Γράφει ο Χρήστος Ζαμπούνης
Περπατούσα τις προάλλες, μετά την προπόνηση, στη Στοά Σπυρομήλιου και λίγο πριν στρίψω από το παλαιό Μπραζίλιαν, νυν Clemente, με κατεύθυνση προς του Zonar’s, άκουσα ένα ουρανόμηκες «ψιτ». Δεν γύρισα, διότι ποτέ δεν γυρίζουμε αν δεν μας καλούν ονομαστικώς, αλλά πρόσεξα ότι αρκετοί έστρεψαν την κεφαλή τους για να δουν από ποιον προέρχεται και σε ποιον απευθύνεται το περίφημο «ψιτ». Δεν χρειάζεται να είναι κανείς τρόφιμος της Académie Nadine de Rothschild Way of Life, της συζύγου του βαρώνου Εντμόν ντε Ροτσίλντ και συγγραφέως βιβλίων για το Savoir Vivre, ώστε να γνωρίζει ότι όταν θέλουμε να απευθυνθούμε σε κάποιον, χρησιμοποιούμε το όνομά του. Exit λοιπόν, το κάθε «ψιτ» από την επικοινωνία.
Το δεύτερο γεγονός που με ενέβαλλε σε δυσοίωνες σκέψεις ήταν, εμπρός από τη βαριά σιδερένια πόρτα του Zonar’s, όταν ένας κατ’ ευφημισμόν κύριος εισήλθε και δεν κράτησε την πόρτα για να εισέλθουμε και εμείς οι υπόλοιποι, θεωρώντας μάλλον αυτονόητο ότι όπου πηγαίνει θα υπάρχει και ένας πορτιέρης για να τον υπηρετεί.
Εντός του ιστορικού καφεζαχαροπλαστείου έγινα μάρτυς μίας άλλης συμπεριφοράς που μου θύμισε ταβερνάκι στα Κάστρα της Θεσσαλονίκης, τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης. «Ε, κοπελιά», βρήκε τον πιο εύσχημο τρόπο για να επικοινωνήσει έτερος κύριος, αρκετά κομψευόμενος και μάλλον εμπορευόμενος, εάν κρίνουμε από το χρυσό ρολόι που κουνούσε επιδεικτικά πέρα-δώθε. Δεν χρειάζεται να ξυπνά και να κοιμάται κανείς με τα βιβλία του σύγχρονου Savoir Vivre, για να γνωρίζει ότι ο ενδεδειγμένος τρόπος για να προσφωνούμε μία σερβιτόρα είναι το δεσποινίς ή κυρία, εάν είναι μεγαλύτερη στην ηλικία, ενώ εάν πρόκειται για άρρενα, τότε το σωστό είναι νεαρέ ή κύριε, αναλόγως της ηλικίας. Υπάρχουν ορισμένοι σκληροπυρηνικοί οι οποίοι επιμένουν ότι ποτέ δεν χρησιμοποιούμε τη λέξη «παρακαλώ» στο εστιατόριο ή στην καφετέρια, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν μπορούμε να παρακαλούμε κάποιον για να κάνει τη δουλειά του.
Μετά το τέλος της επαγγελματικής συναντήσεως, κατευθύνθηκα πεζή προς την οδό Βουκουρεστίου. Κοντοστάθηκα στο φανάρι εμπρός από τον Καίσαρη και παρετήρησα το σύνηθες φαινόμενο των οδηγών που σκαλίζουν τη μύτη τους, την ώρα που σταματούν στο κόκκινο. Έχω ταξιδέψει σε αρκετές χώρες και μπορώ μετά βεβαιότητος να υποστηρίξω ότι δεν πρόκειται για διεθνή πρακτική. Επίσης, έχω παρατηρήσει σε ομιλίες που κάνω στα σχολεία, στην ερώτηση-παγίδα «με ποιο δάκτυλο καθαρίζουμε τη μύτη;», ούτε το 1% των μαθητών απαντά με κανένα, εκτός ίσως από τα γαλλόφωνα εκπαιδευτικά ιδρύματα όπου διδάσκονται οι καλοί τρόποι. Το 98% των παιδιών δείχνουν τον δείκτη, ενώ το υπόλοιπο 2% δείχνει τον δείκτη και τον μέσο.
