Γράφει η Κατερίνα Μαθιουδάκη
Δριμύτατη κριτική για το θεατρικό “γίγνεσθαι” άσκησε μέσα από την προσωπική του σελίδα στο facebook ο σπουδαίος μας ηθοποιός Θανάσης Παπαγεωργίου, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου. Ένα μήνυμα – τροφή για σκέψη…
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΘΕΑΤΡΟΥ
Τώρα της στενοχώριας τον χειμώνα…
Μελαγχολία γεμίζει κάθε χρόνο τέτοια μέρα τις καρδιές κάποιων από την καλλιτεχνική κοινότητα. Κάπως έτσι νιώθουμε σήμερα όσοι άνθρωποι του θεάτρου δεν συγκινούμεθα από τους πομφόλυγες που γράφονται για τη σπουδαιότητα της Τέχνης μας. Γιατί νιώθουμε ότι ζούμε πλέον έναν ατέλειωτο θεατρικό χειμώνα έχοντας γίνει θεατές της ίδιας της δουλειάς μας. Στεκόμαστε αμήχανοι μπροστά στο κατάντημα αυτής της “ευτελούς” πλέον Τέχνης, που μπορεί ο καθένας ανέξοδα να υπερασπίζεται, παριστάνοντας τον ευαίσθητο. Κοιτάμε, ανήμποροι να αντιδράσουμε, την ευκολία με την οποία μπορεί όποιος θέλει να δηλώνει θεατράνθρωπος και να γίνεται αποδεκτός από ένα σύστημα βουτηγμένο στην ανοησία, την άγνοια και την ημιμάθεια, όπου το κακόηθες σύμπτωμα ερμηνεύεται όχι σαν απόστημα, αλλά σαν “ανάγκη έκφρασης και απελευθέρωσης…”. Στεκόμαστε με το στόμα ανοιχτό μπροστά στον κάθε τυχάρπαστο που βαφτίζει τον εαυτό του ειδικό και γίνεται κριτής της δουλειάς μας. Δεν χρειάζονται εχέγγυα, αρκεί που το λες.
Διαμαρτυρόμαστε μόνο όταν κινδυνεύουν τα κεκτημένα μας και τότε κοχλάζει μέσα μας το αίμα του Σοφοκλή και του Αισχύλου και διεκδικούμε αυτά που με τόση διαπλοκή κατακτήσαμε και συντηρούμε. Και επανερχόμαστε εφησυχασμένοι για να συνεχίσουμε την ανώφελη καλλιτεχνική μας πορεία, φουσκώνοντας μέχρι σκασμού τον ασκό της εγωπάθειάς μας. Το θέμα είναι να ελαττώσουμε τις επισκέψεις του Τειρεσία και του Κάλχα…
Φέτος δεν συντάχθηκε κείμενο χαιρετισμού της Ημέρας του Θεάτρου από κάποια σπουδαία προσωπικότητα για να διαβαστεί πριν την παράσταση, όπως συνηθιζότανε και είχε σταδιακά ξεφτίσει – κλασικά σημεία των καιρών – εκτός από κάποια κατεβατά της συναδέλφου κ. Ιζαμπέλ Ιπέρ. Να είναι κι αυτό δείγμα της έκπτωσης; Να περιμένουμε στο μέλλον κάποιο κείμενο από κανένα Ίδρυμα Πολιτισμού, ως το πλέον αρμόδιο; Να το πάρουμε απόφαση ότι πήραν την πόλη οι εχθροί; Ή μήπως να πάρουμε τα βουνά και να πάμε να συναντήσουμε Εκείνους, που κατάλαβαν έγκαιρα και ανηφορίσανε στα όρη, για να οργανώσουν μια νέα κοινωνία θεατρίνων, που το Θέατρο θα τους είναι ανάγκη ζωής, που δεν θα το χρησιμοποιούν για πρόσχημα και δεν θα το επικαλούνται σαν επικάλυψη της μικρότητας; Εκείνους που σε απίστευτα αντίξοες συνθήκες βάζουν τα κορμιά τους για να σταματήσουν τον οδοστρωτήρα της ισοπέδωσης;
ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
