Γράφει ο Χρήστος Ζαμπούνης
Περίμενα να κατακαθήσει κάπως ο κουρνιαχτός της υπόθεσης Σαββίδη, για να τοποθετηθώ με όση νηφαλιότητα δύναται να έχει κάποιος που ήταν στην Τούμπα κατά τη διάρκεια του επίμαχου αγώνος ΠΑΟΚ-ΑΕΚ. Προσοχή! Είμαι υποχρεωμένος στο σημείο αυτό να διευκρινίσω ότι δεν έχω προσωπική επαφή με τον εκ Ρωσίας ορμώμενο ομογενή, ούτε υπήρξε μεταξύ μας οποιουδήποτε είδους επαγγελματική σχέση. Το αντίθετο μάλλον. Κάθε φορά που εδύνατο να υπάρξει μία προσέγγισις, π.χ. όταν του έστειλα, ως όφειλα, το βιβλίο μου «ΠΑΟΚ αφού» για τα 90 χρόνια της ομάδος, φαίνεται ότι υπήρξε ένας αποκλεισμός από το περιβάλλον του, που μάλλον είχε την ανασφάλεια να μην εισχωρήσει κάποιος ξένος στον προνομιούχο χώρο τους. Η επεξήγησις κρίνεται απαραίτητος, διότι το πρώτο επιχείρημα που ακούγεται όταν δεν κατηγορείς τον Σαββίδη, είναι αυτό του χρηματισμού, δηλαδή ότι είσαι στο payroll του.
Επί του προκειμένου τώρα. Δεν είμαι ανάμεσα σε εκείνους που χειροκρότησαν τον πρόεδρό μας όταν εισήλθε στο γήπεδο, διαμαρτυρόμενος για την αναποφασιστικότητα του διαιτητού Κομίνη να κατακυρώσει το γκολ, παρ’ ότι όλη η Τούμπα τον επευφημούσε. Όσο κι αν τον έπνιγε το δίκαιο, δεν είχε κανένα δικαίωμα να μην σέβεται τους κανόνες που διέπουν το άθλημα, πολλώ δε μάλλον όταν το ίδιο πρωί μάς είχε καλέσει με δήλωσή του να προστατεύσουμε την ομάδα και να μην παρεκτραπούμε. Είμαι όμως από εκείνους που τον χειροκρότησαν, μετά την πρώτη παγωμάρα της εικόνας του όπλου, για τη δύναμή του να ζητήσει συγγνώμη προς όλους. Δεν γνωρίζω εάν ήταν η σύστασις των δικηγόρων του για να μετριασθεί η ενδεχόμενη ποινή ή απλώς μία δική του ανθρώπινη πρωτοβουλία. Εκείνο που γνωρίζω είναι ότι σε μία χώρα όπου κανείς δεν ζητά συγγνώμη για οτιδήποτε, η συγκεκριμένη του πράξις είναι σπουδαία και δίδει το παράδειγμα τού πώς πρέπει να φερώμεθα όταν κάνουμε λάθη.
Επειδή έχει τύχει να βρεθώ στη θέση του, όχι με όπλο, αλλά απαγγέλλοντας ένα σύνθημα του ΠΑΟΚ από τηλοψίας, ειρωνικό για τον λιμένα του Πειραιώς (αυτό με τον Μπιν Λάντεν), και επειδή, προσθέτω, έσπευσα την επομένη να ζητήσω συγγνώμη από εκείνους που ενοχλήθηκαν, διότι υπήρξαν έντονες αντιδράσεις, ας μου επιτρέψει να τον αποκαλώ «ταβάριτς», σύντροφο, τουλάχιστον στο θέμα της συγγνώμης.
Αθήνα τιμημένη, ο ΠΑΟΚ δεν πεθαίνει.
