Συνέντευξη στην Κατερίνα Μαθιουδάκη
Ο Αλέξανδρος Σταύρου δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Απόφοιτος του Εθνικού Θεάτρου, μπορεί να έγινε ευρεία γνωστός από τις ασυναγώνιστες τηλεοπτικές σειρές των Κυρίτση-Ακρίτα που χτυπούσαν κόκκινο στα μηχανάκια της AGB, αλλά η θεατρική του θητεία στο σανίδι αποτελείται από μια τεράστια γκάμα που εκτείνεται από τον Σοφοκλή εώς τον Σαίξπηρ και από τον Ντόρφμαν εώς τον Ντοστογιέφσκι και τον Κατσικονούρη. Ο ίδιος έχει αποδείξει εμπράκτως ότι δίνει ελάχιστες συνεντεύξεις καθώς όντας σεμνός και εργατικός, προτιμά να μιλά μέσα από τη δουλειά του. Φέτος πρωταγωνιστεί και καθηλώνει για δεύτερη χρονιά μέσα από τους τηλεοπτικούς μας δέκτες στη σειρά “9 Μήνες”, ενώ στο θέατρο μέσα από την ιδιότητα του σκηνοθέτη πραγματοποίησε το ντεμπούτο του δίνοντας οδηγίες στις πρωτοεμφανιζόμενες Στίλβη Ψιλοπούλου και Μαίρη Καρφάκη για το “Yard Gal” στο θέατρο Vault. Ξεκλέβοντας λίγο χρόνο από το πολύωρο πρόγραμμά του μεταξύ Ελλάδας-Κύπρου, μιλήσαμε για τηλεόραση και για θέατρο …και ιδού τι μας απάντησε!
Αλέξανδρε, το πρώτο σου σκηνοθετικό αποτύπωμα στο θέατρο ορίζεται με την παράσταση “Yard Gal”. Πώς προέκυψε η επιλογή του συγκεκριμένου έργου;
Αλέξανδρος Σταύρου: Το συγκεκριμένο έργο μου το έφερε η Στίλβη (σ.σ. Ψιλοπούλου) η οποία είχε κάνει τη μετάφραση και παίζει και έναν εκ των δύο ρόλων του θεατρικού και μου πρότεινε να αναλάβω τη σκηνοθεσία. Το διάβασα, μου άρεσε και έγινε. Άρα, κατά μια έννοια με επέλεξε, δεν το επέλεξα.
Ποιές προκλήσεις συνάντησες ως σκηνοθέτης σε σχέση με το συγκεκριμένο έργο;
Αλέξανδρος Σταύρου: Επειδή είναι ένα αφηγηματικό έργο, δεν υπάρχει δράση επί σκηνής. Yπάρχει μόνο αυτή που δημιουργείται δια του λόγου των χαρακτήρων. Έτσι λοιπόν, θα έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος ο θεατής να μπορεί να δει τη δράση που ακούει. Ε, αυτό είχε κάποιες απαιτήσεις.
Τέτοιου είδους θεατρικά κείμενα είναι διάχυτα από ωμό ρεαλισμό. Θεωρείς πως είναι και η κυρίαρχη αίσθηση που πρέπει να μείνει στη μνήμη του θεατή όταν αποχωρήσει από την αίθουσα;
Αλέξανδρος Σταύρου: Όχι, ο ωμός ρεαλισμός χρησιμοποιείται για να μπορέσει να αποδοθεί σωστότερα η αλήθεια του έργου. Εϊναι το μέσον δηλαδή, όχι ο σκοπός.
H παράσταση πλέον έχει πάρει τον δρόμο της. Όταν στέκεσαι ως θεατής απέναντι της τώρα πια, τι συναισθήματα έχεις;
Αλέξανδρος Σταύρου: Δεν μπορώ να την κρίνω ως θεατής, σε κάθε παράσταση ψάχνω να βρω τι μπορεί να γίνει καλύτερο και με ποιο τρόπο…
Η σκηνοθεσία ήταν πάντα απώτερος στόχος ή προέκυψε στην πορεία;
Αλέξανδρος Σταύρου: Γενικά είμαι ένας άνθρωπος που με αφορά το δημιουργικό κομμάτι, όσο και το ερμηνευτικό. Αυτή μου η πλευρά λοιπόν κατά ένα τρόπο καλύπτεται στο ρόλο του σκηνοθέτη.
Έχεις μια πολύχρονη θητεία, τόσο στον κόσμο του θεάτρου όσο και σε αυτόν της τηλεόρασης. Πλέον ονειρεύεσαι ρόλους οι συνεργασίες;
Αλέξανδρος Σταύρου: Μερικές φορές, κάποια πράγματα ναι.
Οι δυσκολίες για να προσεγγίσεις έναν ρόλο είναι οι ίδιες, είτε ο ρόλος αποτυπώνεται μπροστά σε σε μια τηλεοπτική κάμερα είτε όταν αποκαλύπτεται σε μια σκηνή μπροστά σε κοινό;
Αλέξανδρος Σταύρου: Οι δυσκολίες του ρόλου είναι οι ίδιες. Η τεχνική αλλάζει.
Αντιμετωπίζεις το θέατρο όπως όταν ξεκίνησες; Tι έχει αλλάξει από τότε;
Αλέξανδρος Σταύρου: Το αγαπώ περισσότερο.
Πώς βλέπεις το χώρο του θεάτρου μέσα στην κρίση;
Αλέξανδρος Σταύρου: Ίσως ακόμα πιο δημιουργικό και με ακόμα περισσότερες αντοχές που του χαρίζει ο κόσμος. Απ’ότι φαίνεται, ειδικά στις πιο δύσκολες στιγμές, το θέατρο μας βοηθάει να έρθουμε σε επαφή με το κέντρο μας, τον βαθύτερο εαυτό μας και τις πραγματικές αξίες και ανάγκες.
Δουλεύοντας με νέους ανθρώπους είτε στη τηλεόραση, είτε στο θέατρο φέτος με το “Yard Gal”, τι συμβουλές τους δίνεις και αντίστοιχα τι μαθαίνεις και κρατάς από εκείνους;
Αλέξανδρος Σταύρου: Ωραία ερώτηση! Προσπαθώ να τους εξηγήσω την ανάγκη μου για αλήθεια επί σκηνής, που έτσι και αλλιώς είναι και δική τους και σε πολλούς από αυτούς θαυμάζω πόσο εύπλαστοι είναι. Αυτό θα ήθελα πολύ μια μέρα να το κατακτήσω. Θα δείξει!
Ποιά συναισθήματα σου προκάλεσε το 2016 και τι ελπίζεις για τη νέα χρονιά;
Αλέξανδρος Σταύρου: Ελπίζω να είμαστε περισσότερο εργατικοί και σοβαροί. Το 2016 βέβαια με απογοήτευσε ακόμα περισσότερο από το 2015, το 2014 και πάει λέγοντας…
