Γράφει η Νικόλ Φωτοπούλου
Όταν ήμαστε μικρά στο δημοτικό, δεν διανοούμαστε να πούμε ότι μας αρέσει κάποιος… Ήταν η εσχάτη ντροπή! Αν μαθευόταν κάτι τέτοιο μετά γέλαγε και σε χλεύαζε όλη η τάξη! Πώς εκδήλωνες λοιπόν τον έρωτά σου; Πολύ απλά θα τράβαγε ο Γιωργάκης την κοτσίδα της Ελενίτσας, θα την κυνήγαγε στο προαύλιο και θα την κορόϊδευε!
Μια 20ετία μετά… Σαν να μην πέρασε μια μέρα!
Όταν η σπίθα αρχίζει να ανάβει, θα αρχίσουν και οι δύο να κάνουν σαν να κρατούν “καυτή πατάτα” στα χέρια τους, προσπαθώντας να τη ρίξουν ο ένας στον άλλο: “ Όχι δεν γουστάρω, εσύ γούσταρες πρώτος!” Χαχα, γελάω! Εσύ το ξεκίνησες! Σαν να πρόκειται για δύο συννενόχους που προσπαθεί ο καθένας να μεταθέσει την ευθύνη στον άλλο!
Γιατί όμως λειτουργούμε με αυτόν τον κωμικό τρόπο που θυμίζει σκηνή παιδικής ταινίας του Disney Channel; Τι φοβόμαστε τελικά τόσο πολύ;
Τι άλλο; Την απόρριψη! Ο εγωισμός μας δεν μπορεί να δεχθεί το γεγονός ότι ο άλλος υπάρχει περίπτωση να μην ανταποκριθεί στο ενδιαφέρον μας… Και στην ιδέα και μόνο αυτού του σεναρίου, προτιμάμε να τα τινάξουμε όλα στον αέρα παρά να δοκιμάσουμε! Έχουμε φτιάξει στο μυαλό μας όλο το σκηνικό, έχουμε πάρει την χειρότερη εκδοχή για να είμαστε απόλυτα προετοιμασμένοι και μόλις έρθει εκείνη η κρίσιμη στιγμή, λειτουργούμε σαν το ανέκδοτο με το γρύλο! Έχεις σκεφτεί τόσο την περίπτωση της απόρριψης, που στο τέλος απορρίπτεις πρώτος για να προλάβεις το κακό!
Φυσικά, αντίστοιχα και η άλλη πλευρά μόλις αντιληφθεί την απόρριψη να της έρχεται κατακέφαλα, δεν θα κάτσει με σταυρωμένα χέρια και σπεύδει να ενημερώσει …ότι η απόρριψη ήταν δική της ιδέα! Και μετά αρχίζει ο φαύλος κύκλος …Ποιός γούσταρε πρώτος και ποιός τελευταίος! Λες και πρόκειται για κάποια -πολλά υποσχόμενη- πατέντα που πρέπει να προλάβεις να κατοχυρώσεις, ώστε να μη χάσεις το αποκλειστικό δικαίωμα χρήσης και εκμετάλλευσης!
Τελικά το αποτέλεσμα είναι… Το απόλυτο τίποτα! Η Ελένη θα διαλαλεί περήφανα στις φίλες της πόσο εύκολα έριξε χυλόπιτα στον Γιώργο (“Πώς τολμάει και με γουστάρει!”) και εκείνος αντίστοιχα θα κοκορεύεται στη παρέα πόσο άνετα έστειλε την τύπισσα (“Το παίζει και γκόμενα, σαν και αυτήν χιλιάδες!”)
Και ο εγωισμός και όλα τα κομπλεξικά σύνδρομα στα ουράνια …και όλα τ’ άλλα στα Τάρταρα! Πιθανότατα να μη παραδεχθούν -ούτε καν στον εαυτό τους- ότι όντως γούσταραν! Θα πουν: “Σιγά, γεμάτος ο ωκεανός από ψάρια!” Ναι, δεν λέω! Αλλά με τέτοια τακτική ούτε ψόφια μαρίδα δε θα πιάσεις στο τέλος!
Το πρόβλημα έγκειται στο ότι μας έχει μείνει κατάλοιπο – παιδικό τραύμα από το σχολείο η ντροπή να παραδεχτούμε οτι μας αρέσει κάποιος και εκείνος να μη θέλει… Για τον λόγο ότι αυτό ισοδυναμεί με το απόλυτο ρεζιλίκι.
