Γράφει ο Χρήστος Ζαμπούνης
Πριν από λίγες Κυριακές με σταμάτησε το πρωί στην Πατριάρχου Ιωακείμ ο ”εν Mancode αδελφός” Θαλής Πιτούλης και με την διαβόητη επιμονή του, με υποχρέωσε να τον ακολουθήσω στην Μαντζάρου. Τι κι αν αντέτεινα ως επιχειρηματολογία ότι πήγαινα στο γραφείο μου γιατί είχα δουλειά, τι κι αν του έδειξα τον καφέ που κρατούσα στο χέρι μου από το γειτονικό Queen Bee μαζί με ένα escargot, δηλαδή το πρωινό μου! Όσοι γνωρίζουν τον Θαλή, αντιλαμβάνονται ότι ορισμένες φορές εάν θέλει κάτι πολύ, το όχι δεν περιλαμβάνεται στις ενδεδειγμένες απαντήσεις.
Φθάνοντας στον κάθετο της Σόλωνος πεζόδρομο, ένιωσα αυτό που ο Νίκος Καρούζος περιγράφει ως «γλυκειά παραίσθηση των πραγμάτων». Νάταν το αγέρωχο αρχοντικό του 19ου αιώνος που στέγασε τον συνθέτη του Εθνικού Ύμνου, νάταν οι αειθαλείς νερατζιές που αντιμάχονται με σθένος το αδηφάγο τσιμέντο ή νάταν ο δημιουργός του Business Café-Bar-Restaurant, Βαγγέλης Πιττερός, ο οποίος μας υπεδέχθη με ανοικτάς αγκάλας, επισκιάζοντας τους δύο πρώτους παράγοντες;
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς Πρωταγορικός για να υιοθετήσει τη φράση του αρχαίου Έλληνα φιλοσόφου «Πάντων χρημάτων μέτρον εστίν άνθρωπος». Προσοχή! Με την λέξη χρήματα δηλώνονται γενικώς ιδιότητες και όχι τα λεφτά, όπως τα εννοούμε σήμερα. Για να γίνω πιο σαφής, χωρίς τον Βαγγέλη, χρησιμοποιώ μόνο το βαπτιστικό του λόγω της αποκτηθείσας οικειότητος, δεν θα υπήρχε «Μαντζάρου 3». Είναι ο ίδιος, προορισμός.
Χρειάσθηκαν λίγα λεπτά της ώρας για να συμφωνήσουμε να παρουσιάσω εκεί το νέο μου βιβλίο «Τάβλι: Τύχη; Τέχνη;» και λίγες εβδομάδες για να διοργανώσω, με την ευγενική χορηγία της μπύρας Fix, την εκδήλωση. Ένα και μόνον ήταν το σχόλιο των φίλων μου που έσπευσαν να με τιμήσουν: «Ευχαριστούμε γιατί ανακαλύψαμε αυτό το ωραίο μέρος».
Ήταν περασμένα μεσάνυκτα όταν ανεβήκαμε στο roof garden του «Μαντζάρου 3». Το βλέμμα μου οδηγήθηκε σε μία τοιχογραφία με τους στίχους και τις νότες του Εθνικού Ύμνου. Κάναμε έναν αυτοσχέδιο διαγωνισμό ποιος θυμάται τους περισσότερους. Δεν είναι του παρόντος να ανακοινώσω τον νικητή, ούτε και έχει σημασία. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι και μόνον για να μάθει κανείς να απαγγέλλει ολόκληρο τον Εθνικό Ύμνο, αξίζει τον κόπο να πάει στο «Μαντζάρου 3».
