Γράφει ο Χρήστος Ζαμπούνης
Με τον κίνδυνο να χαρακτηρισθώ comme il faut, σε μία εποχή που η έννοια έχει προσλάβει αρνητικές διαστάσεις, όπως και πλείστες άλλες παραδοσιακές έννοιες, ας μου επιτραπεί να αφιερώσω το σημερινό σημείωμα σε μία μεγάλη Κυρία της Δημοσιογραφίας, που εδώ και λίγες μέρες αποχώρησε από την «Εστία».
Η Αλεξάνδρα Στεφανοπούλου, διότι περί αυτής πρόκειται, αποτελεί σπάνιο παράδειγμα δημοσιογράφου που όχι απλώς άντεξε στον χρόνο, αλλά διακόνησε τη γραφίδα στην εμπροσθοφυλακή του επαγγέλματος. Από τις μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού πτυχιούχους της εποχής της, κάτοχος διδακτορικού στην Ιστορία, με θέμα της διατριβής της «Η στάσις της Ρωσίας δια την Κωνσταντινούπολιν και τα Στενά κατά τον Α΄ Παγκόσμιον Πόλεμον», διεκρίθη από νωρίς σε ένα είδος που μονοπωλείτο έως τότε από τους άνδρες: αυτό του πολεμικού ανταποκριτού. Θρυλικές έχουν μείνει οι ανταποκρίσεις της από τον πόλεμο του Βιετνάμ, που συνεκεντρώθησαν και εξεδόθησαν σε ένα βιβλίο υπό τον τίτλο «Μία Ελληνίδα στον πόλεμο του Βιετνάμ».
Ανήσυχο πνεύμα και πολυτάλαντο, η κυρία Στεφανοπούλου υπηρέτησε και άλλα είδη του γραπτού λόγου, συγγράφοντας σενάρια για την τηλεόραση, θεατρικά έργα, κείμενα επιθεωρήσεων και φυσικά τη μεγάλη της αγάπη, τα ιστορικά βιβλία. Οι «Άτακτοι ηγέτες, μοιραίες γυναίκες – Όταν η εξουσία υποκύπτει στον πειρασμό», κυκλοφόρησαν το 2003 και ακολούθησαν τα «Scoop – Όσα δεν δημοσιεύθηκαν», «13 Δεκεμβρίου 1967», «Το μυθιστόρημα της βασιλικής οικογένειας της Ελλάδας», «Κωνσταντίνος-Πάολα: 100 ερωτικές επιστολές», «Η βασίλισσα Φρειδερίκη» και «Η βασίλισσα Όλγα».
Η βαθιά γνώση της ελληνικής πραγματικότητας, η ενδελεχής ιστορική έρευνα και το κριτικό πνεύμα προσδίδουν μια αύρα εγκυρότητας στις μελέτες της, ενώ η καταιγιστική της γραφή εγγυάται για την απόλαυση της αναγνώσεως. Όσοι διάβαζαν τη στήλη «Της ημέρας» εδώ και είκοσι χρόνια, αντιλαμβάνονται τι εννοώ. Όσοι επίσης είχαν το προνόμιο να τη γνωρίσουν, όπως ο γράφων, διέκριναν τα στοιχεία εκείνα του χαρακτήρος που την έκαναν τόσο καταξιωμένη. Επίμων, ανυποχώρητη στις απόψεις της, δηκτική, ανεξάρτητη, πνευματώδης, μαχητική, εξόχως καλλιεργημένη, ανθεκτική στις πιέσεις από συμφέροντα, εκλεκτική στη φιλία, αθλητική (σ.σ. κάνει θαλάσσιο σκι χειμώνα-καλοκαίρι, όταν δεν παίζει τένις), είναι ορισμένα από τα κοσμητικά επίθετα που μου έρχονται στον νου όταν τη σκέπτομαι.
Με κίνδυνο να χαρακτηρισθώ comme il faut, ας μου επιτραπεί να εκφράσω τον θαυμασμό μου και την αγάπη μου, δύο έννοιες που ακόμη, θέλω να ελπίζω, δεν έχουν παρεξηγηθεί από τους πάντα αμφισβητούντας και τα πάντα λοιδορούντας εγχώριους συναδέλφους της.
