Είναι μία κουκίδα γης, περιτριγυρίζεται από θάλασσα και δεν φαίνεται στους χάρτες. Και όμως υπάρχει. Είναι μικρό, όμορφο και παραδεισένιο. Είναι το νησάκι Παλαιό Τρίκερι, στην κατάληξη της χερσονήσου της Μαγνησίας και ζει χωρίς αυτοκίνητα, μηχανές και θορύβους. Ένας αληθινός παράδεισος για όσους αγαπούν τέτοια μέρη.
Το Παλαιό Τρίκερι, συνήθως θεωρείται… αμελητέο, λόγω του μικροσκοπικού μεγέθους του. Οι γύρω στους 50 -ίσως και λιγότεροι- μόνιμοι κάτοικοί του καυχώνται για το νησάκι τους, που η έκτασή του δεν ξεπερνά τα 2,5 τετραγωνικά χιλιόμετρα, δεν έχει δρόμους και κάποιος μπορεί να κάνει με τα πόδια του το γύρο του νησιού σε 2 ώρες.
Επισήμως δεν υπάρχει πλοίο που να προσεγγίζει το λιμανάκι του νησιού, υπάρχουν όμως τα θαλάσσια ταξί που σε 5 λεπτά σε «πετάνε» απέναντι, όταν φτάσει ο επίδοξος επισκέπτης στον Αλογόπορο λίγο πριν την απόληξη της Μαγνησίας.
Τόπος υπέροχος και θαυμαστός για τη φύση, τη θάλασσα και την απόλυτη ησυχία. Μια ησυχία που τις καλοκαιρινές νύχτες μπορεί να διαταραχθεί μόνο από τις φωνές των παιδιών που παίζουν ή από τα τραγούδια ανθρώπων που διασκεδάζουν στην στεριά ή στη θάλασσα. Την ημέρα τα τζιτζίκια «τραγουδούν» θυμίζοντας ότι είμαστε στον καλοκαιρινό παράδεισο.
Το Παλαιό Τρίκερι προσφέρεται για όσους αγαπούν την μοναδικότητα και την απείραχτη φύση. Τα σπίτια είναι λιγοστά και δεν ξεπερνούν τα 40,το λιμανάκι απάνεμο και οι ξενώνες μετρημένοι, αλλά καθαροί και περιποιημένοι. Η πολυτέλεια και οι παροχές των πεντάστερων ξενοδοχείων υπάρχουν μακριά από το νησάκι.
Πάνω σ’ αυτή την υπέροχη κουκίδα γης, το χρώμα που κυριαρχεί είναι το πράσινο της ελιάς, αφού ο ελαιώνας του είναι μοναδικός και στην κορυφή του υποτυπώδους βουνού, μόλις στα 100 μέτρα η ψηλότερη κορφή, βρίσκεται το μοναστήρι της Ευαγγελίστριας, που ξεκίνησε να χτίζεται το 1825 και γνώρισε ημέρες δόξας στο ναυτικό παρελθόν του τόπου, όταν η εικόνα της Παναγιάς βρέθηκε στην ρίζα μιας ελιάς. Από το καλοδιατηρημένο μοναστήρι, που μπορεί κάποιος να φιλοξενηθεί στα υπέροχα κελιά του, με ελάχιστο αντίτιμο, έχει την δυνατότητα να αγναντέψει προς το Αιγαίο, την Εύβοια, τον Παγασητικό και ολόκληρο το Πήλιο. Μετά τον εμφύλιο το ίδιο μοναστήρι φιλοξένησε χιλιάδες εξόριστες γυναίκες στους χώρους του, γράφοντας μια διαφορετική ιστορία.
Μεγάλος ψαρότοπος το Παλαιό Τρίκερι, τα τελευταία χρόνια έχει μετατραπεί και σε αγαπημένο τόπο όσων λατρεύουν την περιπέτεια της θάλασσας και προσελκύει «σκαφάτους» και ιστιοπλόους που θέλουν να γευθούν ολόφρεσκο ελληνικό ψάρι που κάθε μέρα το καλοκαίρι βγάζουν τα καΐκια του νησιού. Δύο ψαροταβέρνες και μία όμορφη καντίνα μπροστά στο υποτυπώδες λιμανάκι είναι όλοι και όλοι οι χώροι εστίασης του νησιού, αλλά η νοστιμιά και η ποικιλία των εδεσμάτων αξεπέραστη. Ίσως η καλή διάθεση, ίσως η ατμόσφαιρα, ίσως τα χρώματα της θάλασσας και η φύση να συντελούν στο να μη θέλει να φύγει ο επισκέπτης .
Όταν ακόμη στο νησί δεν υπήρχε ηλεκτρικό και ήταν άγνωστη η βιομηχανία του τουρισμού, λέγεται ότι την δεκαετία του 1960, ερχόταν για διακοπές η Γκρέτα Γκάρμπο μαζί με διάσημους φίλους της για την απόλυτη ησυχία.
Και σήμερα ακόμη έρχονται διάσημοι και μη, για να απολαύσουν τη θάλασσα στις λιγοστές παραλίες του μικροσκοπικού νησιού. Οι ομορφότερες είναι η Αφέτκα, η Αγία Σοφία και η Πράσινη Άμμος, όλες μεταξύ τους σε απόσταση αναπνοής και με γαλαζοπράσινα νερά.
Το Παλαιό Τρίκερι είναι τόπος άγνωστος για τους πολλούς, αλλά τόπος λατρεμένος για τους λίγους που το γνωρίζουν και τολμούν. Για τον επισκέπτη τα 85 χιλιόμετρα από τον Βόλο είναι μια υπέροχη παραθαλάσσια διαδρομή ως τον Αλογόπορο και σε λιγότερο από 5 λεπτά το θαλάσσιο ταξί θα σε μεταφέρει στον ιδιωτικό παράδεισο που δεν πιστεύεις ότι υπάρχει.
Μοναδικά εφόδια που θα πρέπει να έχει μαζί του ο ταξιδιώτης είναι το μαγιό του, οι πετσέτες του και τα λιγοστά ρούχα για την καθημερινότητά του.
Όποιος επισκεφθεί το Παλαιό Τρίκερι είναι σίγουρο ότι θα επιστρέψει, εφ’ όσον αποζητά διακοπές γνήσιες, πρωτόγνωρες και προπάντων αληθινές πολύ κοντά στην Φύση.
