Γράφει ο Κώστας Λάσκαρης
Φαντάσου πώς είναι να βγαίνεις από τη φυλακή έχοντας περάσει το μεγαλύτερο μέρος του βίου σου έγκλειστος. Μαζεύεις τα πράγματά σου, πετάς από πάνω σου τα ρούχα της φυλακής, ανοίγει η κεντρική πύλη και πλέον αναπνέεις… φρέσκο αέρα ελευθερίας!
Ανάμεικτα συναισθήματα σε κατακλύζουν. Για μια στιγμή σε πλημμυρίζει χαρά -αν και χρωματισμένη από τα γκρίζα χρώματα του φόβου- ενώ οι προσδοκίες για ένα, πολλά υποσχόμενα, αύριο αναπτερώνουν πρόσκαιρα & επιφυλακτικά το ηθικό. Αναπνέεις ανακουφισμένος για ένα μέλλον γεμάτο θετικούς οιωνούς, όνειρα, ελπίδες, δεύτερες ευκαιρίες… Μια καινούρια ζωή μακριά από τα παγωμένα κάγκελα του υγρού & στενόχωρου κελιού που διαποτίστηκε από εφιάλτες, αγωνίες, απογοητεύσεις, απελπισία, ματαίωση, παραίτηση για ζωή.
Τώρα είσαι ελεύθερος. Ποιόν άνθρωπο επισκέπτεσαι πρώτο & πού πας; Θέλοντας να μάθουμε για το πώς είναι αυτές οι πρώτες ώρες έξω από τη φυλακή …τρία άτομα αφηγούνται την εμπειρία τους.
- Σον, 34 ετών, πέρασα πέντε χρόνια στη φυλακή…
…την ημέρα που αποφυλακίστηκα πήγα κατευθείαν στο σπίτι του πατέρα μου. Είχε σχεδιάσει κάτι για μένα, κάτι σαν πάρτι, αλλά του είπα πως δεν ήθελα κάτι τέτοιο. Δεν αισθανόμουν άνετα. Ξέρω ότι μέσα στη φυλακή είσαι περιτριγυρισμένος από κόσμο, αλλά όταν το ίδιο συμβαίνει έξω είναι μια άλλη ιστορία. Έξω από τη φυλακή το βρίσκω δύσκολο να μιλάω σε κόσμο. Δηλαδή, τι έχουμε να συζητήσουμε…;
Ενώ συμπληρώνει… ότι αυτό που ήθελα πιο πολύ από όλα όταν βγήκα από τη φυλακή; Φρυγανιές με vegemite, ένα κλασικό, αυστραλέζικο άλειμμα με αλμυρή γεύση. Δεν μπορείς να φας vegemite στη φυλακή εξαιτίας της μαγιάς που έχει, την οποία οι φυλακισμένοι μπορούν να χρησιμοποιήσουν για να φτιάξουν… αλκοόλ. Έπρεπε να πάω στον γιατρό… Ήμουν στο τραίνο για περίπου δέκα λεπτά… Ήταν νωρίς το πρωί και με όλο τον κόσμο να πηγαίνει στη δουλειά, το τραίνο ήταν γεμάτο… Άρχισε να με πιάνει πανικός και έπρεπε να κατέβω… Δεν μπορούσα τόσο κόσμο μέσα στη μάπα μου, ένιωθα ότι με έπνιγαν οι τοίχοι… Με φρίκαρε… Αναγκάστηκα να περιμένω μέχρι τις 11 το πρωί για να πάρω ένα τραίνο που δεν είχε τόσο κόσμο.
