Το μοναδικό αίσθημα ανάτασης από το ταξίδι στην καρδιά του κινηματογραφικού σκοταδιού. Το «Invisible» είναι μια ιστορία εκδίκησης με τη μορφή ενός υπαρξιακού αστικού γουέστερν. Ένα αδρό αστικό γουέστερν πάνω στην άνιση μάχη ενός νεαρού εργάτη αντιμέτωπου με την αδικία. Η ταινία βάζει την πρόκληση μέσα από έναν ήρωα που ξεπερνά τα όρια, για μια κατάσταση που ξεπερνά το προσωπικό.
Μια ταινία δυνατή, τίμια, γεμάτη ανθρωπιά, το κινούμενο έδαφος κάτω από τα πόδια μιας ολόκληρης κοινωνίας, που ξαφνικά ανακαλύπτει ότι δεν υπάρχει τίποτα δεδομένο. Πόσο αόρατοι είμαστε; Πόσο ερήμην μας έχει προαποφασιστεί η θέση μας στον κόσμο; Ένα αριστουργηματικό ταξίδι του ήρωα που αισθάνεται ότι δεν υπάρχει γι’ αυτούς, όπως δεν υπάρχει πια και για τη γυναίκα του. Αισθάνεται αόρατος. Στην εμμονή που τυφλώνει τον Άρη και τον οδηγεί στα άκρα, ο γιος του είναι η μόνη αντίρροπη δύναμη, η μόνη πραγματική σχέση του με τον κόσμο.
Μεγάλο Βραβείο στη Φιγκέιρα ντα Φοζ, Βραβεία Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας και Ανδρικού Ρόλου στο Ελληνικό Φεστιβάλ του Λονδίνου (London Greek Film Festival), έξι κύριες υποψηφιότητες στα Βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου και συμμετοχή σε πάνω από είκοσι φεστιβάλ σε όλο τον κόσμο – μέχρι στιγμής.
Μετά από μια τέτοια φεστιβαλική πορεία και τόσες διακρίσεις στις αποσκευές της, ήρθε η ώρα να κυκλοφορήσει και στις αίθουσες.
«Invisible» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Αθανίτη
Έγχρωμη, Ελλάδα, 2015, Διάρκεια 84΄
Σενάριο: Γιώργος Μακρής, Δημήτρης Αθανίτης
Πρωταγωνιστούν: Γιάννης Στάνκογλου, Μενέλαος Χαζαράκης, Εύα Στυλάντερ, Κόρα Καρβούνη, Χρήστος Μπενέτσης, Νικολίτσα Ντρίζη, Κώστας Ξυκομηνός.
Διεύθυνση παραγωγής: Θανάσης Μπουρλιάσκος
Φωτογραφία: Γιάννης Φωτίου
Σκηνικά – Κοστούμια: Στέλλα Κάλτσου
Μοντάζ: Σταμάτης Μαγουλάς
Μουσική: Papercut
Επιμέλεια μουσικής: Δημήτρης Αθανίτης
“Invisible”: Από 3/11 στους κινηματογράφους
Λίγα λόγια για το έργο
Ένας πατέρας χάνει τη θέση του στον κόσμο. Ο Άρης είναι ένας μοναχικός 35άρης, χωρισμένος, που δουλεύει σε ένα εργοστάσιο. Όταν απολύεται χωρίς καμιά προειδοποίηση, αποφασίζει να αποδώσει δικαιοσύνη ο ίδιος, καθώς νιώθει θύμα μιας ακραίας αδικίας. Όμως ο Άρης δεν είναι μόνος του. Έχει μαζί του και τον εξάχρονο γιο του… Με επίκεντρο την περιοχή του Ασπροπύργου, ο Δ. Αθανίτης αναπτύσσει μια ιστορία εμμονής και εκδίκησης. Αγωνιώδης ατμόσφαιρα από την πρώτη στιγμή μέχρι το (απρόσμενο) τέλος, με την κάμερα καρφωμένη στο εκφραστικό -απελπισμένο αλλά ταυτόχρονα αποφασισμένο- πρόσωπο του Γιάννη Στάνκογλου. Που ξεχνά (;) πως στο πλευρό του υπάρχει ένα παιδί, για το οποίο ο πατέρας είναι ο κόσμος όλος. Ένα παιδί που παλεύει με τον κόσμο των μεγάλων. Έναν κόσμο αόρατο.
Σημείωμα σκηνοθέτη
Το θέμα της ταινίας είναι ουσιαστικά το κινούμενο έδαφος κάτω από τα πόδια μιας ολόκληρης κοινωνίας, που ξαφνικά ανακαλύπτει ότι δεν υπάρχει τίποτα δεδομένο. Ο ήρωας, ένας χαμηλόμισθος εργαζόμενος, όταν απολυθεί θα βρεθεί στο κενό. Έχοντας ένα στενό κοινωνικό περιβάλλον, αποκομμένος από οικογένεια, συνειδητοποιεί ότι δεν έχει από πουθενά να πιαστεί. Καθώς χάνει τη δουλειά του, χάνει και τη σύνδεση με την κοινωνία. Νιώθοντας ότι καταδικάζεται σε εξαφάνιση, ο ήρωας αντιδρά άμεσα και φορτισμένα, δεν μπορεί να σκεφτεί. Αισθάνεται απόλυτα ταπεινωμένος, αφού του αρνούνται μια εξήγηση ή μια δεύτερη ευκαιρία και ταυτόχρονα ότι είναι θύμα μιας απόλυτης αδικίας. Αισθάνεται ότι δεν υπάρχει γι’ αυτούς, όπως δεν υπάρχει πια και για τη γυναίκα του. Αισθάνεται αόρατος. Ο Άρης αντιδρά στον παραλογισμό και στην ταπείνωση που ζει, με τον δικό του αφελή τρόπο. Αποφασίζει να εκδικηθεί το πρόσωπο που θεωρεί υπεύθυνο. Με το όπλο, θέλει να απονείμει δικαιοσύνη και να δώσει στον εαυτό του τη δυνατότητα να δικάσει τον ένοχο και να τον τιμωρήσει. Απέναντι σ΄αυτή την εμμονή που τυφλώνει τον Άρη και τον οδηγεί στα άκρα, ο γιος του είναι η μόνη αντίρροπη δύναμη, η μόνη πραγματική σχέση του με τον κόσμο. Η ταινία βάζει την πρόκληση να μιλήσεις μέσα από έναν ήρωα που ξεπερνά τα όρια, για μια κατάσταση που ξεπερνά το προσωπικό.
Λίγα λόγια για το σκηνοθέτη
Ο Δημήτρης Αθανίτης είναι σκηνοθέτης. Γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε σινεμά και αρχιτεκτονική. Είναι μέλος της Ευρωπαϊκής και της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Η πρώτη ταινία του «Αντίο Βερολίνο» (1994) κέρδισε το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για τον νεωτερισμό του, ενώ η δεύτερη ταινία του «Καμιά Συμπάθεια Για Τον Διάβολο» (1997) ήταν υποψήφια για τον Χρυσό Αλέξανδρο και κέρδισε το Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας με τη Λένα Κιτσοπούλου. Η ταινία του «2000+1 Στιγμές» (2001) επιλέχτηκε από τον αυστραλό κριτικό Bill Mousoulis ανάμεσα στις 10 καλύτερες ταινίες στον κόσμο για το 2001 στο Senses of Cinema, ενώ η προηγούμενη ταινία του «Τρεις Μέρες Ευτυχίας» (2012) κέρδισε 4 διεθνή βραβεία και άλλες τόσες υποψηφιότητες της Ακαδημίας.
