Γράφει η Σοφία Τσίπα
Σε κάθε παρέα, μικρή ή μεγάλη υπάρχει πάντα ο κομπλεξικός. Αυτός που με την πρώτη ευκαιρία θα βρει τον τρόπο να «χαλάσει» τη γιορτή. Ο αδαής με άποψη. Που θα πει την «μπαλαφάρα» του για να τραβήξει τα βλέμματα. Που δεν θα διστάσει να υποτιμήσει, να προσβάλλει αυτόν που κατά βάθος ζηλεύει και δεν μπορεί να φτάσει. Για να αισθανθεί καλύτερος και να ισορροπήσει το αίσθημα κατωτερότητας που τον βασανίζει. Δεν προσπαθεί να γίνει καλύτερος. Δεν προσπαθεί για τίποτα. Απλώς σχολιάζει ψευδώς για να μπορεί να υπάρχει κι αυτός. Ποτέ δεν μου άρεσε «η δημοσιογραφία της γκρίνιας», όπως θα τη χαρακτήριζε κι ένας καλός μου φίλος. Γράφω αυτές τις αράδες με μεγάλη μου λύπη, αλλά δεν γίνεται μονίμως να σιωπάς…
Ο «μπαλαφάρας» της χθεσινής βραδιάς τυγχάνει να λέγεται Νίκος Μωραΐτης. Έπεσα τυχαία πάνω σε ένα κείμενό του με τίτλο «Όλοι μαζί δεν μπορούμε» στο altsantiri.gr Το άρθρο της κακεντρέχειας αναφέρεται στη μεγάλη συναυλία του «Όλοι μαζί μπορούμε» με τίτλο: «Ζή το ελληνικό τραγούδι», που διεξήχθη στο Καλλιμάρμαρο στάδιο με τον Διονύση Σαββόπουλο να ηγείται μιας σπουδαίας ομάδας ελλήνων καλλιτεχνών. Κάτω από τον τίτλο με έντονα κόκκινα γράμματα σχολιάζει: «Πολλοί φίλοι του Νιόνιου δεν ήταν εκεί γιατί, γιατί το να είσαι εκεί, πρέπει πρώτα να ξεχάσεις τι είναι ο Σκάι.» Στο άρθρο συνεχίζει γράφοντας μεταξύ άλλων: «Ο Σκάι μια φορά το χρόνο πουλάει φιλανθρωπία…. Το Παναθηναϊκό στάδιο δεν γέμισε εχθές το βράδυ…. Δεν θα περάσει ο φασισμός τραγούδησαν χθες βράδυ ο Αδωνης Γεωργιάδης και ο Άρης Πορτοσάλτε…. Ο Σαββόπουλος δεν τα κατάφερε παρά τη συστράτευση τόσων καλλιτεχνών… Όλοι μαζί δεν μπορούμε τουλάχιστον όχι υπό την αιγίδα ενός σταθμού που έχει διαλέξει έναν ακραίο φανατικό και διχαστικό λόγο…»
Δεν έχω μπει ποτέ στη διαδικασία να απαντήσω σε διάφορα εμφανώς κακεντρεχή, ψευδή, κακόβουλα και εμπαθή που έχουν γραφτεί ή ειπωθεί, είτε προσωπικά για εμένα, είτε για ζητήματα που πιστεύω. Ακόμη κι αν έζησα από κοντά τον εκκωφαντικό θρίαμβο της μεγάλης συναυλίας του «Όλοι μαζί μπορούμε», ακόμη κι αν πρωταγωνίστησε ως γεγονός όχι μόνο στον Σκάι, αλλά στα περισσότερα μέσα και τις στήλες πολιτισμού ως η συναυλία του καλοκαιριού, ακόμη κι αν αυτό το στοχευμένα κακόβουλο άρθρο στο οποίο αναφέρομαι είναι μικρό και ασήμαντο. Ακόμη κι αν όλοι μου λένε: «γιατί ασχολείσαι; Ποιος διαβάζει altsantiri.gr;» Ήρθε η ώρα να απαντήσω. Όχι γιατί ο Σκάι μου δίνει ψωμί, ούτε γιατί εργάστηκα σκληρά γι’ αυτή τη συναυλία και αισθάνομαι κομμάτι της καθολικής επιτυχίας της. Αλλά γιατί το ζήτημα είναι πιο βαθύ.
