Συνέντευξη στην Κατερίνα Μαθιουδάκη
Αν αξίζει να δίνουμε βήμα σε νέους ανθρώπους για να μας αποδείξουν τι μπορούν να πετύχουν, ορίστε του “λόγου το αληθές” στην περίπτωση της υποκριτικής τέχνης: Είχα την τύχη να μιλήσω με δύο νέα ταλαντούχα κορίτσια, που όχι μόνο εντυπωσιάζουν στη σκηνή με τις υποκριτικές τους δυνατότητες αλλά διακατέχονται από ορμή, όρεξη, δύναμη και άποψη, την οποία δεν φοβούνται να εκφράσουν.
Στην πρώτη θεατρική δουλειά της Μαίρης Καρφάκη και της Στίλβης Ψιλοπούλου, η Στίλβη μεταφράζει και ο Αλέξανδρος Σταύρου σκηνοθετεί με την έμπειρη ματιά του ηθοποιού αλλά και με την γλυκιά αγωνία του ντεμπούτου στη σκηνοθεσία. Tο “Yard Gal” παίρνει παράταση και από ‘δω και στο εξής θα φιλοξενείται κάθε Δευτέρα στις 20.00, πάντα στον πολυχώρο Vault!
Ποιό ήταν το κίνητρο για να ασχοληθείτε με την υποκριτική;
Στίλβη Ψιλοπούλου: Νομίζω πως δεν υπάρχει κίνητρο. Νομίζω πως έτσι γεννιέσαι. Δεν είναι επιλογή το να είσαι ηθοποιός, απλώς δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά. Είναι μια εσωτερική ανάγκη που όσο περνάει ο καιρός μοιάζει να μεγαλώνει περισσότερο και από την οποία δεν μπορείς να απαγκιστρωθείς.
Mαίρη Καρφάκη: Aπ’ όσο με θυμάμαι, πάντα ήθελα να γίνω ηθοποιός. Aπό μικρή με μάγευε πολύ αυτός ο χώρος και μπαίνοντας στην σχολή άρχισα να καταλαβαίνω πολύ καλύτερα πόσα μπορεί να προσφέρει μια τέτοια τέχνη στην ψυχή σου αλλά και πόσα μηνύματα μπορεί να περάσει το θέατρο στον κόσμο!
Το ξεκίνημά σας στο θέατρο οριοθετείται με το “Yard Gal” της Rebecca Prichard. Με δεδομένο ότι πρόκειται για ένα σύγχρονο αλλά συνάμα πολύ σκληρό έργο, το νιώσατε σαν “βουτιά στα βαθιά” ή οι δυσκολίες θα ήταν οι ίδιες σε ο,ποιοδήποτε έργο;
Στίλβη Ψιλοπούλου: Το ”Yard Gal” ήταν σίγουρα μια βουτιά στα βαθιά, μιας και εδώ μιλάμε για ένα είδος θεάτρου που ονομάζεται ” in your face theatre”. Το έργο απαιτεί πολλές και έντονες εναλλαγές συναισθημάτων, μα πάνω από όλα απαιτεί αλήθεια και ειλικρίνεια. Ισορροπούμε σε τεντωμένα σχοινιά σε όλη τη διάρκεια της παράστασης και κάθε φορά που ανεβαίνουμε στη σκηνή ”για να πούμε την ιστορία μας” είναι μια ξεχωριστή πρόκληση. Αυτή είναι και η γοητεία της δυσκολίας του.
Mαίρη Καρφάκη: Θεωρώ πως κάθε έργο έχει την δυσκολία του και αλλοίμονο αν υποτιμούμε οποιοδήποτε έργο ή ρόλο που καλούμαστε να υποδυθούμε… Από ‘κει και πέρα, σίγουρα η πρόκληση ήταν πολύ μεγάλη στο συγκεκριμένο έργο καθώς έπρεπε να ψυχολογήσουμε, να κατανοήσουμε και να δικαιολογήσουμε άτομα με ένα τόσο βεβαρημένο παρελθόν και καταστάσεις που προσωπικά απέχουν από μένα!
