Γράφει η Νικόλ Φωτοπούλου
Βλέποντας την ομότιτλη ταινία μου γεννήθηκε η εξής απορία: πόσο μας ορίζει ένας αριθμός? Eίμαστε μήπως ψυχωτικοί αριθμολάγνοι?
Η εν λόγω κωμωδία, που φυσικά σαν κλασική αμερικανιά καταλήγει με ένα εξωφρενικά μη ρεαλιστικό φινάλε, διαπραγματεύεται ένα θέμα ταμπού: με πόσους άντρες έχεις κάνει σεξ? Σύμφωνα με μία έρευνα η μέση γυναίκα έχει πάει με 10 άντρες και ο μέσος άντρας με 20 γυναίκες (γελάω, ούτε οι αριθμοί δε βγαίνουν!) Αλλά όσο ανυπόστατο και αθεμελείωτο και να είναι κάτι, εφόσον “το δείχνει μια έρευνα” πείθει αυτομάτως για την εγκυρότητά του. Σύμφωνα με το concept της ταινίας λοιπόν, η πρωταγωνίστρια διαβάζοντας μια παρόμοια “αξιόπιστη” έρευνα, σύμφωνα με την οποία μια γυναίκα που έχει κοιμηθεί με πάνω από 20 άντρες έχει ελάχιστες πιθανότητες να βρει το ταίρι της σ΄ αυτή τη ζωή, έντρομη συνειδητοποιεί ότι έχει ήδη φτάσει το όριο! Συμφορά και απελπισία μαύρη! Και τωρα τι κάνουμε?
Στο σημείο αυτο εύλογα διαπυνθάνομαι:
Γιατι ειναι τόσο σημαντικό να είσαι η “μέση γυναίκα”?
Θες να ζήσεις σύμφωνα με τις υποδείξεις μιας αόριστης έρευνας?
Γιατί είναι μαγκιά για τον άντρα να έχει πλουσιο και πολυποίκιλο ερωτικο παρελθόν, ενώ μια γυναίκα με αντίστοιχο βιογραφικο στην καλύτερη περίπτωση θεωρείται εξώλης και προώλης?
Και έχει πραγματικά καμία σημασία ο αριθμός?
Καταρχήν ό,τι και να κάνεις, κάτι θα σου προσάψουν, δε το γλιτώνεις, ή ξενέρωτη, ξινή και ανέραστη ή εύκολη που τους έχει πάρει όλους!
Επιπλέον ποσό σε νοιάζει και ποσό πρεπει να σε νοιάζει η γνώμη του καθενός που απλά θέλει να κάνει ενα κακεντρεχες σχόλιο για να νιώσει καλύτερα για τη μίζερη ζωή του; Κανεις πραγματικά ευφυής μορφωμένος και ικανοποιημένος απο τη ζωή του άνθρωπος δεν ασχολείται με κουτσομπολιά!
Ποιος είναι όμως ο λόγος αυτής της διάκρισης;
Ο πραγματικός είναι ότι η κοινωνία ήταν και είναι φαλλοκρατική.
Αν ρωτήσεις έναν άντρα θα σου πει από το ότι για τη γυναίκα είναι πανεύκολο να έχει κάθε βράδυ και άλλον, ενώ ο άντρας πρέπει να κοπιάσει (άντε να κεράσει ποτό, και δεύτερο ποτό, και άντε τα κοπλιμέντα βροχή, και άντε να βρει κάτι έξυπνο να πει να κάνει τη διαφορά, άσε και το άγχος ότι στο τέλος μπορεί και να μη τη ρίξει και να χει πάει στράφι η ενέργεια και ο πολύτιμος χρόνος!) Μέχρι και την αμίμητη ατάκα “ο άντρας είναι το καρφί και η γυναίκα ο τοίχος, που θα μείνει το σημάδι;”
Το σημάδι του ονείδους, της καταισχύνης και του εξευτελισμού, το μη αναστρέψιμο στίγμα που θα σε καταδιώκει αιωνίως για το ασυγχώρητο αμάρτημα στο οποίο υπέπεσες και επέσυρες δικαιολογημένα το διασυρμό και τη διαπόμπευσή σου στα μάτια του ενάρετου και θεοσεβούμενου αντρικού πληθυσμού που πορεύεται με το σταυρο στο χέρι ! Που τη σκέφτηκες αυτή την παρομοίωση ρε μεγάλε? Σε ποια απύθμενη άβυσσο του εγκεφάλου σου καταδύθηκες και την βρήκες;
Φυσικά δε περνάει από το μυαλό κανενός άντρα ότι και οι γυναίκες έχουν ορμές (τι λες τωρα !), μπορεί να περνάνε φάση ή απλά έτσι να γουστάρουν! Και πόσο αστείο, ειρωνικό και προκλητικό συνάμα είναι να κρίνεις αυτό που και ο ίδιος κάνεις;! Βγαλ΄ τη σκούφια σου και βάρα μας! Βεβαίως η καμήλα δε βλέπει ποτέ τη δική της καμπούρα! Μονο των υπολοίπων!
