Ας παραβλέψουμε την απειρία τους στην άσκηση εξουσίας. Ας παραβλέψουμε τον ιδεολογικό τους πρωτογονισμό, τους Μαδούρους, τους Κάστρο και τα λοιπά ληγμένα προϊόντα. Αν και είναι δύσκολο να μη χρεώσεις στις ιδεοληψίες τους τη γενοκτονία των μεσαίων στρωμάτων. Είναι επίσης δύσκολο να παραγνωρίσεις ότι η καταστροφή της εκπαίδευσης οφείλει πολλά στην αφελή αντίληψη ότι το σχολείο υπάρχει μόνον για να αναπαράγει την κυρίαρχη ιδεολογία. Ας ξεχάσουμε κι εκείνους τους μήνες του 2015 που είχαν καταργήσει τα σύνορα της χώρας για να ζήσουν το ανθρωπιστικό τους παραμύθι. Ας αγνοήσουμε τις σχέσεις τους με τον υπόκοσμο της τρομοκρατίας και την αλητεία των μολότοφ. Ας μη μεμψιμοιρούμε επειδή ένας αμόρφωτος και ανίδεος πρωθυπουργός έπαιξε μερικά δισ. στον τζόγο επειδή θαμπώθηκε από τα αγγλικά ενός περιφερόμενου νάρκισσου. Ας ξεχάσουμε ακόμη και τα ψέματα. Ας μη δώσουμε σημασία στον καταληψία που τον περιέφεραν στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες σαν λάφυρο, το εξημερωμένο θήραμα μιας πανίδας που πήγε να τους δείξει τα δόντια της. Εκείνο όμως που είναι αδύνατο να παραβλέψεις είναι η ανθρώπινη ποιότητα στην οποία στηρίχθηκε το πείραμα της τετραετίας.
Τα μνημόνια τούς έβγαλαν από το ημίφως που τους προστάτευε. Εκεί, στο ημίφως, μπορούσαν να φωνάζουν με όλη τους την άνεση και να υπόσχονται χωρίς καν να ξέρουν τι υπόσχονται. Και πέτυχαν, όταν οι πολιτικές δυνάμεις του ευρωπαϊκού τόξου δεν αποδείχθηκαν ικανές να χαράξουν βιώσιμη πολιτική προοπτική. Αυτοί έδιναν προοπτική κι ας μην ήταν βιώσιμη – όπως κάθε λαϊκισμός. Και μάζεψαν γύρω τους όλα τα αποφάγια της δημοκρατίας. Τα αποφάγια της Δεξιάς, όπως ο Καμμένος και ο Κουίκ, της πασοκοκρατίας, όπως ο Σπίρτζης και ο Κουρουμπλής, και πάνω απ’ όλα τα αποφάγια της Αριστεράς, όπως η Χριστοδουλοπούλου ή ο Πολάκης. Σε αυτά τα τέσσερα χρόνια την Ελλάδα την κυβέρνησε ό,τι είχε περισσέψει από τα πολιτικά καύσιμα της δημοκρατίας. Οσο κατέβαινε ο δείκτης της σοβαρότητας, τόσο ανέβαινε ο δείκτης της κουτοπονηριάς, η αλαζονεία μιας ομάδας ανθρώπων που η μόνη τους φιλοδοξία είναι να απολαύσουν τις στιγμές που τους έβγαλαν απ’ το υπόγειο. Αυτή ήταν λοιπόν η περίφημη Αριστερά; Ε ναι, αυτή ήταν. Κι αν το πρόβλημά της είναι οι παρωχημένες της ιδέες, ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημά της είναι η ανθρώπινη ποιότητα που τις επικαλείται.
Η τετραετία βοήθησε πολλούς να απαλλαγούν από τις πολιτικές ψευδαισθήσεις τους. Η αριστερή πολιτική άφησε μόνον ξεφτίδια από το ύφασμα της αριστερής ρητορείας. Ας μη δώσουμε όμως ιδεολογική άφεση αμαρτιών στους υπολοίπους. Περιμένουμε μια διαφορετική ανθρώπινη ποιότητα απ’ αυτήν που μας καταβαράθρωσε.
Πηγή:Η Καθημερινή
