Γράφει η Κατερίνα Μαθιουδάκη
Η υπέρτατη αξία της ειρήνης υμνείται για τρίτη συνεχή χρονιά στη “Θεατρική Σκηνή”. Τα «Αυγά Μαύρα» εξιστορούν τη ζωή δυο αδερφών με φόντο τις μαύρες σελίδες του βιβλίου που έγραψε ο εμφύλιος, υπό τη συγγραφική ματιά του Διονύση Χαριτόπουλου.
Στο θεατρικό σπίτι του Αντώνη Αντωνίου, ο δημοφιλής ηθοποιός πρωταγωνιστεί με τη Νατάσα Ασίκη, υποδυόμενοι τους ρόλους του Σπύρου και της Μαρίας αντίστοιχα. Δυο αδέρφια που προσπαθούν να γνωριστούν, να συστηθούν από την αρχή και με φορτίο τις διαλυμένες τους ψυχές, να κρατήσουν στο βάθρο την τσακισμένη τους αξιοπρέπεια. Κυρίαρχο στοιχείο του έργου η απώλεια, η οποία τους άρπαξε βίαια τις χαρές της ζωής, ενώ καθόρισε τις πράξεις τους και τις σκέψεις τους κυνικά και βάναυσα. Τους επέβαλλε να ακολουθήσουν τα χνάρια ενός μονόδρομου, σωστός για τα μάτια των άλλων αλλά με, τραγικά σχεδόν, αποτελέσματα για τους ίδιους αφού όσα ζούμε “γράφουν” στη ψυχή με ανεξίτηλο μελάνι.
Mε το πρώτο του θεατρικό έργο, ο Χαριτόπουλος χάρισε στο ελληνικό θέατρο ένα έργο εφιαλτικά επίκαιρο, μιας που μιλάει για την Ελλάδα του εμφυλίου πολέμου. Παρόλα αυτά, συνειδητοποιείς αμέσως κατά τη διάρκεια της παράστασης -και αυτό είναι που κάνει το έργο πραγματικά ξεχωριστό- ότι τα μηνύματά του αφορούν και την Ελλάδα του σήμερα. Και εδώ κρύβεται όλη η γοητεία της γραφής του, η οποία φέρνει ευφάνταστα ισχυρές μνήμες στο νου των θεατών μιας παλιότερης γενιάς, την ίδια στιγμή που παλεύει τραγικά με το παρόν και προϊδεάζει τις νεότερες γενιές για τα δεινά που αντευχόμαστε να βγουν αληθινά.
Τόσο εκφραστικός όσο και γήινος, τόσο γνήσιος όσο και ανθρώπινος, ο Αντώνης Αντωνίου έχει κατακτήσει μια υποκριτική ταυτότητα που δεν μπορείς παρά να τη λατρέψεις! Είτε πρόκειται για τις δραματικές είτε για τις -φορτισμένες συναισθηματικά- στιγμές του ρόλου του, είναι αληθινό ευτύχημα να τον παρακολουθείς στη σκηνή. Ηθοποιός με ήθος και ευγένεια, δεν είναι τυχαίο που αυτά τα στοιχεία είναι διακριτά ακόμα και στην υπόκλισή του… Από την άλλη πλευρά, κρατώντας παράλληλα τα ηνία της σκηνοθεσίας αποδεικνύεται λιτός και ουσιαστικός, εμβαθύνοντας στο συναισθηματικό φορτίο που κουβαλούν οι ήρωες και που είναι κυριολεκτικά «βαρύ σαν ιστορία».
Μια βιωματική ιστορία, υπέρμετρα ισχυρή, με την Νατάσα Ασίκη να συγκεντρώνει όλο τον πόνο μιας ζωής σε μια ματιά. Με αθώο βλέμμα μικρού παιδιού που έχει χιλιάδες απορίες και ανυπομονεί να βρει τις σωστές απαντήσεις, η Μαρία κρέμεται από τα χείλη του αδερφού της, συγκινείται από τις διηγήσεις του και στο τέλος «μαλακώνει» και αποδέχεται τη συντροφιά του για να λυτρωθεί από τη μοναξιά της. Μπλεγμένο κουβάρι ο ψυχισμός της -αν μπορούσα να δώσω έναν επαρκή χαρακτηρισμό- και εκείνη εξαιρετική στο να το ξετυλίγει με πειθώ και ένταση.
Τα σκηνικά του Νίκου Κασαπάκη εξαντλούνται σε ένα παλιό ξύλινο τραπέζι και κάποια άλλα έπιπλα που όμως, λόγω της λειτουργικότητας και χρηστικότητάς τους, εξυπηρετούν σε ικανοποιητικό βαθμό τις ανάγκες του έργου. Ταιριαστά τα μουσικά θέματα της Ελένης Καραΐνδρου, ενώ ο τίτλος του έργου δεν στέκεται μόνο στη μεταφορική του σημασία αλλά και σε μια πραγματική κατάσταση, ιδιαίτερα συγκινητική, στη ζωή του Σπύρου και της Μαρίας.
Αυτό που με γοήτευσε ιδιαίτερα σε αυτό το έργο είναι ότι ο συγγραφέας φρόντισε επιμελώς να μην παγιδευτεί σε φλυαρίες και «εξυπνακίστικους» τρόπους γραφής. Η προσωπική του αλήθεια είναι αυτή που συναρπάζει και που μοιάζει με την αλήθεια που ακούσαμε και εμείς από τα στόματα των γονιών μας και των παππούδων μας για τις πολυάριθμες σελίδες του βιβλίου της Ελλάδας, οι οποίες στιγμάτισαν με μαύρο μελάνι την περίοδο 1946-1949. Το έργο «πάλλεται» εντυπωσιακά σαν ζωτικό όργανο με τη δύναμη της αυθεντικότητας και της μνήμης και αυτό από μόνο του είναι κάτι πολύ δυνατό, για να μας κάνει να παραδεχτούμε ότι έχουμε μπροστά μας ένα από τα σημαντικότερα έργα των τελευταίων χρόνων αλλά και ένα ευτυχές θεατρικό ανέβασμα…
“Αυγά Μαύρα” στη Θεατρική Σκηνή
Κάθε Τετάρτη στις 19.00, Πέμπτη/ Παρασκευή /Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 20.00