Η μεγάλη επιτυχία της συναυλίας του « Όλοι μαζί μπορούμε» ούτε διαπραγματεύσιμη είναι, ούτε βέβαια ένα «αρθράκι» μπορεί να διασκεδάσει τις εντυπώσεις. Όσοι βρεθήκαμε στο καλλιμάρμαρο αλλά και όσοι παρακολούθησαν το γεγονός από τα μέσα ενημέρωσης, διαπιστώσαμε ότι εχθές στο στάδιο δεν έπεφτε καρφίτσα. Είδαμε τους θεατές να κρέμονται σαν τσαμπιά από τα ιερά μάρμαρα. Είδαμε τις εξέδρες, ακόμη και πίσω από τη σκηνή γεμάτες. Είδαμε θεατές ορθίους ακόμη και στους διαδρόμους. Είδαμε γεμάτη ακόμη και την πλατεία έξω από το στάδιο με πιτσιρικάδες που δεν είχαν τα 6 ευρώ και στέκονταν για να νιώσουν τη χαρά της γιορτής και ν’ ακούσουν «λαθραία» ό,τι μπορούσαν.
Το Καλλιμάρμαρο στάδιο το γέμισε το καλό ελληνικό τραγούδι. Όχι η μπάλα. Ο πολιτισμός γέμισε το στάδιο. Ο Σαββόπουλος, ο Τσιτσάνης, ο Ζαμπέτας, το δημοτικό τραγούδι, ο Μουζουράκης, η Γαλάνη, ο Μαραβέγιας, η Αρβανικάτη, ο Μαχαιρίτσας ο Χαρούλης, η Φαραντούρη, ο Ζουγανέλης, ο Ζιώγαλας, η Ζουγανέλη, ο Σκάι, το «Όλοι μαζί μπορούμε», η «Συννεφούλα», η ψυχάρα του έλληνα που χθες τον κινητοποίησε, τον αφύπνισε, τον έκανε να σηκωθεί από τον καναπέ για να «διαδηλώσει» τραγουδώντας σε μια απολιτίκ φιλανθρωπική συναυλία. Για να τραγουδήσει ξορκίζοντας αυτό που τον πονάει. Γιατί ένιωσε την ανάγκη να προσφέρει ένα ευρώ από το υστέρημά του. Γιατί ένιωσε την ανάγκη να γλεντήσει «φτύνοντας» στα μούτρα την παθογένεια. «Φτύνοντας» στα μούτρα την απελπισία και τη μιζέρια που κυριαρχεί στην καθημερινότητα. Αυτή την μιζέρια που εσείς γεννάτε με τέτοιου είδους κείμενα.
Το Καλλιμάρμαρο στάδιο σείστηκε εχθές από τη «Συννεφούλα». Από το αθώο αυτό τραγούδι του πρώτου μας έρωτα. Το Καλλιμάρμαρο στάδιο σείστηκε εχθές από παιδιά. Πεντάχρονα και δεκάχρονα που κρατούσαν από το χέρι τους παππούδες τους και έμειναν αποσβολωμένα ακούγοντας την «Παράβαση» από τον Ζιώγαλα και τις ιστορίες του κυριου Νιόνιου. Από έφηβους με τατουάζ και πίρσιγκ που έμπλεξαν στα χείλη τους τις μελωδίες του Τσιτσάνη. Από γιαγιάδες που απήλαυσαν τα τραγούδια του Μαραβέγια. Από έλληνες, που για πρώτη φορά ύστερα από χρόνια, έπιασαν ο ένας τον ώμο του άλλου- άγνωστοι μεταξύ αγνώστων- για να χορέψουν συρτάκι.
Ο Άδωνης Γεωργιάδης μπορεί να τραγούδησε μαζί με τον Άρη Πορτοσάλτε «Δεν θα περάσει ο φασισμός». Και πιο κει μαζί τους και ο Χρήστος Φερεντίνος, η Μαρία Κατσουνάκη και κάποιος βουλευτής του Πασόκ και κάποιος Κομμουνιστής και κάποιος Συριζαίος και μαζί τους η κυρά Βαγγελιώ η γειτόνισσά μου και η μικρή ανιψιά μου. Και ο κυρ Νίκος ο περιπτεράς. Και ο κύριος που έχει το πολυκατάστημα στη γωνία. Και ο επιχειρηματίας και ο φύλακας. Και ο άνεργος και ο συνταξιούχος των 200 ευρώ. Όλοι μαζί: Ένα! Θέσεις πολιτικών, θέσεις επισήμων, vip δεν υπήρξαν. Όλοι μαζί τραγούδησαν «Δεν θα περάσει ο φασισμός» γιατί οι μελωδίες και τα τραγούδια έχουν αχρωματοψία. Και δεν έχει το δικαίωμα να τα οικειοποιείται καμιά κομματική ιδεολογία, κανένας κομματικός φορέας.
