Γράφει η Λέγκω Μιχαλοπούλου
Τα συμπτώματα είχαν αρχίσει να διαφαίνονται από καιρό πριν ή μάλλον από πολλά χρόνια πίσω. Όμως εγώ – όπως και πολλοί άλλοι- αντιδρούσα όπως εκείνος που δεν θέλει να παραδεχτεί ότι κάτι που αγάπησε και εξακολουθεί να αγαπάει, νοσεί επικίνδυνα…
Το φετινό Πάσχα όμως έγινε η τελική διάγνωση. Κατέληξα με σιγουριά ότι η Μύκονος πάσχει από διπολική διαταραχή! Αυτό δηλαδή που οι επιστήμονες παλαιότερα αποκαλούσαν ως «μανιοκατάθλιψη». Και μάλιστα, οι φάσεις διαταραχής της είναι πέρα για πέρα ευδιάκριτες: Το φθινόπωρο το νησί αρχίζει να δείχνει τα πρώτα σημάδια «πεσίματος» που σταδιακά διαμορφώνονται σε θλίψη κατά την διάρκεια του Χειμώνα. Λίγο πριν την Άνοιξη και καθ’όλη την διάρκειά της, η Μύκονος μπαίνει στην φάση της «νορμοθυμίας»( το διάστημα μιας φυσιολογικής συναισθηματικής διάθεσης χωρίς εξάρσεις «πάνω» ή «κάτω» ) για να αρχίσει δειλά-δειλά από τα μέσα Μαΐου να απλώνει μια ξαφνική και έντονη ευθυμία παντού τριγύρω της ( κάτι σαν φάση υπομανίας! ) η οποία καθώς ο Ιούνιος καλοσωρίζει και επίσημα το Καλοκαίρι , η ευθυμία αυτή εξελίσσεται σε ένα απίστευτο «high», σε μια κατάσταση σχεδόν διονυσιακής έξαψης, φάση ξεκάθαρης μανίας, ενίοτε δε και υστερίας…
Η διπολικότητα της Μυκόνου είναι πλέον εξώφθαλμη όχι μόνο στους επί σειρά ετών επισκέπτες αλλά και στον πιο αδαή τουρίστα που πατάει για πρώτη φορά το πόδι του στο κυκλαδίτικο νησί. Γιατί πώς αλλιώς μπορείς να χαρακτηρίσεις τον τόπο αυτό που από την μια έχει: Τους πιο φιλόξενους και ανεκτικούς -σε όποια ιδιαιτερότητα- ντόπιους κατοίκους, παραλίες ασύγκριτης ομορφιάς, μαζεύει μερικούς από τους πιο ενδιαφέροντες ανθρώπους από κάθε γωνιά της γης, έχει καταστήματα, ξενοδοχεία, εστιατόρια, clubs, bars και resorts εφάμιλλα ή και καλύτερα από τα καλύτερα του κόσμου, μια Χώρα που τα σοκάκια της είναι για carte postale, την εκπληκτική Δήλο, και άλλες πολλές μαγικές εικόνες που έρχονται αβίαστα στο μυαλό μου, όπως: την γιαγιά που υφαίνει ακόμα στο μαγαζάκι της τον αργαλειό, φυσιογνωμίες όπως ο αυτοδίδακτος αρχιτέκτονας και καλλιτέχνης Ζαννής Κουκάς, το γραφικό μοναστήρι στο Παλαιόκαστρο, την πρωϊνή ψαραγορά κάτω στον γιαλό, την Παραπορτιανή που κατ’όψην θυμίζει κουραμπιέ, το θερινό σινεμά μέσα στον υπέροχο κήπο Μελετόπουλου, τους χαρακτηριστικούς ναΐφ πίνακες της Καρολίνας, το χειροποίητο εκδρομικό καΐκι Phoebus, τα πανηγύρια με τα χοιροσφάγια (ειδικά του Αγ. Φανουρίου), έναν από τους ωραιότερους παλαιούς Φάρους στην άκρη του νησιού και τόσα άλλα που θα μπορούσα να απαριθμήσω…
