Γράφει η Νικόλ Φωτοπούλου
Η καλή μερα απο το πρωί φαίνεται …. Όχι πάντα, για να μην υποπέσουμε στην εσφαλμένη εκ προιμίου γενίκευση … Κάτι μπορει να ξεκινήσει καλά και στην πορεία να πάει κατα διάολου- το αντίθετο όμως μάλλον αποτελεί εξαίρεση. Όταν κάτι ξεκινήσει στραβά έχει απειροελάχιστες πιθανότητες να φτιάξει στην πορεια. Τι γίνεται όμως όταν έχεις την αδήριτη ανάγκη να πιστέψεις σ’ αυτο; Προφανώς και δεν ειναι το πιο έξυπνο πράγμα που μπορείς να κανεις – σαν να βλέπεις το τσουνάμι να πλησιάζει και επειδή εσυ θες σώνει και καλά να κάνεις surf να πείθεις τον εαυτό σου οτι πρόκειται για το τέλειο κύμα ! Όταν βέβαια σε πάρει και σε σηκώσει καταλαβαίνεις αυτο που ηδη ήξερες απο την αρχή. Στερνή μου γνώση !Το πρόβλημα δεν ειναι οτι δεν το κατάλαβες. Αυτο θα ταν και προτιμότερο. Εδώ που τα λέμε γιατί μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι. Το πρόβλημα συνίσταται στο οτι ήθελες τόσο πολυ κάτι συγκεκριμένο εξαρχής που παρόλο που έβλεπες οτι δεν τραβάει κατα εκεί, εθελοτυφλούσες!
Μπρος γκρεμός κ πίσω ρέμα : η συμβιβάζεσαι με τις αντίστοιχες συνέπειες η δε συμβιβάζεσαι κ περιμένεις στον αιώνα τον απαντα! Προφανώς δεν εχω απάντηση αλλιώς δε θα αμπελοφιλοσοφουσα !
Σε κάθε περίπτωση πάντως εσυ έχεις το πεπόνι και το μαχαίρι : είτε επιλέγεις να ζεις σε μια ψεύτικη φούσκα αγνοώντας την πραγματικότητα που πονάει ( ενώ ελλοχεύει ο κίνδυνος αυτή η εύθραυστη φούσκα να σπάσει ανα πάσα στιγμή και να βρεθείς στο κενό ), είτε αποδέχεσαι απο την αρχή την πικρή αλήθεια και πας παρακάτω. Αλλιώς υπάρχει και η τρίτη (εξιδανικευμένη ) εκδοχή που εξισορροπεί τις άλλες δυο. Επιλεκτική και ορισμένη εθελοτυφλία. Δηλαδή ζεις το παραμύθι σου έχοντας πλήρη επίγνωση της πραγματικότητας και διαθέτοντας επίσης την πυγμή να το διαλύσεις στο αποκορύφωμα του λίγο πριν αρχίσουν οι παρενέργειες, γιατί φυσικά έχεις τον απόλυτο έλεγχο των συναισθημάτων σου – χμ, ναι… Δουλευόμαστε τωρα ;;
