Γράφει ο Χρήστος Ζαμπούνης
Εάν περάσει κανείς από την Πλατεία Κολωνακίου, στο σημείο που τέμνεται με την οδό Αναγνωστοπούλου, θα παρατηρήσει ένα ”no man’s land” μπροστά από τη «Λυκόβρυση». Τι έχει συμβεί; Πριν από λίγες μέρες συνεργείο του Δήμου Αθηναίων αφαίρεσε τα τραπεζοκαθίσματα και την ξύλινη βάση του ιστορικού καφέ-εστιατορίου. Σύμφωνα με τους αρμόδιους, η ρηξικέλευθη αυτή κίνηση προεκλήθη λόγω της αμέλειας πληρωμής επί σειρά ετών του δημοτικού τέλους που προβλέπεται γι’ αυτά τα τραπεζοκαθίσματα. Εικάζεται ότι το ποσό υπερβαίνει τις 400.000 ευρώ.
Σαν να μην έφθανε το ανωτέρω, ο δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης ανεκοίνωσε την πρόθεσή του να αφαιρέσει όλα τα στέγαστρα από τα καταστήματα υγειονομικής χρήσεως της Πλατείας. Η απόφασίς του αφορά εκτός από τη «Λυκόβρυση», το ”TOP’S”, το ”Perros”, καθώς και το εμβληματικό ”Da Cappo”. Η αντίδρασις των ενδιαφερομένων υπήρξε σφοδρή, με πρώτο επιχείρημα ότι τα ήδη υπάρχοντα στέγαστρα είναι νόμιμα, αφού κατασκευάσθηκαν με την έγκριση και σύμφωνα με τα σχέδια του Δήμου. Το δεύτερο επιχείρημα είναι οικονομικής φύσεως, αφού με τις ομπρέλες που αντιπροτείνει να τοποθετηθούν ο δήμαρχος, θα υπάρξει μείωσις εσόδων, από τους πελάτες που δεν θα προστατεύονται από το κρύο.
Δεν γνωρίζω τι εμφιλοχώρησε εις τον νου των δημοτικών αρχόντων ούτως ώστε να αναλάβουν, τούτη τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, παρόμοιες πρωτοβουλίες, εκείνο που γνωρίζω πάντως, είναι ότι δεν σταματούν στην ανάπλαση. Με απόφαση του Δήμου, απαγορεύεται η μουσική στα μπαρ μετά τις 12 τα μεσάνυχτα, στην περιοχή που περικλείεται από τις οδούς Ακαδημίας, Βασιλίσσης Σοφίας, Μαρασλή, Αριστίππου, Οκτάβιου Μερλιέ και Ιπποκράτους, στο Κολωνάκι δηλαδή. Τα κτυπήματα είναι βαριά και η στοχοποίησις μίας περιοχής η οποία πάλαι ποτέ συνεδέθη με τη μεγαλοαστική τάξη της χώρας, αλλά σήμερα πνέει τα λοίσθια, εμβάλλει σε σκέψεις.
Είναι άραγε μέσα στο πνεύμα λαϊκισμού της εποχής, όπου κάθε κτύπημα κατά των πλουσίων και των συμβόλων που συνδέονται μαζί τους, εξαγοράζεται σε ψήφους ή μήπως όπως συμβαίνει αρκετά συχνά στην Ελλάδα, κάποιος ξύπνησε ένα πρωί, αφού τον τσίμπησε μία μύγα, εν προκειμένω τα χρέη της «Λυκόβρυσης», και σκέφθηκε να υλοποιήσει ένα γενικότερο σχέδιο, το οποίο θα αποδείξει στους ψηφοφόρους ότι ο Δήμος επιτελεί σοβαρό έργο;
Ο μυστικός καθρέπτης των Αθηνών
Παρακολουθώ κάθε πρωί με προσοχή εντομολόγου την αέναη κίνηση των περαστικών στην πλατεία Κολωνακίου. Ίσως είναι η εντύπωσή μου, αλλά οι διαβάτες μοιάζουν να μεταμορφώνονται διασχίζοντας το θρυλικό τετράγωνο. Σαν να νιώθουν ανεπαισθήτως τη «γλυκιά παραίσθηση των πραγμάτων», κατά πώς λέει ο ποιητής Νίκος Κατσαρός. Ακόμη και τώρα, στην εποχή του Δ.Ν.Τ., που το πνεύμα επιδείξεως έχει υποχωρήσει και τα βαλάντια είναι σφιγμένα, το Κολωνάκι παραμένει ο χώρος όπου οι τύχες συναντώνται, οι φήμες γεννιούνται και το μέρος όπου κλίνονται όλοι οι χρόνοι του ρήματος «βλέπω».