Αν όμως το δούμε από την οπτική ενός ενήλικου και ώριμου ανθρώπου και όχι με τη λογική ενός 10χρονου (που πρέπει να χωνέψουμε, όσο δύσκολο κι αν είναι, ότι δεν είμαστε πλέον!) …το χειρότερο σενάριο είναι ο άλλος να μη γουστάρει! Τι είχαμε, τι χάσαμε; Δε γουστάρει ο άνθρωπος για τους δικούς του λόγους, επειδή έχει άλλες προτεραιότητες αυτό τον καιρό, επειδή παίζει και κάτι άλλο, επειδή δεν είσαι του στυλ του, επειδή έχει κάτι άλλο στο μυαλό του, επειδή έτσι απλά δε σε γουστάρει! Τέλος. Με το ζόρι δε γίνεται! Τι σημαίνει αυτό; Ότι δεν είσαι αρκετά όμορφος, έξυπνος, γοητευτικός, πετυχημένος, ικανός , σέξι; Ή μήπως σημαίνει ότι σε προσβάλλει έτσι; Όχι! Σημαίνει απλά ότι δε γουστάρει, τίποτα λιγότερο τίποτα περισσότερο… Δεν επηρρεάζει καθόλου τη δική σου αξία… Αλλοίμονο όλοι να γούσταραν όλους!
Το καλύτερο σενάριο είναι να γουστάρει και η άλλη πλευρά: “Σε θέλω με θέλεις, ξεκινάμε …Και ποιος ξέρει!” Μπορεί να καταλήξει βατερλό, αδιέξοδο, πάθος, μετριότητα, σχέση ζωής, τίποτα, άπειρα σενάρια πάλι… Δοκιμάζεις και ο Θεός βοηθός!
Άρα;
Άρα και στις δύο περιπτώσεις δεν χάνεις απολύτως τίποτα, αντιθέτως στη μία περίπτωση κερδίζεις το αντικείμενο του πόθου σου και στην άλλη τουλάχιστον δεν σου μένει το απωθημένο του τι θα γινόταν αν δεν δοκίμαζες… Το οποίο, κάποιες φορές, μπορεί να είναι και βασανιστικό, οπότε πας παρακάτω!
Επομένως ξεκόλλα από το μυαλό σου και άσε τους παιδιάστικους χαζοεγωισμούς που δεν οδηγούν πουθενά, παρά μόνο στη παρατεταμένη απραξία και μοναξιά σου! “Ο τολμών νικά” τις περισσότερες φορές και επειδή σε τελική ανάλυση, οι σχέσεις είναι ένα παιχνίδι χωρίς τέλος -και είναι η ένταση και η αγωνία του παιχνιδιού που μετράει κυρίως παρά το τελικό σκορ, το οποίο εύκολα ανατρέπεται στον επόμενο αγώνα- είναι προτιμότερη μια ζωή με “οh, well” παρά με “what if”!
Με την ίδια λογική, μην κάνεις αιτήσεις για δουλειά για να μη σε απορρίψουν, να μην πετάς με αεροπλάνο μην τυχόν και πέσει, να μη βγαίνεις από το σπίτι σου για να μη σε πατήσει αυτοκίνητο, μην κολυμπάς για να μην πνιγείς, μην κοιμάσαι για να μην πεθάνεις στον ύπνο σου… Ε, τότε για να μη βρεθείς προ εκπλήξεως και να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο, μπες σε έναν λάκκο από τώρα και περίμενε καρτερικά το τέλος που αναπόφευκτα έρχεται!
Γι’ αυτό καλύτερα, την επόμενη φορά, αποδέξου την πρόκληση και την πιθανότητα μιας απόρριψης και ό,τι κι αν συμβεί, μη το πάρεις τόσο προσωπικά και δραματικά, υιοθετώντας την τακτική τύπου “όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια”. Μια απόρριψη δεν είναι το τέλος του κόσμου ούτε θίγει τη δική σου αξία, αντιθέτως η πιθανότητα να ζήσεις κάτι ωραίο -πώς να το κάνουμε!- αξίζει κάθε πιθανότητα να μη σου βγει όπως θες.
Και για να είμαστε και ρεαλιστές, το πιο πιθανό είναι να φας πάλι ήττα (άτιμη ζωή!) αλλά μη ξεχνάς ότι μια γυναίκα είναι πιθανότερο να συγχωρέσει κάποιον που εκμεταλλεύτηκε μια ευκαιρία, παρά κάποιον που την έχασε!
