Γράφει η Λέγκω Μιχαλοπούλου
Στο χθεσινό μου άρθρο με αφορμή την ομόηχη συνάφεια της ονομασίας της πατρίδας μας Ελλάς, με τα αρχικά της αστυνομίας ΕΛ.ΑΣ, ξεκίνησα να γράφω για την ανάγκη των σωμάτων ασφαλείας να ψυχοθεραπευτούν ως απόρροια της κατάστασης που επικρατεί στην χώρα. Σήμερα συνεχίζω και ολοκληρώνω τις σκέψεις μου πάνω στο θέμα αυτό.
Στην Ελλλάδα ζούμε εποχές ακραίας οικονομικής κρίσης και όλοι παραδεχόμαστε ότι η κρίση αυτή φέρει μαζί της μία γενικευμένη παρακμή. Πνευματική, ανθρωπιστική, πολιτιστική. Και πάντα η παρακμή αναδεικνύει την άλλη πλευρά που όλοι έχουμε μέσα μας, εκείνη την «κακή», την άρρωστη, που παραμονεύει να βγει στην επιφάνεια όποτε οι συνθήκες συνηγορούν. Η χώρα πονάει και η περίφημη «ελληνική ψυχή» φαίνεται να λυγίζει… Ο ψυχίατρος και ο ψυχολόγος έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια οι απαραίτητοι συνοδοιπόροι ακόμα και των απλών ανθρώπων που ποτέ πριν δεν είχαν σκεφτεί να περάσουν την πόρτα κάποιου ειδικού. Σήμερα όμως αυτούς τους ειδικούς τους χρειαζόμαστε προκειμένου «να έρθουμε στα ίσια μας», να σταθούμε όρθιοι για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε την κάθε μέρα που ξημερώνει. Αν λοιπόν η μισή Ελλάδα, άνθρωποι από όλες τις τάξεις και τα επαγγέλματα, ξαπλώνουν στο ντιβάνι και βγάζουν τα εσώψυχά τους ή καταπίνουν χαπάκια, τότε γιατί ένας αστυνομικός να βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση;
Είναι πολύ άδικο να σε αποκαλούν «μπάτσο» ειδικά αν είσαι ένας ευσυνείδητος προστάτης της κοινωνικής ασφάλειας και συνοχής. Είναι επίσης πολύ δύσκολο να βλέπεις καθημερινά την άσχημη πλευρά της ζωής και να πρέπει να «βάλεις τάξη στα κακώς κείμενα». Κι από την άλλη είναι αναμφισβήτητα πολύ σαγηνευτικό να έχεις εξουσία και στην ζώνη σου να κρέμεται καθημερινά ένα πιστόλι. Πιστεύω όμως ότι το χειρότερο είναι να κάνεις ένα επάγγελμα που δεν το έχεις επιλέξει από αγάπη αλλά επειδή είναι μια σταθερή εργασία σε καιρούς επαγγελματικής ξηρασίας.
Δεν σκοπεύω να υπερασπιστώ συλλήβδην όλους τους αστυνομικούς. Αυτό θα ήταν αφελές και άδικο. Το ίδιο άδικο όμως θα ήταν και να καταδικάσω όλους εκείνους τους ανθρώπους στα σώματα ασφαλείας που καθημερινά έρχονται αντιμέτωποι με τα πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα μιας χώρας σε απόγνωση. Όσο έχουμε ξεπεράσει εμείς τις αντοχές μας, άλλο τόσο -και περισσότερο ίσως- τις έχουμε ξεπεράσει κι αυτοί. Διαφέρουμε όμως σε κάτι: Αυτοί έχουν και ασκούν εξουσία. Κι αυτό είναι επικίνδυνο… Χρειάζεται έλεγχο και προσωπική σωφροσύνη.
Είναι παρήγορο το γεγονός ότι ο σύγχρονος έλληνας έχει υπερβεί κατεστημένες αντιλήψεις και όπως όταν σπάσει το πόδι του θα πάει στο ορθοπεδικό, έτσι και όταν «σπάσει» η ψυχή του θα καταφύγει με λιγότερες πια αναστολές στον ειδικό ψυχικής υγείας. Ευτυχώς αυτό συμβαίνει και στις τάξεις της ελληνικής αστυνομίας όπου συμμορφωμένη με τα διεθνή πρωτόκολλα έχει κατανοήσει την σημασία της αρωγής των επιστημόνων προκειμένου αυτοί να παρέχουν ψυχιατρική και ψυχοθεραπευτική υποστήριξη στους εργαζόμενούς της. Όπως φαίνεται όμως αυτό δεν γίνεται στην έκταση και στην ποιότητα που θα έπρεπε. Ειδικά τώρα που οι συνθήκες είναι σύνθετες η ψυχιατρική συνδρομή πιστεύω ότι θα πρέπει να είναι συνεχής και πιο συστηματική. Επιπροσθέτως, σκέφτομαι ότι ίσως βοηθούσε και μία κατά καιρούς ποιμαντική ανακούφιση από ομάδες εκπαιδευμένων ιερέων που θα προσέφεραν σε όσους θρησκεύονται και το αισθάνονται σαν προσωπική τους ανάγκη, μία ψυχική ανάπαυση στην κατεύθυνση της ανθρωπιστικής και αγαπητικής σχέσης που πρέπει να διακρίνει έναν εργαζόμενο στα σώματα ασφαλείας απέναντι στους συνανθρώπους του. Σε κάθε περίπτωση πάντως, οι αστυνομικοί και όλοι όσοι εργάζονται στην ΕΛ.ΑΣ χρειάζονται αναχώματα ψυχικής ενδυνάμωσης προκειμένου κι αυτοί να είναι λειτουργικοί κι εμείς να νιώθουμε την προστασία τους.
Αν κάτι έχω εμπεδώσει μετά από πολύχρονη σχέση με την ψυχοθεραπεία είναι ότι μαθαίνεις όχι μόνο να μπαίνεις στην θέση του άλλου και να κατανοείς τον αντίκτυπο των πράξεων και των συμπεριφορών σου, αλλά ότι αναγκάζεσαι να μπεις και στην θέση του άλλου σου εαυτού, ναι του δικού σου, εκείνου που για πρώτη φορά φωναχτά και όχι από μέσα σου, αποκαλύπτεις σε έναν άλλο άνθρωπο, τον ψυχοθεραπευτή. Και αυτός ο εαυτός σου καμιά φορά μπορεί να σε τρομάξει… Γιατί όλοι κάπου μέσα μας έχουμε έναν αστυνομικό. Ας φροντίσουμε τουλάχιστον αυτός να μην είναι «μπάτσος».
Η Λέγκω Μιχαλοπούλου είναι συγγραφέας του βιβλίου ΄΄Κατ΄οίκον΄΄ ,Εκδόσεις Φερενίκη
