Η αβάσταχτη γοητεία της εθελοτυφλίας

1862

Γράφει η Νικόλ Φωτοπούλου

IMG_4676

Η καλή μερα απο το πρωί φαίνεται …. Όχι πάντα, για να μην υποπέσουμε στην εσφαλμένη εκ προιμίου γενίκευση … Κάτι μπορει να ξεκινήσει καλά και στην πορεία να πάει κατα διάολου- το αντίθετο όμως μάλλον αποτελεί εξαίρεση. Όταν κάτι ξεκινήσει στραβά έχει απειροελάχιστες πιθανότητες να φτιάξει στην πορεια. Τι γίνεται όμως όταν έχεις την αδήριτη ανάγκη να πιστέψεις σ’ αυτο; Προφανώς και δεν ειναι το πιο έξυπνο πράγμα που μπορείς να κανεις – σαν να βλέπεις το τσουνάμι να πλησιάζει και επειδή εσυ θες σώνει και καλά να κάνεις surf να πείθεις τον εαυτό σου οτι πρόκειται για το τέλειο κύμα ! Όταν βέβαια σε πάρει και σε σηκώσει καταλαβαίνεις αυτο που ηδη ήξερες απο την αρχή. Στερνή μου γνώση !Το πρόβλημα δεν ειναι οτι δεν το κατάλαβες. Αυτο θα ταν και προτιμότερο.  Εδώ που τα λέμε γιατί μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι. Το πρόβλημα συνίσταται στο οτι ήθελες τόσο πολυ κάτι συγκεκριμένο εξαρχής που παρόλο που έβλεπες οτι δεν τραβάει κατα εκεί, εθελοτυφλούσες!

Θες λίγο η ρομαντική τάση, λίγο η ευαισθησία , λιγο η μοναξιά, λίγο  η συναισθηματική ευφυΐα που δεν χτυπάει και κόκκινο στη δεδομένη φάση, λίγο ο ανάδρομος Ερμής,  είπες να δοκιμασεις τη μέθοδο της στρουθοκαμήλου!
Σαν να είσαι νηστικός 2 μήνες (το maximum που μπορει να αντέξει ένας άνθρωπος χωρίς τροφή ) και ξαφνικά σου δίνουν ενα σκουληκιασμένο κομμάτι ψωμί. Υπό άλλες συνθήκες ούτε θα το πλησίαζες φυσικά  αλλά μετα απο τόσο καιρό πείνας το καταβρόχθιζεις και πείθεις τον εαυτό σου οτι τρως αστακομακαρονάδα. Στο τέλος το πιστεύεις κιόλας. Ασύλληπτη η δύναμη της αυθυποβολής! Όμως επειδη για κάθε τι σ’ αυτή τη ζωή υπάρχει ενα κόστος ευκαιρίας, ξεχνάς τις συνέπειες: ναι μεν τωρα το τρως  (και το απολαμβάνεις 😉 αλλα λίγο μετα στην καλύτερη περίπτωση θα ξερνάς σαν γατί και στη χειρότερη θα χρειαστείς πλύση στομάχου για να ρθεις στα ίσια σου.
Αφού  βλέπεις απο την αρχή οτι το πράγμα δεν οδεύει σύμφωνα με το πολυπόθητο πλάνο σου, τι το ξεκινάς με την ελπίδα οτι κάτι θα αλλάξει; Ειναι σα να περιμένεις να κερδίσεις το τζόκερ χωρις να χεις καν παίξει !
Απο την αάλλη θα μου πεις και τι να κάνω, να λιμοκτονήσω μέχρι να δω μια άσπρη μερα ;

Μπρος γκρεμός κ πίσω ρέμα : η συμβιβάζεσαι με τις αντίστοιχες συνέπειες η δε συμβιβάζεσαι κ περιμένεις στον αιώνα τον απαντα! Προφανώς δεν εχω απάντηση αλλιώς δε θα αμπελοφιλοσοφουσα !

Ωστόσο μάλλον το καλύτερο που χεις να κάνεις ειναι ο,τι κ αν επιλέξεις να αποτελεί συνειδητή επιλογή και να αποδεχτείς  εξαρχής τις επιπτώσεις. Έτσι γλιτώνεις και πόνο και χρόνο και ενέργεια. Καλό και το συναίσθημα αλλα χωρις λογική θα καταλήξεις να χτυπιέσαι πάλι σα drama queen για μια κατάσταση στην οποία εσυ εκουσίως μπήκες και επέλεξες να εξοβελίσεις απο το προσκηνιο την αλήθεια  γιατί δεν σε βόλευε ·
Βέβαια η αλήθεια δεν ειναι πανάκεια- κάποιοι απλά δεν την αντέχουν – εδω αλλάζει το πράγμα. Κάποιοι ειναι ευτυχισμένοι στον ψεύτικο κόσμο που έχουν δημιουργήσει και καλά θα κάνεις να τους αφήσεις στην ησυχία τους. Στο κάτω κάτω ο καθένας έχει δικαίωμα να ζήσει τη ζωή του όπως γουστάρει. 

Σε κάθε περίπτωση πάντως εσυ έχεις το πεπόνι και το μαχαίρι : είτε επιλέγεις να ζεις σε μια ψεύτικη φούσκα αγνοώντας την πραγματικότητα που πονάει ( ενώ ελλοχεύει ο κίνδυνος αυτή η εύθραυστη φούσκα να σπάσει ανα πάσα στιγμή και να βρεθείς στο κενό ), είτε αποδέχεσαι απο την αρχή την πικρή αλήθεια και πας παρακάτω. Αλλιώς υπάρχει και η τρίτη (εξιδανικευμένη ) εκδοχή που εξισορροπεί τις άλλες δυο. Επιλεκτική και ορισμένη εθελοτυφλία. Δηλαδή ζεις το παραμύθι σου έχοντας πλήρη επίγνωση της πραγματικότητας και διαθέτοντας επίσης την πυγμή να το διαλύσεις στο αποκορύφωμα του λίγο πριν αρχίσουν οι παρενέργειες, γιατί φυσικά έχεις τον απόλυτο έλεγχο των συναισθημάτων σου   – χμ, ναι… Δουλευόμαστε τωρα ;;