Γράφει ο Χρήστος Ζαμπούνης
Το Savoir Vivre των παραπόνων
Έως πρότινος είχα την πεποίθηση ότι την πρωτοκαθεδρία στο να υπόσχονται και να μην κρατούν τις υποσχέσεις τους είχαν δύο κατηγορίες ανθρώπων: οι φιλόδοξοι πολιτικοί και οι επιπόλαιοι εραστές.
Εδώ και λίγους μήνες, μία νέα κατηγορία προσετέθη στις προϋπάρχουσες, αυτή των εταιρειών κινητής τηλεφωνίας. Τι εννοώ; Ας μου επιτραπώ να γίνω σαφέστερος, καταθέτοντας μία προσωπική μαρτυρία. Στις αρχές Ιουλίου παρετήρησα μια βλάβη λειτουργίας στην συσκευή του κινητού μου. Ως είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις, μετέβην στο πλησιέστερο κατάστημα της εταιρείας κινητής τηλεφωνίας στην οποία είμαι συνδρομητής, για να το επιδιορθώσω.
Εκεί με περίμενε ένα δυσάρεστο κλίμα, τελείως αντίθετο από αυτό που βλέπουμε στις τηλεοπτικές διαφημίσεις, με τους χαμογελαστούς υπαλλήλους να μας υποδέχονται με ανοικτές αγκάλες. Η ουρά εμπρός από τον τεχνικό του ίντερνετ θύμιζε συσσίτιο της Αρχιεπισκοπής, για να μην χρησιμοποιήσω την συνήθη εικόνα των ουρών στην ΕΣΣΔ και θίξω τους αριστερούς αναγνώστες.
Όταν, επιτέλους, έφθασε η σειρά μου, ο άκρως αγχωμένος τεχνικός, αφού εξέτασε τον «ασθενή», απεφάνθη ότι δεν μπορεί να το επιδιορθώσει επιτοπίως.
Ακολούθησε ο εξής διάλογος:
- Και ποιος μπορεί να το επιδιορθώσει;
- Πρέπει να στείλουμε την συσκευή στα κεντρικά.
- Και πώς θα επικοινωνώ όλο αυτό το διάστημα;
- Θα αντικαταστήσουμε την συσκευή σας με μία άλλη;
- Και πότε θα γίνει αυτό;
- Αναλόγως της διαθεσιμότητας, θα σας καλέσουμε για να σας ενημερώσουμε.
Πέρασε μία ημέρα, πέρασε μία δεύτερη, πέρασε και τρίτη, ουδέν νεώτερον από το «κινητόν» μέτωπον.
Ξαναπέρασα από το κατάστημα, είδα πάλι ουρά, προσπάθησα να κάνω από μακριά νεύμα στον τεχνικό, για να μην αναγκασθώ να περιμένω, έκανε ότι δεν με είδε, απευθύνθηκα σε έτερο υπάλληλο, ο οποίος με παρέπεμψε στην ουρά και τότε είχα την φαεινή ιδέα να τηλεφωνήσω στον προσωπικό σύμβουλο που παρέχει στις επιχειρήσεις η εν λόγω εταιρεία, αφού το κινητό μου είναι εταιρικό.
Άφησα μήνυμα, διότι το σύστημα δεν επιτρέπει απευθείας επικοινωνία με τους συμβούλους και έπειτα από σύντομο χρονικό διάστημα εδέχθην την πολυπόθητη κλήση. Ακολούθησε η εξής ενημέρωση, μετά την εξιστόρηση της υποθέσεως: «Πράγματι, βλέπω στον υπολογιστή ότι υπάρχει αίτημα αντικαταστάσεως της συσκευής σας, θα δω τι διαθεσιμότητα υπάρχει και θα σας ειδοποιήσω».
Φεύ η ειδοποίηση ήλθε μόνον μετά από την δημοσίευση των παραπόνων μου σε καθημερινή εφημερίδα. Σκέφθηκα πολύ να αναφέρω το όνομα της εταιρείας και μετά θυμήθηκα τι μας έλεγε, μεταξύ σοβαρού και αστείου, ο διευθυντής μας στο Paris Match, Ροζέ Τερόν. «Οι δημοσιογράφοι είναι ελεύθεροι να εκφράζουν τις απόψεις τους, αρκεί αυτές να μην ενοχλούν, εκτός από τους ιδιοκτήτες, και τους διαφημιζομένους».