Υπάρχει κάποια στιγμή στη παράσταση που σας αγγίζει περισσότερο; Και αν ναι, ποια είναι αυτή;
Στίλβη Ψιλοπούλου: Πολλές είναι οι στιγμές που με αγγίζουν. Θα ξεχώριζα, λίγο παραπάνω, τη στιγμή που η φίλη μας βρίσκει τραγικό θάνατο.
Mαίρη Καρφάκη: Αν και είναι πολλές οι στιγμές που με αγγίζουν, θα αναφερθώ στην εξής: Στη στιγμή που η Boo θυσιάζεται για την Marie, για τον λόγο ότι αυτή η πράξη δείχνει το μεγαλείο της ψυχής της. Αυτή η απόφαση πάρθηκε από καρδιάς χωρίς κανέναν εγωισμό…
Tι σας δίδαξε η συνεργασία με τον Αλέξανδρο Σταύρου;
Στίλβη Ψιλοπούλου: Ο Αλέξανδρος είναι μια ”σχολή” από μόνος του. Μας έμαθε πολλά. Σε όλη αυτή τη διαδικασία της προσέγγισης των ρόλων κρατούσε ένα φως δίπλα μας, ώστε να βλέπουμε το δρόμο αφήνοντας μας όλη την ελευθερία να προπορευτούμε. Ήταν πάντα δίπλα μας να μας στηρίξει και να μας προστατεύσει σαν ένας πραγματικός πατέρας! Αυτό που μας έμαθε κυρίως είναι πώς να προσεγγίζουμε ένα ρόλο με αλήθεια και ειλικρίνεια και πώς να διατηρούμε αυτές τις λεπτές ισορροπίες. Οι πρόβες μαζί του ήταν ένα πνευματικό ταξίδι στην ανακάλυψη, όχι μόνο του ρόλου αλλά και του εαυτού μας, όπως επίσης και στην αναθεώρηση των ιδανικών μας. Τον ευχαριστώ κυρίως για αυτό.
Mαίρη Καρφάκη: Kαταρχήν πρέπει να πω πως ο Αλέξανδρος Σταύρου είναι ένας υπέροχος άνθρωπος, απ’τον οποίο δεν έχω πάρει μόνο μαθήματα θεάτρου αλλά και ζωής καθώς δεν χάναμε ευκαιρία να «φιλοσοφούμε»! Με μία πρόταση, το πιο σημαντικό πράγμα που μου δίδαξε ο Αλέξανδρος είναι πως πάνω στην σκηνή πρέπει να είμαι αληθινή!
Για σας το θέατρο είναι επανάσταση, απόδραση από την καθημερινότητα ή δύναμη ψυχής;
Στίλβη Ψιλοπούλου: Για εμένα το θέατρο είναι όλα αυτά μαζί, μα πάνω από όλα ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. Γιατί αν το θέατρο δεν ξεβολεύει, δεν σοκάρει και δεν λέει αλήθειες στο κοινό, τότε ποιός άλλος θα το κάνει; Εάν το θέατρο δεν πάει ενάντια στην ύπνωση των μαζών και δεν αφυπνίζει συνειδήσεις, τότε τι μας μένει; Αυτός είναι και ο λόγος που έχω μια παραπάνω αδυναμία στο ” in yer face theatre” γιατί μοιάζει να κάνει πιο έντονα από κάθε άλλο είδος όλα τα παραπάνω. Βλέπεις καθημερινά ανθρώπους γύρω σου να τρέχουν δεξιά και αριστερά, μην ξέροντας που πηγαίνουν και γιατί βιάζονται τόσο… Είναι συνέχεια σκυθρωποί και λυπημένοι γιατί κάποιος τους έχει μπήξει σαν σφαίρα μέσα στο μυαλό πως -λόγω της οικονομικής κρίσης που όλοι βιώνουμε- δεν υπάρχουν λύσεις, ούτε επιλογές, ούτε ελπίδα, για κάτι καλύτερο. Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει τη δύναμή τους, έχουν ξεχάσει ότι οι ίδιοι μπορούν να αλλάξουν τα πάντα. Εάν λοιπόν δεν υπάρχει ένα επαναστατικό θέατρο, ειδικά στους καιρούς που ζούμε, τότε πραγματικά είμαστε χαμένοι!
