Γράφει ο Γιώργος Δασιόπουλος
Στο αριστουργηματικό «Godless» των The Dandy Warhols, παρακολουθούμε να εισβάλλει στην αρχή του clip ο περίφημος «Άνδρας με το Χουλα Χουπ». Μπαίνει, ακριβώς, στην αρχή της εξαίσιας μελωδίας των Dandy, αδύνατος, θηλυπρεπής, με ένα ειρωνικό μειδίαμα και λικνίζεται βίαια με την βοήθεια του οργάνου γυμναστικής που εμπνεύστηκαν οι Αρχαίοι Έλληνες –εξέλιξη του στεφανιού από βέργες αμπελιών- και υπήρξε σήμα κατατεθέν και ορόσημο των ’80. Ο «Άνδρας με το Χουλα Χουπ», αυτή η καραβατζική μορφή, εμφανίζεται και σε άλλα κλιπάκια του συγκροτήματος, εκεί να στροβιλίζεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Και κοιτώντας ξανά αυτήν την μορφή που εισήγαγαν οι Dandy, μου έφερε στο νου δύο στροβιλιζόμενες μορφές: τον Ιησού του Γκρύνεβαλντ και τον Παύλο Πολάκη. Ανωμαλία; Ναι, μεγάλη ανωμαλία. Πρόκειται για το πρόσωπο των ημερών(ο Πολάκης, όχι ο Ιησούς του Γκρύνεβαλντ), το αμφιλεγόμενο πρόσωπο που ο τρόπος του και το λεξιλόγιο του προκαλεί αντιδράσεις παντού. Αλλά, μισό λεπτό…τί είναι ο Πολάκης; Είναι ο «ξένος»; Είναι ο «διαφορετικός»; Είναι εκείνος που μας χαλάει την πολιτιστική μας «σούπα», ο άξεστος μάγκας που δεν έχει καμία ομοιότητα με το προφίλ του Έλληνα; Είναι δυνατόν να φερόμαστε στον αναπληρωτή υπουργό ως κάποιο «εξωτικό φρούτο»; Όχι, βέβαια. Γιατί δεν είναι.
Ο Πολάκης είναι ο μάγκας, ο άντρας, το αρσενικό. Καταρχάς, είναι κυνηγός και δεινός ψαροντουφεκάς. Ναι, αυτοί οι τύποι που προκειμένου να νοιώσουν σημαντικοί, κρύβονται πίσω από φυλλωσιές με όπλα και σκοτώνουν εν ψυχρώ άοπλα πλάσματα. Το παρασιτικό κομμάτι των κοινωνιών. Είναι αθυρόστομος, είναι ευέξαπτος, δεν «σηκώνει μύγα στο σπαθί του», καπνίζει σε δημόσιους χώρους, ξέρει μαντινάδες, ρίχνει μπαλωθιές, είναι αλάνι και ξέρει να υπερασπίζεται τους φίλους του όταν κάποιος τους προκαλεί. Ο μάγκας που θέλεις να έχεις δίπλα σου ανα πάσα στιγμή. Γιατί έχει όλο το προφίλ του Έλληνα. Γιατί δεν είναι κάτι «εξωτικό», είναι ο μέσος Έλληνας. Είναι αυτό το βαλκανικό κομμάτι της μαγκιάς, της πονηριάς, της υπεραξίας του Εγώ. Ο Παύλος Πολάκης είναι η επιτομή του Έλληνα, είναι όλοι αυτοί που τον κοιτάνε με απέχθεια και τον θεωρούν άξεστο, είναι ολόκληρη η ιστορία του ελληνικού κράτους.Είναι ο «Άνδρας με το Χουλα Χουπ» που εμφανίζεται ξαφνικά, εκεί που δεν το περιμένεις και στροβιλίζεται ανάμεσα στο µολυσµένο σάλιο σου και σε κάποιον ηµιαπασχολούµενο στην κυριακάτικη έκδοση της «Voix Anschauung». Είναι αυτά τα πυρωµένα λόγια που εκσφενδόνισε ο Άττις και εξαφανίστηκε φτερουγίζοντας πρός τον Νείλο, όπου απολάµßανε γυµνή το µπάνιο της η Βηθσαβεέ.
Τον φαντάζομαι να στροβιλίζεται στο Χουλα Χουπ κρατώντας τσιγάρο, να χορεύει στο σημείο που ακούγεται Of late, it seems that lonely I will be. I beg, I bleed, but this is all that I’ve gotten.
Και εκεί που κορυφώνεται η ταλάντωση, γυρίζει θλιμμένος με την μορφή του Αγίου Σεβαστιανού, με καρφωμένο το κορμί του από δεκάδες βέλη και σου ψιθυρίζει νωχελικά: «Ακέφαλος διάκρισις ειλικρινώς μιας κραυγής ζώου γεωγραφίας. Πουέρτο Ντε Λα Κρουζ. Κόστα Ντελ Σιλένσιο , ερωτοτροπώντας με τα βότσαλα. Πλάγια Ντε Μασπαλόμας, χρυσαφένια μου αγάπη. Ω! Ηλιοτρόπιον! Καθήμενη στα γόνατα της παραγκωνισμένης στίλβης με ποτήρι κρασί ποτισμένα τα χειλή ανανεωμένη αυθάδεια στα χρυσαφένια όνειρα μιας επισταμένης επίκλησης στο αόρατο με σκόπο την περιγραμμένη ευτυχία της πυρωμένης θάλασσας που αναβλύζει την καθολική γαλήνη της ομορφιάς που προβαίνει σε εξόρυξη της αγίας μέθης του βλέμματος σου βολιδοσκοπόντας τις άναρθρες κραυγές της ηδονής σου όταν έγειρες προσποιούμενη την Μαργαρίτα να εισακούσεις την μειλίχια εξήγηση των κόπων. Ερωτευμένος στο Τολέδο.
Μια φιλήσυχη γειτονιά. Κάποιος κάμει φασαρία. Είναι ο καθρέφτης μας που σπάει με δύναμη.