Προσγειώθηκα στο Κολωνάκι τον Οκτώβριο του 1978 ως ουρανόθεν λίθος. Στον μεσίτη που απευθυνθήκαμε τότε με τη μητέρα μου, οι οδηγίες ήταν σαφείς: «Καλύτερα σε υπόγειο στο Κολωνάκι παρά σε πεντάρι στο Παγκράτι». Το «υπόγειο» τελικώς ήταν ένα ανήλιο δωμάτιο 20 τ.μ. στον δεύτερο όροφο της πολυκατοικίας όπου διέμενε ο πρώην πρωθυπουργός Παναγιώτης Κανελλόπουλος, επί της Ξενοκράτους 15, και την επόμενη χρονιά έγινε ένα δώμα με θέα την Ακρόπολη και τη θάλασσα, πάλι 20 τ.μ., επί της Δεινοκράτους 11. Ανήκω επίσης στη γενιά που πρόλαβε τις θρυλικές φυσιογνωμίες της πλατείας, όπως ο Τάκης Ηλιάδης, η Μαίρη Πεσκετζή, ο Νίκος Φιλίνης, η Άννα Βέλτσου, η Ματούλα, ο Δημήτρης Καρέλλας. Εκείνο που δεν πρόλαβα είναι οι ολονύκτιες «συνεδριάσεις» του υπουργικού συμβουλίου στη Λυκόβρυση, όπου φτιάχνονταν ή έπεφταν κυβερνήσεις, ή το «Βυζάντιο» στη θέση των πρώην «Ελληνικού», ”Goody’s” και νυν ”Apple Store”, που ήταν το καφενείο της εγχώριας ιντελιγκέντσιας, δηλαδή των Γιάννη Τσαρούχη, Μάνου Χατζιδάκι, Νίκου Γκάτσου, Μελίνας Μερκούρη και άλλων.
Έχω νιώσει στο πετσί μου τον κοινωνικό αποκλεισμό από κομπλεξικούς κολεγιόπαιδες, οι οποίοι είτε μου κάνουν τώρα υποκλίσεις είτε, οι πιο αρτηριοσκληρωτικοί από αυτούς, συνεχίζουν να με σνομπάρουν, αγνοώντας ότι στο «εμπόριο των ανθρώπων», “le commerce des hommes” κατά Μπαλζάκ, η ανανέωση έρχεται από τους νέους παίκτες και όχι από τους παλαιούς. Στους τελευταίους ανήκει ο αγαπητός Ζάχος Χατζηφωτίου, ο οποίος μου εμπιστεύθηκε την έκδοση των τελευταίων του βιβλίων, πλην του καταγγελτικού «Το Κολωνάκι πριν από την άλωση» που εμπεριέχει το σύνθημα «Έξω οι Βλάχοι από την Αθήνα». Ίσως με αυτή του την κίνηση να ήθελε να μου θυμίσει ότι το Κολωνάκι παραμένει ο μυστικός καθρέπτης των αντιθέσεων, των μικρών και μεγάλων μυστικών, μίας παλαιάς κοπής και πάντοτε νέας πρωτεύουσας του κόσμου. (Ζαμπούνης Χρήστος «Ιστορίες ενός παιδήλικα»)
Αναδημοσίευση από τη «Βραδυνή»
