Γράφει ο Γιώργος Δασιόπουλος
Και φαντάσου, ένα πρωϊνό του Μαγιού μου μίσεψες, σαν όλα τα άλλα πρωϊνά, να ξυπνούσες, να ετοίμαζες τον καφέ και να άνοιγες τηλεόραση. Και εκεί, ανάμεσα στις διαφημίσεις για οδοντόκρεμες και λαμπάδες για το Πάσχα με σεξιστικά, ομοφοβικά και σπισιστικά μηνύματα, να παρακολουθούσες να περνάει από την οθόνη το εξης μήνυμα: «Το Μεγαλύτερο Ευρωπαϊκό Εγχείρημα Κοινωνικού Πειράματος στην ιστορία, το οποίο έλαβε χώρα τα τελευταία 6 χρόνια, έφτασε στο τέλος του. Επιστροφή στην κανονικότητα».
Φυσικά, δεν σε σοκάρουν όλα αυτά. Κάθε ημέρα στο διαδίκτυο και ένα κοινωνικό πείραμα. «Πώς αντιδρά ο κόσμος στη θέα ενός ακρωτηριασμένου στρατιώτη», «Πώς αντιδρούν οι γύρω σε μια λεκτική ρατσιστική επίθεση σε λεωφορείο», «Τί θα έκανες εάν έβλεπες ένα παιδί που έχει χαθεί», «Bullying σε άστεγο. Εσύ πώς θα αντιδρούσες;» κλπ
Αλλά, τί γίνεται στην περίπτωση που μια ολόκληρη χώρα και οι κάτοικοι της μετατρέπονται σε κοινωνικό πείραμα οικονομικής κατάρρευσης, καπιταλιστικής κρίσης και, μέσα σε όλα, απέραντου κέντρου υποδοχής προσφύγων; Και ποιά είναι η κανονικότητα; Γυρνάς στην πρότερη κατάσταση ή «αναγεννιέσαι» σοφότερος από τα 6 χρόνια ανασφάλειας και αβεβαιότητας;
Αναλογίζεσαι μεμιας το κύμα λαϊκισμού που συμπαρέσυρε τα πάντα στο διάβα του, που εξέθρεψε την άγνοια, την απολιτική στάση, τον αγανακτισμένο με τα νταούλια, τον χρυσαυγίτη με τα μωβ φτερά της προφητείας, τους Αυταρχικούς Ακροβάτες, τους σχιζοφρενείς αρλεκίνους, τις ιλουστρασιόν πόρνες, τους συμφιλιωμένους επαίτες και τους μουχλολεκιαρισμένους καλλιτέχνες. Είναι η εποχή που αυτοεξορίζεται ο Πόθος και ανακηρύσσεται ο Πρώτος Των Πρώτων, ο Αντιπρόεδρος Της Πρώτης Δυναστείας Της Ουρ, Έχοντας Ως Αυτοσκοπό Την Δια Βίου Μελέτη Της Μεσανιπαδάς, Κρεμασμένοι, Με Το Κεφάλι Ανάποδα Και Τα Πόδια Πίσω Από Τα Αυτιά, Στα Δέντρα Του Αρχέγονου Δάσους Στο La Marmotta.
Και ποιά είναι η κανονικότητα; Ποιά είναι η Πρότερη Κατάσταση; Ποιά είναι η στιγμή που η μονόφθαλμη αλεπού τρίßεται στον κόρφο της, φορώντας γάντια ποτισµένα µε µεσκαλίνη και τριµµένη µέντα; Ποιός εναρμόνισε την ευθύνη με τον στόλο από την Καμπότζη που έπλεναν τα ασπρόρουχα τους στη λίμνη; Μια απολιτική δράκα, ερωτευμένη με την ευημερία της, την ασφάλεια της, την δανεική της τάξη, περιβαλλόμενη από το ανθοκατουρημένο πέπλο της, ξάφνου να αναγκάζεται να παίρνει θέση, να ζητά κρεμάλες και φωτιές, τσεκούρια στους οχτρούς, πεινασμένη, αγελαία, υπεύθυνη μόνο για τίποτα και τίποτα άλλο, συφιλιδική το δίχως άλλο όπως θα έχασκε ο Σελίν.
Ζητώντας χρυσαφί Νόμπελ γουρουνοκεφαλών ανάμεσα σε σκόρπιους φορτιστές και σε µικρά κοµµατάκια ακαριαίας παλινδρόµησης και ακατάσχετης εµπειριοκριτικής ασυνέχειας, ιδρύοντας γιοζεφικικές ΜΚΟ, επιχειρήσεις με καλτσάκια, πουλόβερ, σχολικές ταινίες, startup της δυστυχίας, καλλιτέχνες της οκάς, ακρωτηριασμένους περφόρμερς μέχρι και ξεπεσμένους χολιγουντιανούς ήρωες δακρυσμένους, αναγκασμένους να υπομένουν βρώμα και παιχνιδιάρικες σέλφι.
Σε είδα στο µπιστρό. Μου έγνεψες να κάτσω µαζί σου. Διάßαζες τα νέα της ηµέρας και έστριβες τσιγάρο. Μου µιλούσες ακατάπαυστα σε µια
γλώσσα που δεν την καταλάβαινα. «Siamo Arrivati» μου φώναξες και άφησες ένα ειρωνικό πουλί να πετάξει. Μια άδεια νύχτα, αναπολώντας την κυριαρχία της βλοσυρότητας που έκρυßαν τα βλέµµατα τους, η ζωή µετατράπηκε σε έκπαγλη γιορτή που άφησε να κυλήσουν όλα τα κρασιά και ν’ανοίξουν όλες οι καρδιές. «Το Μεγαλύτερο Ευρωπαϊκό Εγχείρημα Κοινωνικού Πειράματος στην ιστορία, το οποίο έλαβε χώρα τα τελευταία 6 χρόνια, έφτασε στο τέλος του. Επιστροφή στην κανονικότητα», συνεχίζει η σιαμαία κρεολή από το Μπενίν που ευνούχισε τον αφέντη της.
«Επιστροφή στην κανονικότητα.» Και τώρα τί κάνουμε;
Η απάντηση κρύβεται σε μια ερώτηση. Όποιος την απαντήσει θα κερδίσει το δικαίωμα να τραφεί με ξεφλουδισµένα καρυδότσουφλα που εµφανίστηκαν στον κήπο της αναγεννημένης παρρησίας των λεγεωναρίων της Κορέας: «Ποιός συγγραφέας επηρέασε- όσο κανείς άλλος- τον Τζόυς, όσον αφορά στη μέθοδο του εσωτερικού μονολόγου;»
Αυτή είναι η μοναδική απάντηση σε όσα συνθέτουν το κοινωνικό πείραμα των τελευταίων 6 ετών.