Αυτό που έγινε στο Καλλιμαρμαρο στάδιο εχθές, ήταν η απάντηση του έλληνα απέναντι στο διχασμό. Έναν διχασμό που εσείς βολεύεστε να συντηρείτε για να αισθάνεστε ότι υπάρχετε. Το κείμενό σας διχάζει και όχι το τραγούδι. Το «Όλοι μαζί μπορούμε» είναι ενωτικό σύνθημα. Το «Όλοι μαζί δεν μπορούμε» διχάζει. Γιατί άραγε προσπαθείτε να δώσετε κομματική ταυτότητα σε μια συναυλία διαστρεβλώνοντας τόσο εμφατικά την αλήθεια; Ακόμη και τυφλός θα ένιωθε ότι το ιστορικό στάδιο ήταν ασφυκτικά γεμάτο..
Ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο έλληνας Μπομπ Ντίλαν , είναι ένα σπουδαίο κομμάτι της ελληνικής μουσικής, είτε σας αρέσει είτε όχι. Και κατάφερε να στήσει μια συναυλία που έγραψε ιστορία και πέρασε στην ιστορία ως ένα γεγονός πολιτισμού εν καιρώ κρίσης. Και ποιοί είναι οι φίλοι του Σαβββόπουλου που δεν ήρθαν; Γιατί εγώ που ήμουν στο Καλλιμάρμαρο στάδιο παρέα με 60.000 συμπολίτες μου τους είδα όλους εκεί.
Τραγούδια ακούσαμε στο Καλλιμάρμαρο. Συγκινηθήκαμε, ενωθήκαμε, αφυπνιστήκαμε, χορέψαμε. Αναπολήσαμε τα παλιά μας, χαρήκαμε τα σημερινά μας, ονειρευτήκαμε τα μελλούμενα. Τραγούδια ακούσαμε στο Καλλιμάρμαρο και όχι πολιτικά διαγγέλματα.
Μόνο αριστεροί μπορούν να τραγουδήσουν «Δεν θα περάσει ο φασισμός»; Γιατί αν πιστεύετε κάτι τέτοιο, αυτό ακριβώς θα πει φασισμός. Προσπαθείτε να αμαυρώσετε ένα φιλανθρωπικό γεγονός και να μειώσετε την αξία της προσφοράς λες και κάποιος φιλελεύθερος δεν μπορεί να είναι φιλάνθρωπος. Το «Όλοι μαζί μπορούμε» ως πρωτοβουλία δυστυχώς υπάρχει, γιατί κάποιοι συνάνθρωποί μας πεινάνε. Το «Όλοι μαζί μπορούμε» ως πρωτοβουλία δίνει συνεχή και αδιάλειπτη μάχη χρόνων βασιζόμενη στην προσφορά και τον εθελοντισμό. Λέξεις μάλλον αδιάφορες προς εσάς εάν δεν προέρχονται από αριστερούς, συγκεντρώνοντας μέχρι τον Μάιο του 2017, 5.320.063 κιλά τροφίμων.
Μέσα από την καρδιά μου εύχομαι η πρωτοβουλία του «Όλοι μαζί μπορούμε» να μην υπήρχε ποτέ. Να μην οργανωνόταν ποτέ μια συναυλία για φιλανθρωπικό σκοπό. Αλλά αποκλειστικά και μόνο για τη χαρά της γιορτής. Μακάρι το «Όλοι μαζί μπορούμε» ως πρωτοβουλία να εξαφανιζόταν αύριο κιόλας. Γιατί αυτό θα σήμαινε ότι οι συνάνθρωποι μας θα ήταν χορτάτοι. Μέχρι τότε όμως, αυτό που με βαθιά λύπη μου διαπιστώνω, είναι πως αυτό που εσείς προτείνετε είναι να μείνουν νηστικοί. Το ζητούμενο είναι, τουλάχιστον η κρίση να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους και όχι να δώσει τροφή στα πρωτόγονα ένστικτά μας και να μας μεταμορφώσει σε ανθρωποφάγους και μικρόψυχους.
Να προσέξετε τη ζήλια σας για τη μεγάλη επιτυχία της συναυλίας του «Όλοι μαζί μπορούμε», του Σαββόπουλου, των ελλήνων καλλιτεχνών, των συμπολιτών μας που έδωσαν το παρόν, του Σκάι, γιατί «μυρίζετε» μιζέρια από μακριά. «Μυρίζετε» κακία και πολύ φοβάμαι φασισμό… Κάποια στιγμή θα πρέπει να βλέπετε και να περιγράφετε τα πράγματα ακριβώς όπως είναι και όχι όπως σας βολεύει ανάλογα με την περίσταση, γιατί γελούν ακόμα και οι πέτρες με τα λεγόμενά σας.
Ειλικρινά συγχωρέστε με για την αυστηρότητα του λόγου μου, μα κάποιες φορές « σαν πρόκες θα πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις για να μην τις παίρνει ο άνεμος», όπως έλεγε ο Μανώλης Αναγνωστάκης.