Δηλαδή, αν έχεις αρκετές εμπειρίες μέχρι να κατασταλάξεις, αυτομάτως αυτό σε καθιστά ασταθή και μη σοβαρό άτομο; Πρέπει τον πρώτο άντρα που θα τύχει να γνωρίσεις να τον παντρευτείς κιόλας, ασχέτως αν τελικά ταιριάζετε ή όχι; Το να παραμείνεις με κάποιον που δε θες δε σε καθιστά άτομο άτολμο, δειλό και άβουλο; Γιατί λοιπόν αυτή που ψάχνεται μέχρι να καταλήξει στον κατάλληλο να θεωρείται χειρότερη από αυτή που μένει στάσιμη σε μια σχέση από φόβο και αδράνεια;
Και στο κάτω κάτω, αν η γυναίκα που τους αλλάζει σαν τα πουκάμισα είναι τσούλα, τότε αντίστοιχα και ο άντρας που δεν αφήνει ούτε θηλυκή γάτα δεν είναι τσούλος; Ποια η διαφορά τέλος πάντων; Μπορεί κάποιος να με διαφωτίσει και μένα;
Άρα… τι απαντάς σε μια τέτοια ερώτηση;
Κάθε γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της θα σου πει “είσαι ο τρίτος” καθώς το νούμερο 3 έχει καθιερωθεί ως το πολιτικά ορθό και κοινωνικά αποδεκτό. Φυσικά το αυθεντικό και γνήσιο αρσενικό που ξεχειλίζει από βαρβατίλα και τεστοστερόνη θα σου πει δε τις μετράω, γύρω στις 100- ρε φίλε, κάτι εσύ, κάτι ο Τατσόπουλος που έχει πάρει τη μισή Αθήνα, κάτι ο Σπαλιάρας με τη θρυλική δήλωση για τις 4.000, απορώ πως δεν έχουν ακόμα ανακηρύξει την Ελλάδα ως τον επίσημο υποστηρικτή της DUREX!
Αγόρια, θερμή παράκληση, ειδικά σε μια εποχή που το σεξ είναι τόσο εύκολο, αφενός μαγκιά είναι να καταφέρεις να κάνεις μια νορμάλ σχέση, και believe it or not καμιά γυναίκα δε θα εντυπωσιαστεί από τις αναρίθμητες κατακτήσεις σας!
Και κορίτσια, γιατί είμαστε οι πρώτες και καλύτερες που με το που θα μάθουμε για μια πεταχτούλα, αμέσως θα την κράξουμε για να φανεί πόσο σοβαρές και μετρημένες είμαστε εμείς στον αντίποδα; Μήπως εμείς με τη σοβαροφάνεια μας διαιωνίζουμε αυτή την άδικη διάκριση που μόνο εις βάρος μας αποβαίνει;
Μη ψάχνεις τη “σωστή” απάντηση γιατι δεν υπάρχει, καθώς δεν πρόκειται για ερώτηση άλγεβρας.
Αν κάποιος σε ρωτήσει -ειδικά την πρώτη φορά που σε γνωρίζει -κάτι τέτοιο, δεν ειναι καν gentleman και δεν αξίζει το χρόνο σου- εκτός αν έχεις διάθεση να διαπιστώσεις ποσό εύκολα είσαι ο,τι δηλώσεις και να σπάσεις πλάκα με τις αντιδράσεις του.
Μια τέτοια λοιπόν ανούσια, άκομψη, άσκοπη, άκυρη, αδιάκριτη και άνευ ουσιαστικής σημασίας ερώτηση (που αναρωτιέμαι ποιος φωστήρας την καθιέρωσε ως ερώτηση κλειδί για βγάλει το πόρισμα του για το ποιόν του χαρακτήρος σου) αξίζει μια ανάλογη απάντηση: “με όλους, εκτός από σένα”.
