Τον τελευταίο καιρό κυκλοφορούν γύρω μας πολλοί μοναχικοί άνθρωποι. Δηλαδή πάντα κυκλοφορούσαν, απλά τα τελευταία χρόνια μας έχουν τραβήξει την προσοχή γιατί η μοναχικότητα έχει γίνει λίγο «της μόδας» και συχνά γράφονται πολλά εξαιρετικά κείμενα για αυτούς τους ανθρώπους. Οι μοναχικοί άνθρωποι, λοιπόν, είναι εκείνοι που απολαμβάνουν το να περνούν χρόνο με τον εαυτό τους, που χαίρονται τις μοναχικές δραστηριότητες, που δεν φοβούνται τη σιωπή, που συχνά επιλέγουν την παρέα του εαυτού τους, αντί της παρέας των άλλων και που όταν έχουν σχέση χρειάζονται λίγο περισσότερο χώρο και χρόνο απ’ ότι οι υπόλοιποι άνθρωποι. Μοναχικοί είναι εκείνοι που ακόμα και όταν είναι μόνοι, δεν νιώθουν μόνοι.
Ωστόσο, γύρω μας υπάρχουν και πολλοί άνθρωποι μόνοι. Πάντα υπήρχαν, αλλά ποτέ δεν μας τράβηξαν την προσοχή. Ίσως επειδή δεν έχει γραφεί κάτι καλό για αυτούς. Ίσως επειδή φοβόμαστε τις «αρνητικές ταμπέλες» που κουβαλούν οι μόνοι. Γιατί, ενώ τους μοναχικούς τους χαρακτηρίζει η αύρα του δυναμισμού και της ανεξαρτησίας, τους μόνους τους χαρακτηρίζει η θλίψη, η απόρριψη και η ανασφάλεια που εμείς πιστεύουμε ότι νιώθουν.
Οι μόνοι, λοιπόν, είναι εκείνοι που νιώθουν μοναξιά. Εκείνοι που επιθυμούν και αναζητούν το μοίρασμα, τη συντροφικότητα και την ανθρώπινη επαφή, αλλά για κάποιον λόγο την στερούνται. Μόνοι είναι εκείνοι που μπορεί να μην έχουν συντροφιά ή μπορεί να έχουν τη λάθος συντροφιά. Σίγουρα πάντως νιώθουν μόνοι.
Παρ’ όλα αυτά, πολλές φορές η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίζουν δεν είναι η μοναξιά τους, αλλά η στάση του κόσμου απέναντι τους. Η στάση όλων αυτών που θεωρούν τη μοναξιά κάτι κακό, περίεργο, προβληματικό και οι οποίοι συχνά την αντιμετωπίζουν με συμπόνια, συγκατάβαση ή ακόμα και οίκτο, σαν να είναι κάποια ασθένεια.
Όμως, η μοναξιά είναι κάτι συνηθισμένο, καθημερινό, ανθρώπινο. Είναι κάτι που υπήρχε πάντα και που τώρα με τις διαδικτυακές, επιφανειακές σχέσεις γιγαντώνεται ακόμα περισσότερο. Οπότε, αυτοί που νιώθουν μοναξιά δεν είναι «μόνοι». Γιατί εκεί έξω υπάρχουν πολλοί ακόμα που νιώθουν μόνοι. Και ακόμα και εκείνοι που δεν νιώθουν τώρα μοναξιά, είναι βέβαιο ότι έχουν περάσει στιγμές ή περιόδους μοναξιάς στο παρελθόν.
Για την ακρίβεια, όλοι μας έχουμε βιώσει μοναξιά. Άλλωστε, η μοναξιά είναι συνυφασμένη με την ανθρώπινη φύση. Η φύση μας χαρακτηρίζεται από την, μικρότερη ή μεγαλύτερη, επιθυμία να αλληλεπιδρούμε με άλλους ανθρώπους. Οπότε, όταν για κάποιο λόγο στερούμαστε αυτή την αλληλεπίδραση ή στερούμαστε τις κατάλληλες για εμάς συναναστροφές, βιώνουμε μοναξιά.
Πώς γίνεται, λοιπόν, κάτι τόσο φυσικό και κοινό, να έχει γίνει τόσο μεγάλο ταμπού; Γιατί οι άνθρωποι να ντρέπονται ή να νιώθουν άβολα να εκφράσουν τη μοναξιά τους; Και γιατί οι υπόλοιποι να αντιμετωπίζουν αυτούς που νιώθουν μόνοι σαν να μειονεκτούν ή να έχουν κάποιο πρόβλημα;
Η μοναξιά δεν είναι πρόβλημα. Είναι απλά ένα συναίσθημα. Μία φυσιολογική ανθρώπινη κατάσταση.
Η μοναξιά μπορεί να είναι επιλογή. Μπορεί και να μην είναι.
Μπορεί να συμβεί για “λάθος” λόγους, ίσως λόγω εγωισμού ή υπερβολικής εσωστρέφειας, ή για όλους τους “σωστούς” λόγους, επειδή κάποιος για να ανακουφίσει τη μοναξιά του χρειάζεται να γνωρίσει ανθρώπους που του ταιριάζουν και όχι οποιουσδήποτε ανθρώπους.
Για όποιον λόγο και αν συμβαίνει, η μοναξιά δεν είναι κάτι το οποίο πρέπει να συνοδεύεται από ντροπή ή φόβο.
Ας πάψουμε λοιπόν να φοράμε στη μοναξιά το ταμπελάκι της μοναχικότητας για να την ωραιοποιήσουμε. Η μοναχικότητα είναι χαρακτηριστικό της προσωπικότητας κάποιων ανθρώπων. H μοναξιά είναι συναίσθημα όλων μας. Και τα συναισθήματα δεν χρειάζονται εξιδανίκευση.
Η μοναξιά δεν είναι πρόβλημα. Είναι συναίσθημα.
Και όπως όλοι έχουμε δικαίωμα σε όλα τα συναισθήματα, έτσι έχουμε δικαίωμα και στη μοναξιά.
Μήπως ήρθε λοιπόν η στιγμή να την απενοχοποιήσουμε και να την αποδεχτούμε;
πηγή: anapnoes.gr
