Γράφει ο Χρήστος Ζαμπούνης
Προσεκλήθημεν με την συναμφότερη Σοφία Τσίπα στην πρεμιέρα της θεατρικής παραστάσεως «Μαντάμ Σουσού». Η μεν από τις «Θεατρικές Σκηνές», τον νέο φορέα διαχείρισης του Παλλάς, ο δε από τον Νίκο Χαρλαύτη, που έκανε τα κουστούμια.
Παρατήρηση πρώτη: Η ουρά εμπρός από το κινηματοθέατρο Παλλάς, την μεγαλύτερη αίθουσα των Βαλκανίων, όπως διαφημίζετο παλαιότερα, έμοιαζε με εκδοτήριο ηλεκτρονικών καρτών του σταθμού του μετρό. Ακόμη και αρχηγοί κομμάτων, όπως η Ραχήλ Μακρή, αναγκάσθηκαν να περιμένουν πάνω από μία ώρα στον πεζόδρομο της Βουκουρεστίου, πριν παραλάβουν την πολυπόθητη πρόσκληση (σ.σ. οι προσκλήσεις δεν αποστέλλονται εις την οικία). Έτεροι αιρετοί, όπως ο δήμαρχος Μαραθώνος Ηλίας Ψινάκης, προτίμησαν να αναμείνουν πίνοντας ζεστή σοκολάτα στο γειτονικό Zonar’s.
Παρατήρηση δεύτερη: Το θεατρικό έργο του Δημήτρη Ψαθά είναι φαινόμενο διαχρονίας. Πρωτοπαίχθηκε εν μέσω Κατοχής, το 1942, αφού είχε κάνει εβδομαδιαία καριέρα στον «Οικογενειακό Θησαυρό», ως ευθυμογράφημα, προπολεμικά. Το 1950 η Γεωργία Βασιλειάδου το απογείωσε στην ραδιοφωνική του μεταφορά, ενώ έγινε και κινηματογραφική ταινία, με πρωταγωνίστρια την Μαρίκα Νέζερ, που φευ, δεν διεσώθη.
Οι νεώτερες γενιές θα ενθυμούνται την τηλεοπτική «Σουσού» από την αξεπέραστη Άννα Παναγιωτοπούλου, ενώ δεκάδες χιλιάδες, για να μην πω εκατοντάδες χιλιάδες αναγνώστες, έχουν διαβάσει τις περιπέτειες της Μαντάμ Σουσού στις συνεχείς επανεκδόσεις του ομώνυμου βιβλίου.
Παρατήρηση τρίτη: Το σύγχρονο ανέβασμα, από τον Γιάννη Κακλέα σε απόδοση κειμένου τής Δήμητρας Παπαδοπούλου, είναι συνάμα επίκαιρο και ανεπίκαιρο. Ανεπίκαιρο, διότι ο κοινωνικός αναρρηχιτισμός, όπως αντικατοπτρίζεται από την μεγαλομανία και την ματαιοδοξία της Σουσούς, έχει εκπνεύσει με την υπογραφή του μνημονίου. Επίκαιρο, διότι στην θέση του Μπύθουλα, τον σημερινό Κολωνό, όπου διαβιεί η ηρωίδα του έργου, μπορούμε να βάλουμε τις Καταλήψεις και στην θέση του «Σιλάνς τσοκαρίες» το «Κάμελ γουιθ δε κιου».