Και από την άλλη έχει: Τις πιο καραμπινάτες πολεοδομικές παραβάσεις ίσως σε όλη την χώρα, σπίτια… αναρίθμητων τετραγωνικών με αισθητική Εκάλης, έντονο πρόβλημα υποδομών ( σκουπίδια, ανακύκλωση, parking κλπ ), εργαζόμενους που δεν έχουν πού να μείνουν τα καλοκαίρια και μένουν σε containers, απόβαση (ενίοτε μαζί με καμήλες )δεκάδων μπράβων που εποπτεύουν με καχύποπτη αγριάδα τους «ναούς» της καλοκαιρινής διασκέδασης, παραλίες που κάθε τους εκατοστό έχει καταληφθεί από ξαπλώστρες ( πανάκριβες φυσικά ΚΑΙ αυτές… ), κυκλοφοριακό πήξιμο κατά την διάρκεια του καλοκαιριού τόσο που κάποιος θα στοιχημάτιζε ότι πολύ σύντομα στο νησί θα τοποθετηθούν φανάρια, μία απλή κρέπα που τιμάται 19 ευρώ (!!! ), και σταματώ εδώ γιατί θα αρχίσω να έχω κι εγώ συμπτώματα θλίψης!
Με αυτή την διπολικότητα λοιπόν, αυτά τα δύο πρόσωπα του Ιανού, έρχομαι αντιμέτωπη κάθε φορά που πατάω το πόδι μου στο νησί. Έχω φίλους στην Μύκονο και πολλές όμορφες μνήμες γι αυτό και κάθε χρόνο θα επισκεφθώ το μέρος. Μία από αυτές τις μνήμες ήρθε στο μυαλό μου με αφορμή αυτό το άρθρο και θα ήθελα να την μοιραστώ… Είναι Ιούλιος στην παραλία του Άγιου Σώστη , κι εμείς εκεί στην ακρούλα, με τα περίφημα παρεό του Λουκά απλωμένα στην άμμο, κάτω απ’ τις αυτοσχέδιες καλαμωτές που έχουν στήσει τα αγόρια, μπαινοβγαίνουμε στην θάλασσα γυμνοί. Στην παρέα μας είναι και ο διάσημος -κάποτε- ιταλός μόδιστρος Romeo Gigli με την γυναίκα του και την πανέμορφη κορούλα τους, την Diletta. Νοικιάζουν εκεί κάθε καλοκαίρι για πολλά χρόνια ένα σπίτι πάνω στην πλαγιά και χαίρονται μαζί μας την πανέμορφη ξεραΐλα του τοπίου. Ξαφνικά μία χρονιά οι Gigli απουσιάζουν απ’την παρέα μας. Απουσιάζουν και την επόμενη χρονιά και όλα τα καλοκαίρια που ακολούθησαν… Δεν τους ξαναείδαμε ούτε στην παραλία ούτε ξαναφάνηκαν στο νησί.
Έχουν περάσει σχεδόν 15 χρόνια από τότε. Και όλοι μας έχουμε καταλάβει… Αλλά όπως δεν εγκαταλείπεις έναν διπολικό ασθενή στην μοίρα του αλλά του δίνεις αγάπη και κάνεις υπομονή μέχρι να περάσουν οι φάσεις, έτσι κι όλοι εμείς που αγαπήσαμε την Μύκονο θα είμαστε εκεί δίπλα της και θα αντέχουμε τόσο τα «high» της όσο και τα «down» της…
Η Λέγκω Μιχαλοπούλου είναι συγγραφέας. Το βιβλίο της ”Κατ΄οίκον”, είναι ένα μυθιστόρημα που διαδραματίζεται μέσα σε έναν οίκο ευγηρίας.Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Φερενίκη.
