Μία νέα νήσος ξεπηδά από το νερό μέσα στη Μεσόγειο και ένα νέο βουνό δημιουργείται στο Νέο Δελχί στην Ινδία. Ενα νησί από πλαστικά και σκουπίδια.
Πλέον στην ανθρωπόκαινο εποχή δεν χρειαζόμαστε εκρήξεις ηφαιστείων και τεκτονικές μετακινήσεις, προκειμένου να δημιουργηθούν νέα γεωγραφικά δεδομένα. Η νήσος που βρίσκεται στη Μεσόγειο και το βουνό στο Νέο Δελχί έχουν δημιουργηθεί από απορρίμματα και συγκεκριμένα από πλαστικό.
Σε όλον τον κόσμο πάνω από 5 τρισ. πλαστικές σακούλες, 500 δισ. πιάτα και ποτήρια χρησιμοποιούνται κάθε χρόνο και 500 εκατ. πλαστικά καλαμάκια κάθε μέρα, ενώ όπως αναφέρει το national geographic 5 τρισεκατομμύρια κομμάτια πλαστικών βρίσκονται μέσα στις θάλασσες. Αυτοί οι αριθμοί αντιστοιχούν σε 350 εκατ. τόνους πλαστικού και από αυτά τα μισά είναι μόνο μίας χρήσης.
Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, στη δεκαετία του ’50 η παραγωγή πλαστικού έφθανε μόλις τα δύο εκατ. τόνους τον χρόνο. Καθώς το πλαστικό είναι ένα υλικό ελάχιστα βιοδιασπώμενο (μόνο το 7% ανακυκλώνεται και το 12% καίγεται) τείνει να συσσωρεύεται παντού και είναι οι ποταμοί εκείνοι που συγκεντρώνουν το 90% από τα πλαστικά απορρίμματα: ο Γιανκτσέ στην Κίνα 1,469,481 τόνους, ο Ινδός 164,332 τόνους, ο Νείλος 84,792 και στην Ιταλία ο Άρνος, ο Τίβερης και ο Σάρνος.
Είναι ακριβώς στις ακτές της Τοσκάνης που δημιουργείται αυτή η νήσος, ανάμεσα στη νήσο Έλβα και την Κορσική.
Οπως αναφέρει το ΑΠΕ-ΜΠΕ η μήκους δεκάδων χλμ νήσος αποτελείται από τμήματα πλαστικών ποτηριών, καλαμάκια, μπουκάλια, παπούτσια και ρούχα, που τα περισσότερα έχουν συρρικνωθεί σε κομμάτια όχι μεγαλύτερα από 2 χιλιοστά.
Σε αντίθεση με την αντίστοιχη Garbage patch στον Ειρηνικό, που συγκεντρώνει 80.000 τόνους τέτοιων υλικών σε μία έκταση ίσαμε τρεις φορές τη Γαλλία, η νήσος της Μεσογείου δεν είναι σταθερή. Κάποιος μπορεί να τη δει μόνον ευκαιριακά και για λίγο: αποτελεί ένα άστατο χρονικό φαινόμενο, που επανεμφανίζεται κυκλικά.
Όλα εξαρτώνται από τα ρεύματα και από την πορεία των ανέμων ανάμεσα στην Κορσική και την Έλβα. Εμφανίζεται ιδιαίτερα ύστερα από δυνατές βροχές, όταν τα ρεύματα από τα βορειοδυτικά πιάνουν τις ιταλικές ακτές, παρασέρνοντας τα απορρίμματα από τις ακτές των ποταμών. Φθάνοντας στο ύψος της Έλβας δεν μπορούν να φύγουν μακρύτερα, καθώς και το νότιο άκρο της Κορσικής χρησιμεύει ως κυματοθραύστης, δημιουργώντας μία στατική ζώνη.
Πηγή:ΑΠΕ-ΜΠΕ
