υπενθυμίζει ότι:« το ραδιόφωνο έπαιζε σε κάποιο σπίτι, το στόλιζε, το διακοσμούσε. Ήταν κουλτούρα, πολιτισμός, δεν ήταν ένα απλό αντικείμενο. Με αυτό γλεντούσαν κάποτε κάποιοι άνθρωποι, έκαναν γιορτή. Κάθε ραδιόφωνο έχει τη δική του προσωπικότητά, σχεδιασμό, χρώμα, χαρακτήρα και ύφος».
Τα πιο σπάνια ραδιόφωνα στην συλλογή του κ. Λένη είναι ένα ξύλινο Echophone από το 1926, ένα ραδιόφωνο από την εποχή του Μεσοπολέμου. «Και δεν σταματώ εδώ. Δεν υπάρχει όριο», λέει ο κ. Λένης.
- Όραμα ένα Μουσείο ραδιοφώνου
Βαθιά του επιθυμία κάποια στιγμή το εργαστήριό του να μετατραπεί σε ένα “μικρό μουσείο” παλιών ραδιοφώνων… ώστε να έχουν την ευκαιρία να δούνε όλα αυτά τα συλλεκτικά κομμάτια.
«Κυρίως όμως θα ήθελα να κάνω επισκέψεις σε σχολεία για να δείξω στους μαθητές όλα αυτά που έχω συγκεντρώσει, για να μάθουν ή ακόμη και να εμπνευστούν και να ακολουθήσουν αυτόν τον δρόμο αν τους αρέσει όσο σε εμένα».
(ΑΠΕ-ΜΠΕ)
