Γράφει η Κατερίνα Μαθιουδάκη
Υποστηρίζει πως τα έργα της πάντα έκρυβαν πολιτικά μηνύματα, ακόμα και αν στη συνείδηση του κοινού περνούσαν ως κοινωνικά.
Φέτος επέστρεψε στο θεατρικό της σπίτι, το θέατρο «Διάνα» και με το «Για μια ανάσα» καυτηριάζει αυτά που μας συμβαίνουν ενώ συγχρόνως υμνεί την ηρωική στάση της πρωταγωνίστριας, με φόντο την Ελλάδα της παγκοσμιοποίησης. Η Ελένη Ράντου εξομολογείται τα χαρακτηριστικά που την οδήγησαν στο εν λόγω έργο: «Μέσα από το κείμενο μιλάω για αυτό που μας συμβαίνει. Επίσης «κούμπωσε» με την ανάγκη μου να βρω κάτι που να περιέχει ηρωισμό. Κι επειδή το ταξίδι της ηρωίδας έχει μια συνεχή αντίσταση, ταυτίστηκα. Νιώθω ότι η ηρωίδα που υποδύομαι είναι μια Ελλάδα με όλα της τα ελαττώματα και τα προτερήματα, με όλη την επιπολαιότητα και την τρέλα της, μέσα σε έναν παγκοσμιοποιημένο κόσμο. Έναν κόσμο όπου φτωχοποιείσαι αλλά δεν μπορείς να καταλάβεις τον μηχανισμό. Δηλαδή δεν μπορείς να στοχεύσεις και να διεκδικήσεις κάτι σωστά. Γιατί τώρα πια είναι το άτομο απέναντι στον παγκοσμιοποιημένο μηχανισμό. Είναι η στιγμή που ο άνθρωπος βρίσκεται στην πιο αδύναμη του θέση και φάση.»
Εκείνη θεωρεί επιτακτική ανάγκη να αναζητούμε ήρωες, αν και πιστεύει ότι η εποχή που ζούμε είναι ανήμπορη να ετοιμάσει ένα «πρόσφορο έδαφος» για την «άνθισή» τους. «Είναι ζητούμενος ο ήρωας. Τον χρειαζόμαστε, αλλά δυστυχώς δεν τον έχει φτιάξει η εποχή. Οι εποχές φτιάχνουν τους ήρωες. Και οι εποχές που προηγήθηκαν πάτησαν στον αντιήρωα, οπότε τώρα που χρειαζόμαστε ήρωες δεν τους έχουμε. Τώρα ο άνθρωπος βρίσκεται μόνος απέναντι σε δυνάμεις που τον ξεπερνούν, που τον στραγγαλίζουν και τον υπερβαίνουν.»
Στη πρόσφατη συνέντευξή της στο «Έθνος της Κυριακής» η δημοφιλής ηθοποιός μίλησε επίσης για το όνειρο της «μεγάλης ζωής» που κάποια στιγμή ήταν σίγουρο πως θα έληγε άδοξα. «Την εποχή που συνέβαιναν οι αλλαγές στην τάξη των πραγμάτων, μας είχαν κοιμίσει με ευρωπαϊκές επιχορηγήσεις και χρήματα. Αντικρίζαμε το πρόσωπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης που προσέφερε για να μας φέρει κοντά της. Και μετά έδειξε την άλλη πλευρά του, αυτή που λέει «φέρ’ τα πίσω». Ήταν σίγουρο ότι αυτό το όνειρο θα τελείωνε. Αλλά χρειάζεται πολύς χρόνος να υποψιαστείς, να συνειδητοποιήσεις, να καταλάβεις, να ξεπεράσεις το σύνδρομο καταδίωξης, να θεραπεύσεις τις πληγές σου και να ορθοποδήσεις σε μιαν άλλη εποχή. Κοιμηθήκαμε σε ένα έτος και ξυπνήσαμε εκατό χρόνια μετά.»
