Η μεγαλύτερη ζημία που θα αφήσει η παρούσα διακυβέρνηση πίσω της θα είναι η κυνική και χωρίς προσχήματα εργαλειοποίηση των θεσμών. Ολων των θεσμών. Εχουμε πάει πίσω, πολύ πίσω. Και όλα δείχνουν ότι θα δούμε και άλλα… τις λίγες εβδομάδες που μας χωρίζουν από τις εκλογές.
Η παρουσία αρχηγών Σωμάτων Ασφαλείας σε προεκλογικές συγκεντρώσεις είναι, για παράδειγμα, κάτι πρωτοφανές. Υπήρξαν και στο παρελθόν κομματικοί αρχηγοί, ακόμη και κομματικοί τενεκέδες-αρχηγοί σε ευαίσθητες θέσεις. Σεβάστηκαν όμως τα γαλόνια τους και τον θεσμό που εκπροσωπούσαν, αποφεύγοντας τις ακρότητες. Οχι μόνο για τους τύπους, αλλά και γιατί γνώριζαν καλά πως η συντριπτική πλειονότητα του «σιναφιού» τους θα τους απέρριπτε εάν λειτουργούσαν απροκάλυπτα κομματικά. Κανένας αστυνόμος που κάνει τη δουλειά του με επαγγελματισμό δεν θα σεβαστεί έναν ανώτερό του που χρωστάει τα πάντα στο κόμμα και δεν το κρύβει.
Και στη Δικαιοσύνη, εξάλλου, σημειώθηκαν φαινόμενα εργαλειοποίησης. Η κυβέρνηση μετέθεσε τις εκλογές για τις 7 Ιουλίου με το επιχείρημα ότι αλλιώς θα συμπέσουν με τις Πανελλαδικές. Είναι όμως ηλίου φαεινότερον ότι στόχος είναι να διορίσει τη νέα ηγεσία της Δικαιοσύνης την τελευταία εβδομάδα που θα βρίσκεται στην εξουσία.
Μπορεί ορισμένοι από τους επιλεγμένους υποψηφίους για καίριες θέσεις να είναι όντως σοβαροί και να αξίζουν να βρίσκονται στη λίστα των επιλέξιμων, οιασδήποτε κυβέρνησης. Δεν είναι, πάντως, εκεί το ζήτημα, αλλά στο είδος του πολιτικού πολιτισμού που επιβάλλεται με αυτές τις ενέργειες. Θα ήταν πραγματικά καταλυτικό εάν, έστω και τούτη την ώρα, ο κ. Τσίπρας καλούσε τον κ. Μητσοτάκη να συμφωνήσουν σε επικεφαλής της Δικαιοσύνης που θα τύγχαναν πραγματικής κοινής αποδοχής.
Αν επικρατήσουν οι ακραίες απόψεις, μού είναι δύσκολο να πιστέψω πως όλοι όσοι στήριξαν τη σημερινή κυβέρνηση θα παραμείνουν απαθείς, όπως συνέβη όταν εκδηλώθηκαν τα πρώτα κρούσματα τσαλαπατήματος των θεσμών. Υπήρχε κάποτε η ανανεωτική Αριστερά ενός Κύρκου ή ενός Παπαγιαννάκη, που βρέθηκε απέναντι σε αυτές τις λογικές.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα έχει μπροστά του μια μεγάλη πρόκληση. Θα υπάρξουν πολλοί που θα τον πιέσουν να βάλει «δικά μας παιδιά» σε κρίσιμες θέσεις, χρησιμοποιώντας μάλιστα το επιχείρημα ότι μόνον έτσι θα αντιμετωπισθεί η διάβρωση των θεσμών από τους κυβερνώντες. Ετσι όμως θα μπούμε σε φαύλο κύκλο. Ο τόπος χρειάζεται επειγόντως ένα νέο παράδειγμα.
Πηγή:Η Καθημερινή
