Γράφει η Λέγκω Μιχαλοπούλου*
«Να σαπίσει στην φυλακή!»
«Να τον βρει ο χάρος πίσω απ’τα κάγκελα…».
Όταν ακούμε αυτές τις τρομακτικές φράσεις να βγαίνουν από χείλη συνανθρώπων μας, η πρώτη μας σκέψη είναι ότι ο πόνος, το άδικο και η συντριβή που αισθάνονται οι άνθρωποι αυτοί πρέπει να ξεπερνούν τα ανθρώπινα μεγέθη, τις ανθρώπινες αντοχές… Γιατί συνήθως κανείς δεν καταριέται για… ψήλου πήδημα!
Αφορμή για να γράψω λίγες σκέψεις στάθηκε ένα ερώτημα που κατά καιρούς επανέρχεται στην επικαιρότητα και διχάζει τόσο το κοινό αίσθημα όσο και τους νομικούς επιστήμονες. Θα πρέπει άραγε να υπάρχει όριο ηλικίας με την παρέλευση του οποίου, ένας καταδικασμένος να αφήνεται ελεύθερος; Ή όταν κάποιος χαρακτηριστεί «ισοβίτης» θα πρέπει να μένει κυριολεκτικά ισοβίως μέσα στην φυλακή δηλ μέχρι να πεθάνει;
Κάθε απάντηση έχει να κάνει με τη θέση στην οποία βρίσκεται εκείνος που την δίνει. Βρίσκεται με το μέρος του θύματος; Είναι από το περιβάλλον του θύτη; Είναι το κοινό που θέλει αίμα στην αρένα; Ή αποτελεί μια πιο ψύχραιμη θεώρηση, εκείνη ενός νομοθέτη;
Το γήρας είναι βέβαιο ότι αλλοιώνει την σωματική ρώμη, την ψυχική υγεία αλλά και την πνευματική διαύγεια. Τα γηρατειά μάλιστα σε συνάρτηση με τον πολυετή εγκλεισμό μέσα σε μια φυλακή είναι σχεδόν βέβαιο ότι επιδρούν καταλυτικά στην «απενεργοποίηση» ακόμα και των πιο σκληρών εγκληματιών.
Όμως υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που δεν υπακούουν στους συνήθεις κανόνες της φύσης… Πόσοι από εμάς δεν έχουμε ανατριχιάσει με εξαιρετικά «δραστήριους» 75χρονους παιδεραστές; Πόσοι δεν έχουμε εξοργιστεί βλέποντας ημιπαράλυτους θρησκευτικούς ηγέτες να οργανώνουν και να κατευθύνουν αποτρόπαιες τρομοκρατικές πράξεις; Άραγε αυτοί οι άνθρωποι εάν συλληφθούν θα έπρεπε στα απελευθερωθούν στα 79 τους χρόνια;
Προσωπικά πιστεύω ότι καλώς υπάρχει ένα ηλικιακό όριο πέραν του οποίου οι κατάδικοι αφήνονται ελεύθεροι. Εάν καταργηθεί αυτό το όριο, εκτός από τα πρακτικά προβλήματα που αυτό θα επιφέρει ( συμφόρηση φυλακών, υψηλά κόστη για το κράτος κ.λ.π. ) θα δοκιμαστεί κυρίως η από καιρό κατακτημένη πνευματική, πολιτιστική και ανθρωπιστική μας εξέλιξη γυρίζοντάς μας σε άλλες εποχές.
Όμως υπάρχει μία σημαντική λέξη που δεν πρέπει να ξεχνάμε, η λέξη «διάκριση». Κάποιες περιπτώσεις εγκληματιών και εγκληματικών πράξεων είναι ειδικές και θα πρέπει να διακρίνονται από τις άλλες και να κρίνονται ξεχωριστά. Και σίγουρα πάνω από τον υφιστάμενο νόμο. Είναι μία σκληρή διαπίστωση αυτή αλλά αναντίρρητα αληθινή.
Το περί δικαίου αίσθημα καθώς και η προστασία μιας ευνομούμενης δημοκρατικής κοινωνίας το επιβάλλουν.
Ελευθερία ή θάνατος λοιπόν;
Και τα δύο όπου το καθένα δεί…
*Η Λέγκω Μιχαλοπούλου είναι συγγραφέας. Το βιβλίο της «Κατ’Οίκον» (εκδ. Φερενίκη ) είναι ένα μυθιστόρημα που διαδραματίζεται μέσα σε έναν Οίκο Ευγηρίας.
