Γράφει ο Χρήστος Ζαμπούνης
Είναι η τρίτη φορά που ένας αλλοδαπός αξιωματούχος προσφέρει στον Έλληνα πρωθυπουργό λαιμοδέτη, τουλάχιστον δημοσία. Ποιος έχει ξεχάσει τον κεντροαριστερό ηγέτη της Ιταλίας Ματέο Ρέντσι να υποδέχεται στην Ρώμη και να εγχειρίζει στον Αλέξη Τσίπρα μία γραβάτα, συνοδεύοντας την κίνησή του με τα εξής λόγια: «Είχες πει ότι θα φορέσεις γραβάτα όταν βρεθεί η τελική λύση για την Ελλάδα. Έτσι σου κάνω δώρο μία ιταλική, για να είναι η πρώτη που θα βάλεις». Ο επόμενος ”καλοθελητής” της αστικής κομψότητας ήτο ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, ο οποίος σε μία επίθεση φιλίας πήρε την γραβάτα του και την έβαλε μπροστά από το πουκάμισο του «Πρώτη φορά Αριστερά» Έλληνα πολιτικού, στην σύνοδο κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Έκαναν τότε πολλή εντύπωση οι εμφανίσεις του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, ομιλούμε για το μακρινό 2015, με ανοικτό υποκάμισο στην γραβατοφορεμένη Ευρώπη.
Τα χρόνια πέρασαν, οι Ευρωπαίοι εταίροι συνήθισαν την ενδυματολογική αντισυμβατικότητα του συναδέλφου τους, ώσπου ήλθαν οι Πρέσπες να επαναφέρουν στο προσκήνιο το θέμα. Μόλις τελείωσαν οι πανηγυρικές ομιλίες, ω της εκπλήξεως , ο Σκοπιανός πρωθυπουργός, έβγαλε την γραβάτα του και την προσέφερε στον Έλληνα πρωθυπουργό. Η πατριωτικής κατευθύνσεως ΕΣΤΙΑ σχολίασε ευστόχως: «Παρέδωσε όνομα, παρέλαβε… γραβάτα».
Υπήρξαν και άλλες σημειολογικές λεπτομέρειες της ιστορικής κατά τεκμήριον τούτης συναντήσεως, που χρήζουν υπομνήσεως. Προσέξαμε επί παραδείγματι, ότι ενώ ο Ζόραν Ζάεφ ανεφέρθη πέντε φορές στον λόγο του στους συμπατριώτες του ”Μακεδόνες”, ο Αλέξης Τσίπρας δεν είπε ούτε μία φορά την λέξη Μακεδονία, ευρισκόμενος μάλιστα επί ελληνικού εδάφους. Παρατηρήσαμε το καπέλο τύπου Panama του υπουργού εξωτερικών Νίκου Κοτζιά, που πότε εκάλυπτε και πότε όχι την κεφαλή του, σε μία σπάνια επίδειξη παλαιομοδίτικης αβροφροσύνης. Θυμηθήκαμε την βράβευση του υπουργού μας πριν λίγους μήνες στην Νέα Υόρκη από εβραϊκή οργάνωση, σημαίνον μέλος της οποίας είναι ο Μάθιου Νίμιτς, ω ναι, ο διαμεσολαβητής του Ο.Η.Ε. ο οποίος επί 24 χρόνια, παγκόσμιο ρεκόρ, είχε το μονοπώλιο στις διαπραγματεύσεις. Γιατί άραγε ο Νίκος Κοτζιάς παιάνιζε με τόση χαρά το “happy birthdayˮ κουνώντας τα χέρια του αλά Χέρμπερτ φον Κάραγιαν, σαν να διεύθυνε την Φιλαρμονική του Βερολίνου, επί τη ευκαιρία της συμπτώσεως των 79ων γενεθλίων του Νίμιτς; Τέλος, γιατί ο ίδιος δεν ακολουθεί την γραμμή του προέδρου της κυβερνήσεως και επιμένει να φορά λαιμοδέτη;
Ο ιστορικός του μέλλοντος θα διαθέτει σίγουρα περισσότερες πληροφορίες από τους σημερινούς διακόνους της γραφίδος, οι οποίοι αγνοούμε απόρρητες διαστάσεις της Συμφωνίας. Εκείνο που δεν θα αγνοήσει και δεν αγνοούμε ούτε εμείς, είναι η οργή της ελληνικής ψυχής, ή όπως την εξέφρασε σε ανύποπτο χρόνο ο Γιώργος Σουρής: «Λύπης δάκρυα με πήραν κι είπα δυο φορές και τρεις ”Χαίρε γη των Μακεδόνων, Χαίρ’ ελληνική πατρίς”».
Αναδημοσίευση από την Βραδυνή