- Ζίγκι, 39 ετών – έχω εκτίσει διάφορες ποινές…
… η πιο πρόσφατη ήταν δύο χρόνια. Στις εβδομάδες προτού αποφυλακιστώ, πρέπει να ένιωθα βασικά μόνο άγχος. Αλλά μόλις αποφυλακίστηκα, ένιωθα περισσότερο ενθουσιασμό και λιγότερο άγχος. Νομίζω ότι χρειάστηκε μέρες για να το συνειδητοποιήσω. Εκείνη τη στιγμή που υπέγραψα τα χαρτιά, γνωρίζοντας ότι άφηνα την φυλακή πίσω μου, ένιωθα ένα τόσο μοναδικό συναίσθημα…
…Την ημέρα που αποφυλακίστηκα έκανε κρύο. Το θυμάμαι επειδή δεν είχα φούτερ… Η διεύθυνση που έδωσα μετά την αποφυλάκισή μου ήταν των γονιών μου, οι οποίοι συμφώνησαν να με φιλοξενήσουν μέχρι να σταθώ στα πόδια μου… Αφού άφησα τα πράγματα στο σπίτι τους, πήγα να επισκεφτώ τα παιδιά μου και τη μητέρα τους… Ήξεραν ότι θα ερχόμουν και ήταν μια φοβερή αίσθηση. Την προηγούμενη εβδομάδα μου έλεγαν διαρκώς στο τηλέφωνο πόσο ενθουσιασμένα ήταν που θα έβλεπαν τον μπαμπά. Δυστυχώς, τα παιδιά μου ξέρουν πώς είναι να λείπω για μεγάλα χρονικά διαστήματα… Δεν ήταν άλλωστε η πρώτη μου φορά στην φυλακή. Για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους, εγώ βρίσκομαι στην φυλακή. Δεν είναι κάτι για το οποίο περηφανεύομαι, αλλά είμαι τουλάχιστον τυχερός που η σχέση μας είναι πολύ στενή…
…Πρέπει να πω ότι αυτήν τη φορά που αποφυλακίστηκα αισθάνθηκα πολύ διαφορετικά. Όταν είχα αποφυλακιστεί στο παρελθόν, ένιωθα ότι υπήρχε πολύς κόσμος γύρω μου, πολύ φασαρία. Αυτήν τη φορά ήμουν πολύ πιο οργανωμένος με το δίκτυο υποστήριξής μου. Η αποφυλάκιση υπό όρους ήταν παλιά εχθρός μου, αλλά κατάλαβα ότι κάτι έπρεπε να αλλάξει. Επιπλέον, αυτή τη φορά έχω έναν πολύ καλό αξιωματικό επιτήρησης για να με ελέγχει, οπότε είναι σαν να έχω κερδίσει τη μισή μάχη…
- Βου, 36 ετών – Πέρασα τρία χρόνια στη φυλακή για εμπόριο ναρκωτικών…
Όταν αποφυλακίστηκα ήταν απόγευμα. Ο κοινωνικός λειτουργός ήρθε να με μαζέψει και με πήγε στο σπίτι της μητέρας μου. Όλοι με έκαναν να αισθανθώ ευπρόσδεκτος. Φτιάξαμε φαγητό, κυρίως βιετναμέζικη κουζίνα, πιάτα που φτιάχνει η μητέρα μου και που μου είχαν λείψει περισσότερο. Είχαμε πολλά να πούμε, καθώς πέρασαν μερικά χρόνια. Στην αρχή δεν ξέρεις πώς αισθάνονται οι άνθρωποι που σε έχουν ξανά στη ζωή τους. Αλλά όταν κάθεσαι και τους μιλάς, είναι χαρούμενοι που είσαι πάλι εκεί.
…Μετά τη φυλακή δεν είχα ιδέα τι θα γινόταν. Δεν είχα κανένα έλεγχο. Την ίδια στιγμή όμως, ήθελα να δουλέψω και να σταθώ στα πόδια μου. Δεν ήθελα να είμαι βάρος για κανέναν…
…Η άλλη μου προτεραιότητα ήταν να δω τον γιο μου. Ήταν δύσκολο επειδή τον φροντίζουν ο παππούς και η γιαγιά του. Από τότε που φυλακίστηκα για ναρκωτικά, μου συμπεριφέρονται πολύ περίεργα. Η πρώτη ευκαιρία που είχα να τον δω λοιπόν δεν ήταν μια γεμάτη μέρα, απλώς μερικές ώρες σε ένα εμπορικό κέντρο υπό την επίβλεψή τους. Ήταν ενοχλητικό, αλλά αφού επέζησα από τη φυλακή, αυτά τα θέματα μου φαίνονται μικρά. Δεν το πήρα προσωπικά…
…Πρέπει απλώς να εστιάσεις σε αυτό που θέλεις να κάνεις, εκεί που θέλεις να πας. Αυτό είναι όλο, να προσπαθείς να είσαι όσο πιο φυσιολογικός γίνεται. Πριν από τη φυλακή, όλα πήγαιναν πολύ γρήγορα. Έβγαζα πολλά λεφτά, αλλά αγχωνόμουν. Τώρα πια απολαμβάνω τη ζωή μου, αν και ξέρω πως δεν θα έχω ένα ωραίο αυτοκίνητο και ένα ωραίο σπίτι ή πολλά λεφτά στην τσέπη. Αλλά ξέρεις τι; Είμαι χαρούμενος. Αυτό έχει σημασία για μένα αυτήν τη στιγμή…
www.vice.gr/com