Mαίρη Καρφάκη: Νομίζω είναι ο συνδυασμός αυτών των τριών, για τον λόγο ότι δημιουργούν έναν κύκλο στον οποίο το ένα πυροδοτεί το άλλο!
Πείτε μου μια θεατρική παράσταση που έχετε παρακολουθήσει γενικότερα και σας έχει μείνει αποτυπωμένη στο μυαλό…
Στίλβη Ψιλοπούλου: Η αγαπημένη μου θεατρική ομάδα είναι οι Blitz (Αγγελική Παπούλια/ Γιώργος Βαλαής/ Χρήστος Πασσαλής). Όποια παράσταση λοιπόν έχουν ανεβάσει είναι φοβερή έμπνευση για μένα!
Mαίρη Καρφάκη: Μία παράσταση που μου έχει μείνει αποτυπωμένη στο μυαλό είναι η Γκόλφω σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου. Ακόμα θυμάμαι στιγμιότυπα που με ανατριχιάζουν μετά από χρόνια!
Τι προβλήματα αντιμετωπίζουν δύο νέες που αγαπούν το θέατρο και ιδανικά θέλουν να βιοποριστούν μέσα από αυτό στην Ελλάδα της κρίσης;
Στίλβη Ψιλοπούλου: Τα προβλήματα είναι πάρα πολλά, ειδικά στην εποχή που ζούμε, όμως πιστεύω ακράδαντα πως αν θέλεις κάτι πολύ τελικά το δημιουργείς… Άρα εξαφανίζεις και τα όποια προβλήματα υπάρχουν. Σίγουρα θα πρέπει να έχεις βρει ένα τρόπο να βιοπορίζεσαι εκτός του θεάτρου, για να μπορείς να στηρίξεις καλύτερα αυτό που κάνεις. Ίσως μάλιστα να είναι καλύτερα και έτσι για να έχεις την επιλογή να αναπτύσσεσαι πνευματικά μέσα από το θέατρο, από το να συμμετέχεις σε δουλειές που μπορεί να σου αποφέρουν κάποια χρήματα, αλλά να σε κρατήσουν στάσιμο και να μειώσουν την ποιότητα αυτού που κάνεις. Όσων αφορά την Ελλάδα της κρίσης, νομίζω πως δε μιλάμε τόσο για οικονομική κρίση όσο για κρίση συνειδήσεως του τόσο παραπλανημένου και καταπονημένου λαού μας που κάποιος του είπε πως δεν μπορεί και αυτός το πίστεψε σκύβοντας το κεφάλι… Ας βρούμε λοιπόν τη δύναμη να σηκωθούμε όλοι ξανά και να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας. Άσε που τους καλλιτέχνες δεν τους φοβίζουν οι όποιες κρίσεις …γιατί για αυτούς θα αποτελούν πάντα πηγή έμπνευσης!
Mαίρη Καρφάκη: Τα προβλήματα δυστυχώς είναι πολλά! Πέρα απ’ το ότι τα πράγματα δεν είναι αξιοκρατικά, οι ευκαιρίες είναι λίγες και το οικονομικό της υπόθεσης πάει από το κακό στο χειρότερο! Πιστεύω πως πολύ δύσκολα μπορεί να βιοποριστεί ένα νέο παιδί από το θέατρο πλέον και αναγκαστικά πρέπει να κάνουμε και δεύτερη δουλειά, η οποία μας ρουφάει τόση ενέργεια από αυτό που πραγματικά αγαπάμε και που με τόσο κόπο προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο δυνατόν!
Τι ονειρεύεστε για το μέλλον;
Στίλβη Ψιλοπούλου: Δύο πράγματα μόνο. Να συνεχίσω να δημιουργώ και να προσφέρω…
Mαίρη Καρφάκη: Υγεία πάνω απ’όλα και καλές ευκαιρίες να μας έρχονται!
Δείτε εδώ την κριτική της θεατρικής παράστασης “Yard Gal”:
