Γράφει ο Χρήστος Ζαμπούνης
Όταν ο Σταύρος Λιβανός διάλεγε το 1946 για γαμπρό του τον Αριστοτέλη Ωνάση έναντι του έτερου μνηστήρα, της κόρης του Τίνας, του Σταύρου Νιάρχου, μάλλον δεν φανταζόταν ότι η κόρη του θα παντρευόταν σε δεύτερο γάμο ,μερικά χρόνια αργότερα, τον άλλο μπαντζανάκη του.
Ω ναι, ο Νιάρχος είχε και αυτός συγγενέψει με τον Λιβανό, με την μεγαλύτερη αδελφή της Τίνας ,την Ευγενία. Ο ανταγωνισμός των δύο ανδρών δεν θα περιορίζετο στα οικογενειακά, θα επεκτείνετο επίσης και στα επιχειρηματικά, με κτυπήματα πάνω και κάτω από τη μέση.
Ο διαγωνισμός των δύο μεγιστάνων συμπεριελάμβανε μία ευρεία γκάμα μετώπων από τα εξώφυλλα του αμερικανικού περιοδικού Time έως το μήκος των θαλαμηγών τους, και από τις ερωμένες έως την φιλανθρωπία. Κατηφορίζω την Λεωφόρο Συγγρού με κατεύθυνση το Κέντρο Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος. Είμαι προσκεκλημένος από την σοπράνο Βάσια Ζαχαροπούλου στην παράσταση “Ο Πρίγκηπας Ιβάν και το Πουλί της Φωτιάς”, μία παιδική όπερα που ανεβάζει η Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.
Το έργο τόσο μουσικά όσο και ερμηνευτικά είναι αξιόλογο. Τα παιδιά γελούν με την ψυχή τους, ενώ δείχνουν να εντυπωσιάζονται από τα πολύχρωμα κουστούμια και τις φωνές των τραγουδιστών. Εξερχόμενος, παρατηρώ το πολύβουο πλήθος που έχει κατακλύσει τους εξωτερικούς χώρους και το πάρκο.
Καμαρώνω όπως και οι περισσότεροι τούτο το νέο κόσμημα της πρωτευούσης, όπου η φθορά του χρόνου και η μιζέρια της εγχώριας νοοτροπίας ,δεν έχουν ακόμη διεισδύσει.
Διερωτώμαι: τι εμφιλοχώρησε στον νου των ιθυνόντων του Ιδρύματος Νιάρχου ούτως ώστε να παραδώσουν ένα τόσο σπάνιο έργο στο Ελληνικό Δημόσιο. Μήπως έβλεπαν κάτι που δεν βλέπουμε εμείς ή μήπως απλώς δεν ήθελαν να πάρουν οι ίδιοι την ευθύνη της διαχειρίσεως ;
Λόγω ειδικεύσεως, ασχολούμαι δημοσιογραφικά με τις ζωές των δύο επιφανών και διεθνούς ενδιαφέροντος ανδρών, καθώς και με την πορεία των ιδρυμάτων τους, εδώ και δεκαετίες.
Οι δωρεές και των δύο προς την πατρίδα υπήρξαν γενναιόδωρες.
Το καρδιοχειρουργικό κέντρο και η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών από τον μεγάλο Σμυρνιό και το Κ.Π.Σ.Ν. από τον μεγάλο Λάκωνα, εν παραλλήλω με ένα ευρύτατο πρόγραμμα υποστηρίξεως συλλόγων και πρωτοβουλιών που εκτινάχθηκαν μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσεως.
Έχω μεγάλη απορία ποιος θα επικρατήσει τελικά.
Έως πρότινος φαινόταν ότι το προβάδισμα είχε το Ίδρυμα Ωνάση , ώσπου ήλθε το Κ.Π.Σ.Ν. για να γείρει η πλάστιγξ. Το ερώτημα είναι πως θα καταλήξει σε βάθος χρόνου, τούτη η κατά τη γνώμη μου “αυτοκτονική” δωρεά.
