Το savoir vivre, δηλαδή το πώς δείχνουμε τους καλούς μας τρόπους στην καθημερινή ζωή, όλοι λίγο-πολύ το ξέρουμε.
Ανοίγουμε τις πόρτες στις κυρίες, δεν ρουφάμε δυνατά τη σούπα μας, και δεν βήχουμε χωρίς να καλύψουμε το στόμα μας με το χέρι μας. Και στο γραφείο τα περισσότερα είναι γνωστά γιατί ποτέ δεν θα πηγαίνατε σε μια συνέντευξη για δουλειά κάνοντας προσπάθεια να φανούμε αγενείς!
Υπάρχουν όμως και μερικές λεπτομέρειες που ενίοτε μπορεί να μας ξεφύγουν!
-Η κοπέλα-κυρία που φέρνει τους καφέδες δεν αποκαλείται ‘κοπελιά’ και ο αντίστοιχος άνδρας ή αγόρι δεν αποκαλείται ‘παιδί’.
-Σε λεπτούς χειρισμούς τώρα: αν διαπιστώσουμε λάθος (γλωσσικό, επαγγελματικό κ.ο.κ) που έχει κάνει συνάδελφός μας, δεν του το αναφέρουμε δημοσίως αλλά αν χρειάζεται κατ’ ιδίαν.
-Αστειάκια για ξανθές, gay ή ρατσιστικά μπαίνουν κατευθείαν στη μαύρη λίστα.
-Όταν κάνουμε μια ερώτηση, περιμένουμε την απάντηση, δεν την προεξοφλούμε. Έχει τύχει να βρεθώ σε επαγγελματική παρουσίαση, και ο άνθρωπος που υπέβαλλε ερώτηση δεν άφησε τον συνομιλητή του τελικά να απαντήσει. Του είπε: «Όχι δεν θα μου πεις, θα σου πω εγώ!».
-Οι διαφωνίες έχουν χρόνο λήξης – κυρίως στο γραφείο. Αν μετά από δυο-τρεις στιχομυθίες δεν έχουμε καταλήξει κάπου, δεν διαιωνίζουμε τη διαφωνία, δεν υπάρχει λόγος. Είναι ok να μην συμφωνούμε κάποιες φορές.
-Τις επιτυχίες ή την καλή επίδοση συναδέλφου, τις υποδεχόμαστε με θετικό πνεύμα και δίνουμε ‘εύσημα’. Δεν υπάρχει τίποτα πιο μικροπρεπές από το να φθονούμε ή να απαξιώνουμε άνθρωπο με τον οποίο δουλεύουμε.
-«Να συνεχίσουμε την συζήτηση την επόμενη φορά;» Ορίστε ένας κομψός τρόπος να λήξουμε ένα meeting/μια συνάντηση που έχει τραβήξει σε χρόνο.
-Πληθυντικός – ενικός. Εδώ γίνονται τα μεγαλύτερα φάουλ. Σε κάθε περίπτωση προτιμήστε πληθυντικό μέχρι να σας δοθεί άδεια για ενικό, ή αν θεωρείτε ότι ο ενικός είναι πιο ενδεδειγμένος, ρωτήστε: «να μιλάμε στον ενικό;»
-Αν υπάρχουν δυο άνθρωποι που δεν γνωρίζονται, συστήστε τους. Είναι λίγο άβολο να στέκονται σαν στήλες άλατος χωρίς κανείς να τους συστήνει.
-Σε εταιρικό γεύμα: δεν παραγγέλνουμε το πιο ακριβό πιάτο. Το ότι πληρώνει κάποιος άλλος δεν δικαιολογεί το να πάρουμε το carpaccio χταποδιού με bavaroise κόκκινης πιπεριάς και φύκια wakame.
-Προσέχουμε πάντα να μην ενοχλούμε με την ένταση της φωνής μας. Κάποιος δίπλα μας προσπαθεί να δουλέψει, να συγκεντρωθεί ή να μιλήσει κι εκείνος.
-Να σεβόμαστε τα πράγματα του άλλου. Είτε πρόκειται για το τοστάκι του στο ψυγείο (δεν το τρώμε), είτε πρόκειται για το φανταστικό σελοτέιπ σε σχήμα μονόκερου (δεν το παίρνουμε), γενικά δεν οικειοποιούμαστε – τουλάχιστον όχι χωρίς να ρωτήσουμε.
-Ό,τι χάλι δημιουργούμε, το μαζεύουμε. Η επιτομή του savoir vivre δεν είναι να είσαι ατσαλάκωτος, αλλά όταν λερώνεις κάτι ή κάνεις ζημιά, καλό είναι να το διορθώνεις. Λιωμένο τυρί στη τοστιέρα; Το μαζεύεις. Λερωμένο γραφείο; Το καθαρίζεις. Πεσμένα τσόφλια από φυστίκια; Τα σκουπίζεις.
-Δίνουμε προτεραιότητα στην προσωπική επαφή παρά στην ηλεκτρονική. Ξέρω ότι αυτό ακούγεται περίεργο στην ψηφιακή εποχή που ζούμε, αλλά αφήστε για λίγο την οθόνη του κινητού ή του υπολογιστή, αν έχετε μπροστά σας έναν αληθινό άνθρωπο με τον οποίο συνομιλείτε.
Πηγή: avantgarde.com
