Γράφει ο Χρήστος Ζαμπούνης
Το όνομά του είναι σιδηρόδρομος, Αλ Ουαλίντ μπιν Ταλάλ μπιν Αμπντουλαζίζ αλ Σαούντ, αλλά όλοι τον φωνάζουν Ουαλίντ. Για όσους γνωρίζουν να αποκρυπτογραφούν τα αραβικά ονόματα, πρόκειται για τον υιό του πρίγκηπος Ταλάλ και έναν από τους εγγονούς του βασιλέως Ιμπν Σαούντ, που ίδρυσε τη βασιλική δυναστεία της Σαουδικής Αραβίας. Από την πλευρά της μητέρας του κατάγεται από τον Ριάντ Ελ Σοθ, τον πρώτο πρωθυπουργό του Λιβάνου μετά την ανεξαρτησία του, ενώ, μέσω της θείας του, έχει συγγενέψει με την βασιλική οικογένεια του Μαρόκου.
Πέρα από το αξιόλογο γενεαλογικό του δένδρο, ο Ουαλίντ συγκαταλέγεται στην λίστα Forbes με τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο. Τα τελευταία χρόνια κατατάσσεται ανάμεσα στην 5η και την 30ή θέση, ενώ σταθερά κατέχει την πρώτη θέση στον αραβικό κόσμο.
Πρωτάκουσα το όνομά του στα μέσα της δεκαετίας του 1990, στην αίθουσα συσκέψεων του γαλλικού περιοδικού Figaro Magazine, για το οποίο δούλευα εκείνη την εποχή, όταν σαν βόμβα έσκασε η είδηση ότι ένας Άραβας πρίγκηπας αγόρασε την Eurodisney. Με τον ενθουσιασμό της νιότης, πρότεινα να του κάνω συνέντευξη, πρόταση που έγινε αποδεκτή, υπολογίζοντας, όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, χωρίς τον ξενοδόχο.
Παρά το βαρύ όνομα του Figaro αλλά και την υψηλή πριγκιπική στόχευση, η Πρεσβεία της Σαουδικής Αραβίας στο Παρίσι δεν έσπευσε να μου χορηγήσει την απαραίτητη βίζα στο εύλογο λόγω επικαιρότητος χρονικό διάστημα. Όταν την έλαβα έπειτα από τρεις μήνες, το θέμα δεν ήταν πρωτοσέλιδο, αλλά παρ’ όλα αυτά πήρα το αεροπλάνο, με την ελπίδα ότι θα ενδιέφερε ακόμη τους αναγνώστες μας.
Η κατάσταση που βρήκα στο Ριάντ πόρρω απείχε από αυτήν που περιγράφουν όσοι Δυτικοί απετόλμησαν να κάνουν δουλειές εκεί, και περιγράφεται με μία λέξη: αναμονή. Τότε έμαθα από τον διευθυντή μου, Πατρίς ντε Πλανκέτ, έναν χρυσό κανόνα της δημοσιογραφίας, που τον τηρώ απαρέγκλιτα έως σήμερα. Όταν τον ενημέρωσα ότι το θέμα καθυστερεί και δεν μπορώ να τους βρω ούτε στο τηλέφωνο, μου απάντησε: «Όταν δεν βγαίνουν στο τηλέφωνο, στέλνεις φαξ, μετά το φαξ στέλνεις συστημένη επιστολή και στο τέλος πηγαίνεις ο ίδιος και ‘‘κατσικώνεσαι’’ έξω από την πόρτα του σπιτιού ή του γραφείου». Όπερ και έπραξα, χωρίς όμως ιδιαίτερα αποτελέσματα. Ο πρίγκηψ μία ήταν στην Νέα Υόρκη, μία στην Ελβετία και όταν περνούσε από την έδρα των εταιρειών του, έξω από την οποία είχα κατασκηνώσει, μάλλον θα το έπραττε νύκτα.
Έπειτα από έναν μήνα επέστρεψα άπραγος στο Παρίσι, αλλά ο Ουαλίντ δεν με άφηνε να τον ξεχάσω, πότε με την επένδυση 590.000.000 δολαρίων στην τράπεζα Citigroup, πότε με την εξαγορά του 50% της ξενοδοχειακής αλυσίδας Four Seasons, πότε με την είσοδό του στο μετοχικό κεφάλαιο της News Corporation του Μέρντοχ.
Τον θυμήθηκα και πάλι προχθές, όταν ανέγνωσα το όνομα του ανάμεσα στους συλληφθέντες με την κατηγορία της διαφθοράς από τον εξάδελφο του και διάδοχο του θρόνου, πρίγκηπα Μοχάμεντ Μπίν Σαλμάν.Είναι ο ίδιος που ακούσθηκε ότι αποτελεί έναν από τους επίδοξους αγοραστές επαύλου στον ιδιωτικοποιημένο Αστέρα Βουλιαγμένης.
