Γράφει ο Χρήστος Ζαμπούνης
Ο Αντωνάκης Χριστοδούλου είναι ο κουμπάρος της πρώτης μου συζύγου. Ας μου επιτραπεί στο σημείο αυτό να εξηγήσω την προέλευση του τίτλου.
Προ αμνημονεύτων χρόνων, όταν έκανα πρόταση γάμου στη Μαργαρίτα, ένα από τα θέματα που ετέθησαν επί τάπητος ήταν το ποιος θα μας παντρέψει. Κολυμπούσαμε, θυμάμαι, στα γαλάζια νερά του Αιγαίου, όταν, επιτέλους, καταλήξαμε σε τρία πρόσωπα.
Στον Αντωνάκη από την πλευρά της Μαργαρίτας, στον Σάκη από την πλευρά μου και στον Θωμά, κοινής αποδοχής. Οποία ήτο η έκπληξίς μας, όταν φτάνοντας στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, όπου τελούνται οι πολιτικοί γάμοι, ενημερωθήκαμε ότι ο ανώτερος επιτρεπόμενος αριθμός κουμπάρων είναι δύο. Εμπρός στο ενδεχόμενο καρδιακής προσβολής του Αντωνάκη, ή έστω εγκεφαλικού, ο Σάκης, προς τιμήν του, απεσύρθη, εξ ου και ο τίτλος κουμπάρος της γυναίκας μου.
Ο Αντωνάκης Χριστοδούλου επίσης, υπήρξε επί δύο συναπτά έτη συγκάτοικός μου, υπό την έννοια ότι όταν η Μαργαρίτα, λίγες βδομάδες μετά τον γάμο ανεχώρησε για μεταπτυχιακές σπουδές στο Λονδίνο, μου επρότεινε, για να μην μαραζώσω από τη μοναξιά, να μείνει στο σπίτι και πιο συγκεκριμένα στο δωμάτιό της, ο έως τότε συμφοιτητής της στη Σχολή Καλών Τεχνών. Η πρότασίς της έγινε ασμένως αποδεκτή, διότι ο Αντωνάκης είναι ευχάριστος τύπος.
Από την εποχή εκείνη χρονολογείται ένας πίνακάς του που έχω κρεμασμένο ακόμη στο υπνοδωμάτιό μου, και τον αναπαριστά με ένα μήλο στο στόμα και διάφορα φρούτα και λαχανικά γύρω από την κεφαλή του. Δεν θα ξεχάσω τον τρόμο της μητέρας μου όταν ξύπνησε ένα πρωί και πρωτοαντίκρισε την εικόνα, ανάβοντας το φως, νομίζοντας ότι πρόκειται για ζωντανό άνθρωπο. Τόσο δυνατή είναι η τέχνη του Αντωνάκη.
Έκτοτε έχουν περάσει αρκετά χρόνια, και ο Antonakis, όπως υπογράφει λόγω διεθνοποιήσεως, αποτελεί πλέον μία από τις εμβληματικές φιγούρες της σύγχρονης καλλιτεχνικής σκηνής. Παρατηρώ με προσοχή εντομολόγου τη νέα του δουλειά στην “Eleftheria Tseliou Gallery”. Πρόκειται για ένα πλονζόν στην τηλεοπτική παραγωγή από τις δεκαετίες του ’80 και του ’90 , σε σειρές όπως η “Δυναστεία”, το “Twin Peaks”, “Οι Τρεις Χάριτες”. Η εικαστική απόδοση γίνεται με όρους μοντερνισμού και αναφορές στον Μόραλη και τον Χατζηκυριάκο Γκίκα. Το όλον, ως μια ωδή στην pop art.
Μετά την pop, δεν έχει stop.
